Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η συμφωνία των Πρεσπών, όπως αναμενόταν, ψηφίστηκε και από το ελληνικό κοινοβούλιο. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η κυβέρνηση κατάφερε να εξασφαλίσει τον δέοντα αριθμό των βουλευτών. Ταρακουνώντας το πολιτικό σύστημα, και διαλύοντας σχεδόν το Ποτάμι.
Άλλωστε, όποιος γνωρίζει καλά την πολιτική ιστορία μας, καταλαβαίνει πως κάθε φορά που δρομολογείται μία διμερής συμφωνία υπό την άμεση υποβολή ή την επίβλεψη των "Μεγάλων Δυνάμεων", μόνο δια του πολέμου ανατρέπεται η υπογραφή της...
Από εκεί και πέρα, εκείνο που τώρα αποτελεί προτεραιότητα της ελληνικής διπλωματίας είναι να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να προστατεύσει τα υπέρ ημών συμφωνηθέντα. Και τέλος πάντων, όσα μπορούν να εξυπηρετήσουν τα ελληνικά συμφέροντα στο πλαίσιο της καλής γειτονίας, της οικονομικής συνεργασίας και της ασφάλειας στην περιοχή.
Τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσει η εξωτερική πολιτική; Να εκπονήσει επιτέλους, ένα εθνικό σχέδιο το οποίο θα περιλαμβάνει περίπου τα εξής: ενίσχυση της ελληνικής πρεσβείας στα Σκόπια με μία μικρή ομάδα ικανών διπλωματών. Άμεση και μόνιμη βοήθεια Ελλήνων τεχνοκρατών σε ό τι αφορά την έναρξη των διαπραγματεύσεων των γειτόνων με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εγρήγορση και επίβλεψη της προετοιμασίας. Τέλος, συνεχή έλεγχο του σεβασμού όσων περιέχει η συμφωνία από έμπειρους διπλωμάτες και ειδικά όσων εργάστηκαν για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα.
Κανείς δεν έχει προφανώς αντίρρηση, για τα παραπάνω. Αυτομάτως όμως, τίθεται το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να ακολουθήσει η κυβέρνηση μία τέτοια υπεύθυνη πολιτική, από την στιγμή που δεν υπάρχει στη σύνθεσή της υπουργός Εξωτερικών; Και μην μου πείτε τώρα ότι εγγυάται ο ίδιος ο πρωθυπουργός γιατί θα ανησυχήσω περισσότερο. Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ένας άρτιος συντονισμός της ελληνικής διπλωματίας για την προστασία των όποιων ελληνικών κεκτημένων της συμφωνίας, από την στιγμή που δεν υπάρχει ηγεσία στο πιο κρίσιμο υπουργείο της κυβέρνησης;
Πολύ φοβάμαι ότι από τη στιγμή που πέτυχε ο στόχος, δεν απασχολεί πια κανέναν η ευόδωση της συμφωνίας.
Ούτως ή άλλως, η συμπάθεια των εταίρων προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού αυξήθηκε, η αναγνώριση της ευρωπαικής διπλωματίας εξασφαλίστηκε και στο εσωτερικό, άνοιξε ο δρόμος προς την κατάκτηση της Κεντροαριστεράς.
Όλα τα παραπάνω είναι σπουδαίες κατακτήσεις για τον πολιτικάντικο τυχοδιωκτισμό του Αλέξη Τσίπρα. Και από τη στιγμή που τα κίνητρα της συμφωνίας δεν ήταν η προστασία των εθνικών συμφερόντων, είναι λογικό πως και τώρα κανείς δεν πρόκειται να ενθουσιαστεί με την ιδέα της περιφρούρησης των δεσμεύσεών της.
Κατά συνέπεια, αντί για τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, ο "λαός" του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως οι "πνευματικοί άνθρωποι" που τον πλαισιώνουν έχουν αναλάβει τον έλεγχο της ηγεσίας των Σκοπίων. Όπως η καλλιτέχνις Άντζυ Σαμίου που απάντησε το twitt του κ. Ζάεφ ο οποίος συνεχίζει να αποκαλεί την γείτονα , Μακεδονία και όχι Β. Μακεδονία...
