Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Αυτή είναι η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για το πρόγραμμα παιδείας της ΝΔ: «Από τις νεοφιλελεύθερες εμμονές του κ. Μητσοτάκη δεν γλυτώνουν πια ούτε οι μαθητές του σχολείου, αφού μέχρι κι αυτοί θα πρέπει να διδάσκονται την…επιχειρηματικότητα και να «ασκούνται» σε επιχειρήσεις. Θα διδάσκονται, άραγε, και Βασικές Αρχές Ίδρυσης offshore εταιριών, ή αυτό θα είναι προσφερόμενο μάθημα μόνο για άριστους;».
Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δαγκώνει ακόμα την ελληνική κοινωνία με το δηλητήριο του κρατισμού.
Εκτός συνόρων όμως, οκτώ χώρες (Δανία, Εσθονία, Λιθουανία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, Ουαλία και το φλαμανδικό τμήμα του Βελγίου) εφαρμόζουν εξειδικευμένες στρατηγικές για να προωθήσουν την επιχειρηματική αγωγή, ενώ άλλες 13 περιλαμβάνουν αυτή την εκπαίδευση στη στρατηγική τους για τη δια βίου μάθηση, τη νεολαία ή την ανάπτυξη.
Ο νέος που ασκείται στη σύσταση επιχειρηματικών δράσεων, διδάσκεται σχέδιο, αγωνιστικότητα, οργάνωση, επιμονή, γενναιότητα και προπάντων την αίσθηση της ανάτασης και της αξιοπρέπειας. Ο εθισμός στη δημιουργία αποτελεί το καλύτερο μέσο για μια επιτυχημένη ζωή.
Αναμφίβολα, η παιδεία διαμέσου της αγωγής, καλλιεργεί την επιχειρηματική συνείδηση. Έτσι εξασφαλίζεται η πολυπόθητη ωριμότητα και η απαραίτητη ευθύνη. Με τη συστηματική επιχειρηματική εκπαίδευση από το δημοτικό ως την τελευταία τάξη του Λυκείου, χτίζονται οι ώριμες συνειδήσεις για να αποφεύγονται τα λάθη. Ο μαθητής μαθαίνει να συστήνει εταιρείες, να ηγείται, να συνεργάζεται, να εμπνέεται, να σκέφτεται την ανταποδοτικότητα, την επιτυχία, την άμιλλα και το σημαντικότερο, να αισθάνεται σπουδαίος όταν καταφέρνει αποτελέσματα. Εξασκεί έτσι, όχι μόνο την επιχειρηματική αλλά και την πολιτική του συνείδηση γιατί αποκτά ρόλο μέσα στο σύνολο αίροντας την παθητικότητα.
Η Αρχαία Αθήνα έχτισε τον σπουδαίο πολιτισμό της πάνω στην επιχειρηματικότητα και στο project. Σε όλη τη Μεσόγειο οι λαοί απολάμβαναν τα καλύτερα ελληνικά προϊόντα και η πόλη ήταν το πνευματικό κέντρο του κόσμου.
Όλα αυτά δεν ήταν τζάμπα, ούτε φτιάχτηκαν με απεργίες, επιδοτήσεις και διορισμούς στο δημόσιο. Οι Έλληνες πουλούσαν πανάκριβα προϊόντα και υπηρεσίες γιατί οι επιχειρήσεις τους περνούσαν από γενιά σε γενιά, με την παιδεία και το αίσθημα του κυρίαρχου. Το ελληνικό πνεύμα είχε το project οδηγό και στην οικονομία και στη δημοκρατία. Ο ορθολογισμός επέβαλε την αποτελεσματικότητα και το feed back στις αγορές και στην εφαρμογή των νόμων. Έτσι χτίζονται οι μεγάλοι πολιτισμοί. Έτσι έκαναν κι οι Άγγλοι τον 19ο αιώνα, έτσι κι οι Αμερικάνοι στις μέρες μας. Το επιχειρείν δεν είναι μόνο μέθοδος απόκτησης χρημάτων αλλά τρόπος ζωής, κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και πολιτισμικής ανάτασης.
Οι νέοι δεν μπορούν να βρίσκονται εκτός παραγωγής και προδομένοι παρατηρητές μιας απαξιωμένης Ελλάδας. Είμαστε περισσότερο τραγικοί παρά ποτέ. Έχουμε πολύτιμες εφεδρείες επιστημόνων, καλλιτεχνών, τεχνοκρατών, πνευματικών ανθρώπων, προγραμματιστών, εξειδικευμένων παραγωγών και ανοίγουμε ακόμα καφέ και σουβλατζίδικα...
Όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι είναι «εγκλωβισμένοι» στο χαρτζιλίκι των πατεράδων και των παππούδων, όχι μόνο επειδή έσκασε η φούσκα του ανεύθυνου κράτους αλλά γιατί δεν διδάχτηκαν ποτέ στοιχειώδεις κανόνες επιχειρηματικής κουλτούρας. Δεν μπόρεσαν ποτέ να αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται την επιλογή, την οργάνωση και τη διάρκεια στο εγχείρημα. Δεν αισθάνθηκαν σε κανένα σχολικό θρανίο ούτε σε φοιτητικό έδρανο πως η ζωή και το περιβάλλον τους είναι υλικό για να χτίσουν κι όχι ασήκωτο βάρος για να το σηκώσουν.
Χρειαζόμαστε παιδεία και ευθύνη μέσω του επιχειρείν. Έχουμε ανάγκη από συνειδήσεις εύστροφες, οξυδερκείς, μεγαλόπνοες, καινοτόμες και πρωτοπόρες. Η Ελλάδα μοιάζει αυτή τη στιγμή σαν το ελατήριο που συμπιέστηκε. Αν γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις, αν απελευθερωθούν οι «φυλακισμένες» δυνάμεις της, αν η παιδεία παίξει το ρόλο της, η δυναμική της χώρας θα είναι τέτοια που μέσα σε λίγες δεκαετίες, αν όχι σε χρόνια θα πρωταγωνιστεί στον πλανήτη. Ο καλός Έλληνας όπως κι ο καλός επιχειρηματίας δεν σκέφτεται τι θα γίνει τον επόμενο χρόνο, ούτε καν την επόμενη δεκαετία. Η συνείδησή του είναι τόσο «ανοιχτή» στο χρόνο που ξεφεύγει από τα όρια του δικού του «σαρκίου» και έννοια του είναι τα παιδιά του, τα εγγόνια του και οι γενιές που θα ξεκινήσουν στο μέλλον. Η μόρφωση είναι αυτή που δίνει στον άνθρωπο το σεβασμό στη διάρκεια και την απάθεια στο εφήμερο. Δυστυχώς μέχρι σήμερα, ούτε ως πολίτες ούτε ως επιχειρηματίες διδαχθήκαμε αυτό το αξίωμα.
