Στη χώρα του Οιδίποδα και των Ατρειδών, η πολιτική είναι, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ιστορία μεταξύ «υστερικών» φατριών και οι αναλυτές έχουν πολλή δουλειά. Η διάγνωση; Παράνοια και ναρκισσισμός. Εδώ και 40 χρόνια, το πολιτικό σύστημα, όπως και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, λειτουργούν στα πλαίσια της παράνοιας.

Η χώρα αυτή θα κάνει την περίφημη «επανεκκίνηση», όταν η πλειοψηφία της κοινωνίας συνειδητοποιήσει τις στοιχειώδεις αλήθειες. Μία από αυτές είναι η απόλυτη εξάρτησή της από τον κρατισμό. Γνήσιος εκφραστής του οποίου είναι μόνο το παλιό και αυθεντικό ΠΑΣΟΚ.Όταν επομένως, ο Διονύσης Σαββόπουλος λέει πως στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν μόνο «εγγαστρίμυθοι του Ανδρέα», έχει απόλυτο δίκιο. \r\n\r\n

Συζητώντας με κάποιον αμετανόητο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ για την Βενεζουέλα, διαπιστώνεις περίπου, τα εξής: ότι η εμμονή αποτελεί το καταφύγιο της διάψευσης, ότι η αθωότητα των προθέσεων ικανοποιεί την ματαιότητα των άστοχων πράξεων και πως ο ολοκληρωτισμός γεννιέται και εξαπλώνεται από τις μέτριες συνειδήσεις των καλοπροαίρετων, κατά τα άλλα, ανθρώπων.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο Ντόριαν Γκρέυ του πολιτικού συστήματος. Ταγμένος στην αειθαλή παραπλανητική σαγήνη, την ίδια στιγμή που μέσα του σαπίζουν τα πάντα από τον συντηρητισμό και την ανεύθυνη ιδεοληψία. Ο αριστερός «Ντόριαν Γκρέυ» παρασύρεται όλο και πιο βαθιά στη φθορά. Το φαίνεσθαι στον κύκλο του είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που πίστευε.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του άδραξαν μοναδική ευκαιρία στο μεταίχμιο του πολιτικού σοκ. Έκλεψαν την κυβέρνηση, εξαπατώντας μια ολόκληρη χώρα. Τώρα προσπαθούν να μεταλλαχθούν σε ένα συστημικό κόμμα. Δεν αρκεί όμως, που σώθηκαν από τους δανειστές στα οικονομικά και δεν κατέρρευσαν. Το κράτος δεν είναι πλέον δικό τους για τα δημοσιονομικά.

Στους βουλευτές του και στα στελέχη του ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε όλους τους «μικρούς Μήτσους». Έκανε το πιο επιτυχημένο casting αναδεικνύοντας την πιο αντιπροσωπευτική δηθενιά της ελληνικής κοινωνίας. Ο Πολάκης που βρίσκει ότι οι νεκροί θολώνουν το έργο της κυβέρνησης, ο Πολάκης που απειλεί δημοσιογράφους, ο Πολάκης που παίρνει δάνεια από κρατικές τράπεζες δεν είναι ο Πολάκης. Είναι ο Τσίπρας που φοράει τη μάσκα Πολάκη.

Τον Οκτώβριο του 2004 ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής φέρεται να είπε σε μια παρέα βουλευτών στον Μπαϊρακτάρη: «Δεν θα αφήσω πέντε νταβατζήδες και πέντε άλλα κέντρα να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή του τόπου». Το είπε δεν το είπε λίγη σημασία έχει. Πέρασαν από τότε δεκαπέντε χρόνια αλλά αυτούς τους νταβατζήδες που εννοούσε ο Καραμανλής κανείς δεν τους πείραξε.

