Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στον Θουκυδίδη η ανθρώπινη φύση δοκιμάζει τις αντοχές της, όμως όλα κρίνονται στις αποφάσεις. Το Δίκαιο της Πυγμής επιβάλλεται πάντα, μέσα από σημαντικές αποφάσεις σπουδαίων ηγετών (Λύσανδρος) και οι μάχες χάνονται εξαιτίας της αλαζονείας ανίκανων στρατηγών (Κόνωνας).
Στην περίπτωσή μας τώρα, μιας και ο Πρωθυπουργός μας είναι πολύ πιθανόν να νομίζει ότι ο Θουκυδίδης ήταν ποιητής.., το ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας είναι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό των προγόνων μας. Γιατί αν είχε διαβάσει έστω και ένα κεφάλαιο του Αθηναίου ιστορικού δεν θα χειριζόταν κομματικά την συμφωνία των Πρεσπών, εξαναγκάζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη να την απορρίψει . Επίσης είναι βέβαιο ότι ένας σοφός ηγέτης θα κατανοούσε πως τέτοια ζητήματα δεν καθορίζονται ως αντίδοτο σε εθνολαϊκιστικές υστερίες ούτε ως δικαίωση σε ενδοτικές "προοδευτικές" αντιλήψεις
Μετά από 25 χρόνια διπλωματικού αδιεξόδου, το ΝΑΤΟ επιβάλλει μια συμφωνία, αίροντας στην πραγματικότητα, τον ρόλο του ισχυρού στην ελληνική πλευρά! Ποιος να το πίστευε ότι η αριστερή κυβέρνηση, όπου ευδοκιμούσαν φωνές αποχώρησης της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, ενδίδει στις απαιτήσεις του και υπογράφει με τα Σκόπια την λύση του Μακεδονικού; Κάτι που δεν τόλμησε να εγκρίνει καμία από τις "αστικές" και "φιλοδυτικές" κυβερνήσεις του παρελθόντος.
Οι εθνικές ιστορίες βέβαια, δεν γράφονται από έναν αφηγητή. Έχει όμως, το απόλυτο δικαίωμα να τις υποστηρίξει έτσι που να εξυπηρετούν το δικό του πολιτικό δίκαιο για να επιβιώσει. Κι ας είναι μισός μύθος και μισή αλήθεια το ιστορικό "success story" που θέλει να χρησιμοποιήσει.
Ο Θουκυδίδης ας πούμε θα έγραφε εδώ ότι η Μακεδονία γέμισε με Έλληνες από τον Πόντο που έγιναν Μακεδόνες. Και για τους Σλαβομακεδόνες θα εξιστορούσε την σλαβική τους ταυτότητα μέσα στο χρόνο. Και για τους Αλβανούς των Σκοπίων ότι δεν είναι Σλαβομακεδόνες...
Ένας βαλκανικός αχταρμάς όπου η εγρήγορση είναι δυστυχώς απαραίτητη για να προασπίσει κάθε εθνικό δίκαιο που κινδυνεύει από όσους ψάχνουν απελπισμένα την "ειδική" τους ταυτότητα.
Κάθε κυβέρνηση που σέβεται τους πολίτες της, κάθε εθνική εξουσία που ενδιαφέρεται για την ασφάλεια της χώρας της, χρησιμοποιεί τις ισορροπίες και σαφέστατα το δίκαιο της πυγμής για να ανταποκριθεί στην κρισιμότητα των συνθηκών.
Αρκούσε επομένως, μια σθεναρή στάση τώρα, που ο Ζάεφ είχε τις μεγαλύτερες πιέσεις από το ΝΑΤΟ, προκειμένου η κυβέρνηση να απαιτήσει τον πλήρη σλαβικό καθορισμό της εθνικής ταυτότητας της Βόρειας Μακεδονίας. Αυτό θα ήταν αρκετό για να δώσει στους άλλους να καταλάβουν ποιος κρατάει την ευθύνη στα χέρια του και είναι έτοιμος να το αποδείξει.
Εχω την αίσθηση ότι μας περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον και πως μετά την επικείμενη ψευδαίσθηση ότι το «ιππικό» (ΝΑΤΟ) βάζει σε τάξη τα πράγματα, πολύ γρήγορα θα βρεθούμε σε παρεξηγήσεις μεταξύ ερμηνειών και αντιφάσεων. Μια ακόμα δόση ανερμάτιστης "συριζαίικης" διπλωματικής φιλοσοφίας πήραμε χθες το βράδυ στη Βουλή, όταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ηλίας Καματερός δήλωσε ότι «ζηλεύει» τους Μακεδόνες διότι δεν έχει υπογράψει ως Δωδεκανήσιος μια αντίστοιχη συμφωνία με την... Τουρκία.
Από τον Θουκυδίδη, υπάρχει κάτι για την περίσταση : «…?δικούμενοί τε, ?ς ?οικεν, ο? ?νθρωποι μ?λλον ?ργίζονται ? βιαζόμενοι·» (Καθώς φαίνεται, οι άνθρωποι οργίζονται περισσότερο όταν αδικούνται παρά όταν εκβιάζονται) (Α 77). Δεν έχει σημασία πόσο αναγκαία είναι η συμφωνία των Πρεσπών. Αν οι Έλληνες αισθάνονται αδικημένοι, τότε θα παραμείνουν αδικημένοι. Αν νιώθουν ηττημένοι θα συνεχίσουν ως ηττημένοι. Κι αυτό είναι κατόρθωμα αυτής της κυβέρνησης που έσπευσε να εξασφαλίσει την συγκατάθεση του "θεού" (επίσκεψη Τσίπρα στον Ιερώνυμο) και όχι της δημοκρατίας, όπως θα έκανε ένας Αθηναίος...
