Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι κριτικές για τον Λάνθιμο, διαχωρίζουν τις προηγούμενες ταινίες από την πρόσφατη, πολλά υποσχόμενη για Όσκαρ, την «Ευνοούμενη». Κι όμως, πάντα οι αναζητήσεις του Λάνθιμου περιστρέφονται γύρω από το παιχνίδι της εξουσίας. Για αυτό δεν είναι μόνο κοινωνικές αλλά, από μία διεισδυτική οπτική, εξόχως πολιτικές.
Η Λαίδη Σάρα είναι η ευνοούμενη της Βασίλισσας. Η ξαδέλφη της, Αμπιγκέιλ, φτάνει στο παλάτι φτωχή και έχοντας εκπέσει εδώ και χρόνια από τον τίτλο ευγενείας της. Αποδεικνύεται ικανότατη και σύντομα γίνεται η ευνοούμενη της Λαίδης. Όλα αλλάζουν προς το καλύτερο αλλά εκείνη θέλει περισότερα. Προσπαθεί να γίνει τώρα αυτή η ευνοούμενη της Βασίλισσας. Η Λαίδη Σάρα και η Αμπιγκέιλ θα κάνουν ό,τι μπορούν για να κερδίσουν την τελική εύνοια της Βασίλισσας. Της οποίας την εξουσία προσπαθούν όλοι να προσεταιριστούν και στην οποία όλοι υπακούουν. Με μοναδικό στόχο να κερδίσουν και πάλι την δική της εύνοια…
Όσο παρακολουθούσα την ταινία στην κατάμεστη αίθουσα – ξαφνικά όλοι αγάπησαν τον Λάνθιμο…- σκεφτόμουν τα δικά μας. Τις δικές μας «Αμπιγκέιλ» και τις δικές μας «βασίλισσες».
Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα αρχίζει και δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τους τελευταίους μήνες και ειδικά μετά την Κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από τα δύο κοινοβούλια. Στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στο State Department πίνουν νερό στο όνομά του. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι του δίνουν εύσημα για τις αποφάσεις του και η Άνγκελα Μέρκελ επενδύει σε μία νέα προοπτική της γερμανικής διπλωματίας στην περιοχή, λαμβάνοντας ως δεδομένη την πλήρη αφοσίωση του Αλέξη.
Μιλάμε σε κάθε περίπτωση, για έναν πολιτικό, πρώην «επαναστάτη», που κατάφερε μέσα σε 4 μόλις χρόνια να κερδίσει την απόλυτη εύνοια της «βασίλισσας». Τόσο πολύ που για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου, δεν υπάρχει στους ξένους, ανάλογος ενθουσιασμός για τον επικείμενο εκλογικό θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας. Έναν θρίαμβο που θα έπρεπε να γοητεύει τουλάχιστον, τους ετέρους μας, χάρη στο φιλελεύθερο προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά και των προοπτικών της ανοιχτής αγοράς που πρεσβεύει για την ανάπτυξη της χώρας.
Κι όμως, για όλες τις «βασίλισσες» ο Αλέξης, είναι η τέλεια «Αμπιγκέιλ»! Και όσο πιο πολύ προσφέρεται με τον βουβό αδίστακτο ρόλο του, τόσο πιο πολύ ερεθίζονται για το μέλλον της πολιτικής του.
Τι μπορούν να κάνουν; Όχι πολλά. Απλώς θα τον ενθαρρύνουν να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τον Οκτώβριο. Ένα διάστημα εννέα μηνών αρκετό για να κλείσουν μερικά ακόμα εκκρεμή θέματα. Σύμφωνα πάντα με τους δικούς τους απόλυτους όρους. Και στην συνέχεια, δοκιμάζοντας τον επόμενο για μερικούς μήνες, κρατούν τον «ευνοούμενο» έτοιμο να διεκδικήσει και πάλι την «εύνοιά» τους, αν κάτι δεν πάει καλά…
Το βέβαιο είναι ότι ζούμε την δραματική παράνοια ενός φαύλου κύκλου που στις καμπύλες του κρύβει τις σχιζοφρενικές αντιφάσεις μας. Τις αντιφάσεις ενός πολιτικού συστήματος που πάντα επιβραβεύει δια της "εύνοιας" τον λαϊκισμό, την δημαγωγία, τις εξαρτήσεις και την εθελοδουλεία στον ξένο παράγοντα.
Συνήθως όχι από αυτούς που ξέρουν να συνεργάζονται με τις απανταχού "βασίλισσες" αλλά από εκείνους που υποδύονται τους αρνητές τους. Για να παραδοθούν, με προθυμία, στις υπηρεσίες τους...
