Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι συντροφικές “εκκαθαρίσεις” είναι μέρος της αριστερής παράδοσης, εδώ και έναν αιώνα. Μπορεί η πολιτική ούτως ή άλλως, να ισορροπεί πάνω στο δίκαιο της πυγμής αλλά όταν μιλάμε για “θρησκευτικές οργανώσεις”, τα πάντα νομιμοποιούνται στο όνομα της καθαγιασμένης σκοπιμότητας.
Ο εξαναγκασμός του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά σε παραίτηση αποτελεί τον αφηγηματικό πυρήνα μιας πολιτικής “νουβέλας”. Με την τελευταία σελίδα να περιέχει την διάσωση του “πεφωτισμένου ηγέτη” Αλέξη Τσίπρα.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση συνεχίζει μέχρι νεωτέρας και έως ότου ανακύψουν νέες αναταράξεις, στην πορεία της προς τις εκλογές. Ενισχύοντας όμως, το μεγάλο της φόβητρο (Πάνος Καμμένος) για τους συντρόφους που θα τολμήσουν στο μέλλον να αμφισβητήσουν την πολιτική της.
Ήθελε ο Κοτζιάς να γίνει παράγοντας πολιτικών εξελίξεων; Mετέφερε στο χαρτοφυλάκιό του εύσημα και περγαμηνές ότι «έλυσε το Σκοπιανό»; Ακόμα όχι. Γιατί η εκκρεμότητα με την FYROM, μολονότι ο Ζάεφ βρήκε τη λύση, συνεχίζει να υπάρχει. Οι πιθανότητες όμως να αποτύχουν στο μέλλον- όπως έδειξε και η ψηφοφορία στην Βουλή των Σκοπίων- είναι μικρές και ο Νίκος Κοτζιάς θα ήταν ο πρωταγωνιστής για να καρπωθεί την επίλυση. Όχι τόσο ως ΥΠΕΞ της Ελλάδας αλλά ως ο χρήσιμος κομιστής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στην περιοχή.
Εκείνο όμως που έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην απόφαση του πρωθυπουργού να μην στηρίξει τον υπουργό του δεν είναι μόνο αυτό. Ο Αλέξης έστειλε ένα καθαρό μήνυμα στον επόμενο φέρελπι πολιτικό του αντίπαλο, πριν ή μετά την εκλογική ήττα. Ποιος είναι αυτός; Ο επικεφαλής της ομάδας των “53” Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Το πρόσωπο που θα κληθεί αυτοβούλως να επαναφέρει το κόμμα στις ράγες της αριστερής πορείας, διανθισμένο βέβαια με αρκετές πινελιές σοσιαλδημοκρατίας. Και απαλλαγμένος από τα βάρη της εξουσίας, θα επενδύσει σε μία νέα ρητορική μετάνοιας, πέφτοντας στα πόδια των αριστερών ψηφοφόρων.
Το παραπάνω είναι το πρώτο δυνατό σημείο του Τσακαλώτου. Υπάρχει όμως, και κάτι άλλο που τον καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνο. Ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ χειρίζεται την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και καθημερινά, συσσωρεύει πολιτικό κεφάλαιο, μέσα και έξω από την χώρα. Γνωρίζει επίσης πολλά πράγματα τα οποία ο πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να τα κατανοήσει και κατά συνέπεια να τα ελέγξει. Τέλος ο υπερδραστήριος Γιούκλιντ είναι ιδιαιτέρως συμπαθής στους συνομιλητές του στην Ευρώπη και ένας από αυτούς θα ήθελαν να κρατήσουν την επαφή τους, για κάθε ενδεχόμενο στο μέλλον.
Η ανησυχία στο Μαξίμου είναι ήδη έντονη και έχει αρχίσει να αισθητοποιείται με μικρές διαρροές ότι η διαπραγμάτευση με τους δανειστές, στην περίφημη “μεταμνημονιακή” εποχή, δεν πάει και τόσο καλά. Ότι ο Τσακαλώτος θα μπορούσε να είναι πιο απαιτητικός ή επίμονος στο θέμα της αναβολής της περικοπής των συντάξεων.
Μπορεί ακόμα να υπολογίσει κανείς και την αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τον αντιπρόεδρο Γιάννη Δραγασάκη για να καταλάβει ότι μπήκαμε σε μία περίοδο προστασίας του “μεγάλου τιμονιέρη” από τους πιθανούς απειλητικούς του συντρόφους. Τα περιθώρια συνεχώς μικραίνουν ως τις εκλογές και η “αυλή του βασιλιά” ενισχύεται με υπερεξουσίες για να τον καλύψει, όταν ξεκινήσουν οι επιθέσεις.
Ο Αλέξης μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές θα έχει χτίσει γύρω του τείχος, οργανώνοντας "σώμα πραιτωριανών". Ούτως ή άλλως η φυσική του γέννηση το δικαιολογεί, αφού στο πρόσωπό του επενδύθηκε ολόκληρο το πολιτικό κεφάλαιο του κρατισμού, από το 2012 και μετά...