Ο Αλέξης Τσίπρας αφαιρεί από τον Ελληνικό λαό την δυνατότητα να αποφασίσει, στις επόμενες εκλογές για το άρθρο 16 και για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή, εμμένει σε ένα ξεπερασμένο παρελθόν, όταν ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Ποιον νομίζει ότι υπερασπίζεται ο πρωθυπουργός;

Οι ανώριμες κοινωνίες, μέσα στα πολλά τους προβλήματα, έχουν ακόμα ένα: την αδυναμία κάποιων μελών τους να καταλάβουν την σημασία των λεγομένων τους στον δημόσιο λόγο. Αλλά και την διαφορά της ιδιωτικής από την δημόσια έκφραση. Όταν μάλιστα πρόκειται για πολιτικούς και μέλη κάποιας κυβέρνησης το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Στη Φυσική, αδράνεια ονομάζεται η χαρακτηριστική ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης. Αν ασκηθούν δυνάμεις σε κάποιο σώμα και αυτό δεν μεταβληθεί, τότε υπάρχουν άλλες εξωτερικές δυνάμεις που αντιστέκονται στη μεταβολή. Συνήθως είναι «στατικές τριβές»...

Ο Πάνος Καμμένος βρίσκεται αναμφίβολα στην πιο μεγάλη καμπύλη προς την κορύφωση της πολιτικής του δραματουργίας. Ψεύτης να βγω αλλά μου φαίνεται ότι δεν αργεί η ώρα που θα αναδειχθεί στον βασικό ήρωα ενός νέου σατυρικού δράματος- μέχρι τώρα έπαιζε καθοριστικούς αλλά όχι πρωταγωνιστικούς ρόλους …\r\n\r\n

Οι μεταρρυθμίσεις που θυμούνται περιοδικά, οι εταίροι μας δεν πρόκειται να συμβούν στο κράτος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πέρασαν 4 χρόνια ευκαιριών που χάθηκαν, εξαιτίας της εσωτερικής αδράνειας υπέρ κρατισμού και εξαιτίας της απροθυμίας των δανειστών να επιβάλουν δυναμικά, τις αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα.

Οι κριτικές για τον Λάνθιμο, διαχωρίζουν τις προηγούμενες ταινίες από την πρόσφατη, πολλά υποσχόμενη για Όσκαρ, την «Ευνοούμενη». Κι όμως, πάντα οι αναζητήσεις του Λάνθιμου περιστρέφονται γύρω από το παιχνίδι της εξουσίας. Για αυτό δεν είναι μόνο κοινωνικές αλλά, από μία διεισδυτική οπτική, εξόχως πολιτικές.

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Άγκυρα αποτελεί άλλη μια απόδειξη της αδυναμίας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει ποια είναι ακριβώς η ατζέντα των συζητήσεων και αν η συνάντηση των δύο ανδρών ήταν αποτέλεσμα διμερούς πρωτοβουλίας ή επιβεβλημένης συνεννόησης από τον ξένο παράγοντα.

Θυμίζει κάπως ο Αλέξης Τσίπρας τον Στάλιν; Άλλες εποχές, άλλες συμφωνίες και άλλες συνθήκες. Άλλοι χαρακτήρες με άλλους λαούς. Το ερώτημα όμως, που σε πάει απευθείας στην ουσία του θέματος είναι περίπου το εξής: αν μπορούσε, αν είχε την ευκαιρία, αν δεν υπήρχαν αντιδράσεις, αν διέθετε τους μηχανισμούς, ο πρωθυπουργός θα λειτουργούσε όπως ο Στάλιν;\r\n\r\n

Η νόρμα της συνύπαρξης «δια του ψεύδους» είναι απαραίτητη και για τον πολιτικό βίο. Ειδικά, όταν έχεις να διαλέξεις μεταξύ της βουλευτίνας Μεγαλοοικονόμου και του \\\"επαναστάτη\\\" βουλευτή Παπαχριστόπουλου. Από την άλλη, η αλήθεια είναι εξίσου αναγκαία, προκειμένου όλοι οι κατά συνθήκη ψεύτες να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Η οποία είναι πάντα αμείλικτη, χωρίς να υπολογίζει τις επικοινωνιακές συμβάσεις.\r\n\r\n\r\n

