Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο Ντόριαν Γκρέυ του πολιτικού συστήματος. Ταγμένος στην αειθαλή παραπλανητική σαγήνη, την ίδια στιγμή που μέσα του σαπίζουν τα πάντα από τον συντηρητισμό και την ανεύθυνη ιδεοληψία.
Ο αριστερός «Ντόριαν Γκρέυ» παρασύρεται όλο και πιο βαθιά στη φθορά. Το φαίνεσθαι στον κύκλο του είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που πίστευε. Και η αλήθεια που κρύβεται κάτω από το αριστοκρατικό, εκλεπτυσμένο και ευγενικό προσωπείο του, πολύ πιο διεφθαρμένη. Και όσο το πρόσωπό του δεν αλλοιώνεται, τόσο αλλοιώνεται η ψυχή του και παραδίδεται στην ελεύθερη πτώση. Και τα σημάδια της εσωτερικής αυτής αλλοίωσης μπορεί να μην φαίνονται πάνω στο πρόσωπο και το σώμα του, αλλά μεταφέρονται στο πορτρέτο του εκείνο που αποτελεί αντανάκλαση του παλιού του εαυτού.
Η ανωριμότητα του πρωθυπουργού όμως είναι και το μεγάλο του πλεονέκτημα. Μ΄αυτή έγινε ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, ηγέτης της χώρας και ηγέτης της πιο ανίκανης κυβέρνησης που πέρασε ποτέ από τη χώρα. Με την ανωριμότητα γοήτευσε τους ψηφοφόρους του και συνεχίζει ακόμα να κερδίζει τις καρδιές διαφόρων «ρομαντικών φύσεων» στην πολιτική και στην τέχνη.
Ο Τσίπρας ήταν το απόλυτο πρότυπο του μέσου Έλληνα. Το παιδί της διπλανής πόρτας που μπορούσε να πραγματοποιήσει όλα τα ρουσφέτια που θα του ζητούσαμε. Εκτός των άλλων, είναι αριστερός και οι αριστεροί δεν έχουν δικαίωμα να ωριμάσουν ποτέ. Έχουν χρέος να κυνηγούν τα όνειρά τους, απλώνοντας το χέρι στον λαό που έχει ανάγκη από όραμα και ελπίδα.
Όταν όμως, η φθορά γίνεται αδυσώπητη, τα αριστερά «κάλλη» του Αλέξη- Ντόριαν είναι η αντανάκλαση του δώρου που του έκανε ο θεός του λαϊκισμού. Η ψυχή του όμως φαίνεται να τείνει προς την άλλη πλευρά, της άρνησης του δώρου αυτού. Είναι διατεθειμένος να θυσιάσει την ψυχή του για να «παγώσει» την εικόνα του.
Ο Τσίπρας μένει ίδιος στην όψη αλλά το «πορτραίτο» του γίνεται Πολάκης. Και όσο λιγοστεύει ο χρόνος προς τις εκλογές, τόσο θα αγριεύει η μορφή της φιγούρας που κρύβεται κάτω από το σεντόνι του έργου.
Η νεότητα για τον Όσκαρ Ουαϊλντ, αποτελεί ύψιστη αξία, καθώς είναι η μόνη περίοδος στη ζωή του ανθρώπου που η ομορφιά βρίσκεται στην πλήρη ακμή της. Και κάποιος μπορεί να απολαύσει κάθε χάρη και ηδονή της ζωής, ανεμπόδιστα. Να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι υπάρχουν φτερωτοί γάιδαροι, να υποσχεθεί ότι θα αλλάξει την Ευρώπη, να γίνει ο Τσε Γκεβάρα της Μεσογείου και να πλημμυρίσει με προσμονή διορισμών όλων των Ελλήνων στο Δημόσιο.
Όταν όμως όλα αυτά ανατρέπονται, όταν η πνιγηρή πραγματικότητα τον εγκλωβίζει, ο σύγχρονος αριστερός «Ντόριαν Γκρέυ», συνειδητοποιεί στο τέλος το ανούσιο της επιθυμίας του για αέναη νεότητα. Και γίνεται Πολάκης! Όχι από μόλυνση αλλά από «αυτοάνοσο». Από σήψη που κουβαλούσε αλλά η «νεότητα» έκρυβε καλά μέσα του.
Το πρόσωπο είναι το ίδιο. Τσίπρας και Πολάκης μοιράζονται το ίδιο πολιτικό αποτύπωμα. «Μερικοί λένε ότι η ομορφιά είναι επιφανειακή. Μπορεί να είναι, αλλά τουλάχιστον δεν είναι τόσο επιφανειακή όσο η σκέψη», λέει ο Λόρδος Henry Wotton, ο ηδονιστής ήρωας του μυθιστορήματος. Η σκέψη του Αλέξη είναι το πρόβλημα. Για αυτό υπάρχει η κραυγή του Πολάκη...
