Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Αυτό το κράτος ήταν πάντα ο ενδιάμεσος. Ο τρίτος άνθρωπος που ποτέ δεν είχε πρόσωπο αλλά κατάφερνε να εγγυηθεί για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και εις βάρος των πολιτών. Με εκχωρήσεις κυριαρχίας, με ξεπούλημα της δημοκρατίας, με ενδοτισμό και καθυστέρηση. Με αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των πολιτών του.
Με ανάρτησή της στο Twitter η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου δήλωσε ότι «ο κατώτατος μισθός αυξάνεται πλέον στα 650 ευρώ, από τα 586 ευρώ και τα 510 ευρώ για τους νέους έως 25 ετών. Θα ισχύσει για όλους χωρίς ηλικιακές διακρίσεις από 1η Φεβρουαρίου». Οι εργαζόμενοι που λάμβαναν κατώτατο μισθό 587 ευρώ (μεικτά) και 492 ευρώ (καθαρά) πλέον θα λαμβάνουν 650 ευρώ (μεικτά) και 546 ευρώ (καθαρά). Δηλαδή θα λαμβάνουν 54 ευρώ περισσότερα. Οι εργαζόμενοι που λάμβαναν υποκατώτατο μισθό 511 ευρώ (μεικτά) και 428 ευρώ (καθαρά) πλέον μετά την κατάργηση του θα λαμβάνουν και αυτοί 650 ευρώ (μεικτά) και 546 ευρώ (καθαρά). Δηλαδή θα λαμβάνουν 118 ευρώ περισσότερα.
Το κακό βεβαίως δεν είναι ότι αυξάνεται ο κατώτατος μισθός αλλά ότι η ανακοίνωση της κυβέρνησης συνοδεύεται από πανηγυρισμούς, σε μία αντιπαραγωγική και διαχρονικά, κρατικοδίαιτη οικονομία.
Επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας πουλάει προστασία, νταβατζιλίκι και «αγαθοεργίες» σε πλούσιους και φτωχούς. Εμπορεύεται το δικαίωμα της λειτουργίας ενός προστατευμένου κρατιδίου στο νότο της Βαλκανικής. Με αντάλλαγμα την νομή της εξουσίας και την διαχείριση του χρέους και των δανεικών.
Όλα αυτά μπορούσε ο οποιοσδήποτε να τα πετύχει ως τώρα. Δεν είχε παρά να εξασφαλίσει με διάφορες ευκαιρίες, έναν μεγαλύτερο δανεισμό για να εξαγοράσει τις ψήφους των «πελατών» του. Με την ανοχή – πάντα με αντάλλαγμα- των ξένων, οργάνωναν την πολιτική τους στρατηγική και επανακαθόριζαν το πλαίσιο εξουσίας με τα λεφτά των άλλων.
Ώσπου μπήκαμε στην εποχή των μνημονίων. Από εδώ και πέρα, τι ακριβώς μπορείς να μοιράσεις, κυνικά και ξεδιάντροπα, στην κοινωνία; Ποιανού χρήματα θεωρείς ότι διαθέτεις για να τα δώσεις σε «ανήμπορους» ως νέος «Ρομπέν των δασών» δια μέσου βεβαίως, των εργοδοτών τους; Το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να κλέψεις από τους μεν για να δώσεις τα κλοπιμαία στους δε.
Ο Τσίπρας μπορεί να είναι ο πιο αδίστακτος αμοραλιστής αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Και στο κάτω κάτω, είναι ο καλός μαθητής ενός αμαρτωλού πολιτικού συστήματος που το ακολουθεί, σε λάθος μέρος και σε λάθος εποχή. Το παιχνίδι με τα λεφτά των άλλων είναι συνηθισμένο σε μια κοινωνία που βιώνει την «προστασία» από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του ελληνικού κράτους.
Αλλά δεν πρέπει να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός; Ναι, με την προϋπόθεση ότι θα σταθεροποιήσεις πρώτα την ανάπτυξη . Και θα εξασφαλίσεις την προοδευτική επιχειρηματική εξυγίανση των άλλων.
Κοινωνική ή εργασιακή πολιτική κάνεις με τα δικά σου λεφτά! Με τα έσοδα που προέκυψαν από την ανάπτυξη της οικονομίας, από τις εξαγωγές, από την παραγωγικότητα, από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών σου πηγών, από την καινοτομία και την εξωστρέφεια.
Δεν είναι μόνο ο Τσίπρας. Είναι πολλοί που περιμένουν στη γωνία να συνεχίσουν το έργο του. Της τζάμπα μαγκιάς και της ευκολίας. Αυτούς πρέπει να πολεμήσουμε γιατί ο Αλέξης έχει πάρει ήδη το δρόμο της μεγάλης φυγής...