Σε όλες τις εποχές η τέχνη βρέθηκε, συχνά, -όχι βέβαια αποκλειστικά- στην υπηρεσία της άρχουσας, της ηγετικής τάξης. Η τέχνη έχει κατά καιρούς επιτελέσει πολιτικές λειτουργίες. Και εδώ δε θα πρέπει να αναλογιστούμε αποκλειστικά την πολιτική τέχνη, τη σύνδεση τέχνης και εξουσίας -με τη στενή έννοια- στα πλαίσια δικτατορικών καθεστώτων. Η πολιτική τέχνη των κρατικών παραγγελιών.

Οι Έλληνες είναι ένας μελαγχολικός λαός. Και ταυτόχρονα ένας λαός καλλιτέχνης. Φτιαγμένος από στίχους και ρίμες. Κι οι Ιταλοί είναι κάπως έτσι. Ίσως κι οι Γάλλοι. Απλά σ΄αυτούς, ο Διαφωτισμός και οι αγορές τους έδωσαν πιο δυνατούς θεσμούς και καλύτερο κράτος.

Το πραγματικό θέατρο του παραλόγου – το Le Theatre de l\\'Absurde, όπου καθοριστικός θεατρικός συγγραφέας του κινήματος ήταν κι ο Ευγένιος Ιονέσκο – ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις.

Αυτό το κράτος ήταν πάντα ο ενδιάμεσος. Ο τρίτος άνθρωπος που ποτέ δεν είχε πρόσωπο αλλά κατάφερνε να εγγυηθεί για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και εις βάρος των πολιτών. Με εκχωρήσεις κυριαρχίας, με ξεπούλημα της δημοκρατίας, με ενδοτισμό και καθυστέρηση. Με αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των πολιτών του.

Η συμφωνία των Πρεσπών, όπως αναμενόταν, ψηφίστηκε και από το ελληνικό κοινοβούλιο. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η κυβέρνηση κατάφερε να εξασφαλίσει τον δέοντα αριθμό των βουλευτών. Ταρακουνώντας το πολιτικό σύστημα, και διαλύοντας σχεδόν το Ποτάμι. Προτεραιότητα τώρα της ελληνικής διπλωματίας είναι να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να προστατεύσει τα υπέρ ημών συμφωνηθέντα.

Με αφορμή την αναφορά του Νίκου Δένδια, προχθές στη Βουλή, έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την αληθινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Ένα ακροδεξιό κόμμα που συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στο πολιτικό σύστημα, εξασφαλίζοντας στην Αριστερά τη δυνατότητα να ελπίζει για την επιβίωσή της στις επόμενες εκλογές.\r\n\r\n

Στον Θουκυδίδη η ανθρώπινη φύση δοκιμάζει τις αντοχές της, όμως όλα κρίνονται στις αποφάσεις. Το Δίκαιο της Πυγμής επιβάλλεται πάντα, μέσα από σημαντικές αποφάσεις σπουδαίων ηγετών (Λύσανδρος) και οι μάχες χάνονται εξαιτίας της αλαζονείας ανίκανων στρατηγών (Κόνωνας).

Τι ενώνει τον Τσιτσιπά, τον Λάνθιμο, τον Αντετοκούνμπο και τον Μπάμπη; Ότι και οι τέσσερις ακολουθούν μια προσωπική επιτυχημένη πορεία η οποία τους εξασφαλίζει οικονομική ανεξαρτησία αλλά και αυτοεκτίμηση. Ότι η περίπτωσή τους αποτελεί ένα succes story βασισμένο στο ταλέντο, στην εργασία, στην εξωστρέφεια και στην εμμονή τους να πετύχουν οπωσδήποτε σ΄αυτό που κάνουν.