Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στη Φυσική, αδράνεια ονομάζεται η χαρακτηριστική ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης. Αν ασκηθούν δυνάμεις σε κάποιο σώμα και αυτό δεν μεταβληθεί, τότε υπάρχουν άλλες εξωτερικές δυνάμεις που αντιστέκονται στη μεταβολή. Συνήθως είναι "στατικές τριβές"...
Στη στατική τριβή, δύο σώματα "γαντζώνονται" το ένα πάνω στο άλλο και εξαιτίας αυτού ακινητοποιούνται. Εξασφαλίζουν όμως την σχετική τους ισορροπία.
Περίπου έτσι, η χώρα πέρασε 4 χρόνια πολιτικής και οικονομικής αδράνειας με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Με ενωμένες τις δύο πολιτικές δυνάμεις του κρατισμού, σε μία, ενάντια στην αμετάβλητη του Δημοσίου. Εξασφαλίζοντας έτσι την "σχετική ισορροπία" που είχε ανάγκη το παλιό και εμπεδωμένο σύστημα.
Ούτε στην οικονομία, υπήρξε κάτι νέο εκτός από την παράδοση του χαρτοφυλακίου στους δανειστές ούτε και στην πολιτική είχαμε κάποια εξέλιξη στους θεσμούς της δημοκρατίας. Το αντίθετο μάλιστα... Το μόνο που επιχειρήθηκε και επιχειρείται είναι η συντήρηση του κράτους και των δικτύων του. Αυτών που εξυπηρετούν παθητικά και ζημιογόνα τους "πελάτες" του.
Έτσι γινόταν μέχρι σήμερα. Από δω και πέρα ο χρόνος μετράει ανάποδα. Και δεν είναι μόνο ο Πάνος Καμμένος που δημιουργεί αναστάτωση. Η αδράνεια έχει μετατοπίσει τόσα άλυτα θέματα προς το τέλος της τετραετίας που συσσωρεύουν μία μεγάλη μάζα προβλημάτων για το μέλλον.
Αυτή λοιπόν, η κυβέρνηση που βρίσκεται σε αποδρομή δεν έχει παρά να προσπαθήσει να μεγαλώσει αυτά τα ζητήματα σε τέτοιο βαθμό, που να πέσουν σαν βράχοι στην πλάτη του επόμενου πρωθυπουργού. Ούτως ή άλλως, η Αριστερά αυτόν ακριβώς τον ρόλο έπαιζε πάντα. Τον "επιταχυντή της αδράνειας" ο οποίος δημιουργούσε τεράστια εμπόδια στην γεωμετρική ανάπτυξη του καπιταλισμού.
Από τώρα απειλούν για την κληρονομιά που θα παραδώσουν. Από τώρα, προειδοποιούν ότι ο επόμενος δεν θα έχει εξασφαλισμένη την περίεργη "ανοχή" των εταίρων, την κοινωνική ειρήνη, τα συνδικάτα ή τους εσωτερικούς κρατιστές του κόμματός του...
Μέχρι τις εκλογές, όλες οι μεγάλες εκκρεμότητες (πρώτη κατοικία, ασφαλιστικό, κανονική έξοδος στις αγορές, αξιολόγηση στο Δημόσιο, συνταγματική αναθεώρηση κλπ) θα παραμείνουν και θα διογκωθούν ως προσδοκίες. Μόνο ο κυκεώνας των κόκκινων δανείων θα προκαλέσει αδιέξοδο και εγρήγορση στις αποφάσεις. Αλλά ακόμα και εκεί, δεν αποκλείεται να σκεφτούν κάτι αναπάντεχο που θα τους απαλλάξει από την ευθύνη μετακυλίοντας το πρόβλημα για μετά.
Ζήσαμε μια τετραετία σαν καλεσμένοι σε πάρτυ όπου κάποιοι περίμεναν τζάμπα ποτά και ωραίες γυναίκες. Με τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση σε ένα επικοινωνιακό κρεσέντο αυτοθαυμασμού: τι ωραία προσαρμογή πετύχαμε στο μνημόνιο! Αφού το λένε κι οι ξένοι! Και τι ωραία που πετύχαμε την μεγάλη έξοδο τον Αύγουστο. Αφού το λέει κι ο Μοσκοβισί!
Στις 29 Απριλίου του 2002, ο τότε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Νίκος Χριστοδουλάκης, τόνιζε ότι «μόνο η δική μας αδράνεια και παραίτηση μπορεί να καλύψει το πολιτικό κενό της Δεξιάς και να της ανοίξει το δρόμο της παλινόρθωσης». Θυμίζω ότι από το 2001 είχε "αδρανοποιηθεί" το ασφαλιστικό του Γιαννίτση! Για να προκύψει δύο χρόνια μετά άλλη κυβέρνηση που συνέχισε με την νέα "αδράνεια" προκειμένου να εξασφαλίσει την "στατική τριβή" με την προηγούμενη...
Θα την πληρώσουμε ακριβά την αδράνεια της Αριστεράς στη εξουσία. Η μόνη αντίδραση πολιτικής ασφάλειας από τους επόμενους, θα ήταν άλλη μία δική τους αδράνεια. Αυτό όμως θα ήταν καταστροφικό για την ίδια τη χώρα...
