Παρόλο που 6 στους 10 κρίνουν αρνητικά το έργο της κυβέρνησης από τον Σεπτέμβριο, αλλά και τη στάση της στη διαπραγμάτευση, σχεδόν 1 στους 2 δεν επιθυμεί πρόωρες εκλογές και πιστεύει ότι πρέπει να της δοθεί περισσότερος χρόνος. Επιπλέον, κοντά στο 50 % απαντά ότι η χώρα πρέπει να μείνει εντός της Ευρωζώνης με τήρηση του Μνημονίου. Το πολιτικό κεφάλαιο του πρωθυπουργού μπορεί να έχει υποστεί ζημιά αλλά αντέχει.

Υπάρχει άβυσσος ανάμεσα στη θεωρία της δημοκρατίας και στην εφαρμογή, στην εμπειρία της σε μεγάλες διαστάσεις. Το κατανοούν πλέον και οι-είμαστε-κάθε-λέξη-του- Συντάγματος. Το ξεχνούν όσοι προετοιμάζονται να τους αντικαταστήσουν, δεξιοί και κεντρώοι ψάλτες. Όμως, φθάνει το θέατρο ένθεν κακείθεν.

Γνωρίζουν τι θέλουν να κάνουν ή πάνε έτσι και όπου βγει; Υπάρχει Plan B ή αρκεί που θα λένε πάλι παραμονές εκλογών ή ενόψει κάποιου καλοκαιρινού δημοψηφίσματος ότι «δώσαμε τον αγώνα τον καλό για το καλό σας»; Αλλά και η αντιπολίτευση, μια χαρά παρατηρητής είναι. Εκεί είμαστε. Θα χαντακωθούμε μόνοι μας, δεν χρειαζόμαστε τους δανειστές.

Ο αρχαίος ημών Περικλής θεωρούσε ότι ο χρόνος είναι ο σοφότερος σύμβουλος. Πράγματι, οι εν θερμώ αποφάσεις σπανίως αποδεικνύονται και οι πλέον λυσιτελείς. Ισχύει γενικώς, ισχύει και στην πολιτική, που άλλωστε ήταν ο τομέας του σπουδαίου Αθηναίου. Ο σκοτεινός Ηράκλειτος, όμως, άλλα πίστευε.

Το γεγονός ότι επί εβδομάδες η διαχείριση του προσφυγικού είχε αφεθεί στην αλληλεγγύη προσώπων και οργανώσεων γύρισε μπούμερανγκ. Δεν μπορεί η κοινωνία να λύνει τέτοιας έκτασης προβλήματα. Μοιραία θα επέλθει κόπωση, θα αναδυθούν αισθήματα ανασφάλειας. Μόνο η οργανωμένη κρατική απάντηση μπορεί να αποτρέψει τις τοπικές κοινωνίες από το να στραφούν στη ΧΑ.

Όποιος αναζητά τη σωτήρια ψυχής του και τη σωτήρια άλλων ψυχών, ας μην τις αναζητά μεσώ της πολιτικής, η οποία έχει τελείως διαφορετικές αποστολές: αποστολές που επιλύονται μόνον με τη νόμιμη βία. Ο Weber αποκαλεί «αεροκοπανιστές» όσους επικαλούνται την ηθική του φρονήματος για να ισχυριστούν ότι η ευθύνη δεν τους αφορά, αλλά αφορά τους άλλους, στην υπηρεσία των οποίων εργάζονται.

«Κανένας δεν έχει δικαίωμα να εξουσιάζει τα μάτια μου, το στόμα μου, τα χέρια μου, τούτα τα πόδια μου που πατάνε τη γης... Δεν θέλω νάμαι το θέμα τους, ο υπάλληλός τους, τ’ όργανό τους, μήτε ο αρχηγός τους. Έχω κ’ εγώ μια δική μου ζωή και πρέπει να τη ζήσω». Γιάννης Ρίτσος

Πιστεύουμε το κόμμα, τον αρχηγό, την ιδεολογία μας και έτσι μας επιτρέπεται να αποτελούμε μέλος της συγκεκριμένης φυλής. Στηρίζοντας τη φυλή, ενισχύουμε τη συνοχή της και την βοηθούμε –μας βοηθάμε– να επικρατήσουμε στη μάχη με τις άλλες φυλές.

Από τα αποφθέγματα του Μισέλ Ροκάρ που μνημονεύθηκαν πολύ με αφορμ? την εκδημία του, είναι και τούτο: Δεν είναι αηδιαστική η πολιτική, αλλά οι πολιτικοί την κάνουν αηδιαστική. Όχι τόσο αυτονόητο στις μέρες μας που έχει γιγαντωθεί το κύμα αποστροφής στα παραδοσιακά κόμματα, στα αυτιά των κοινωνιών ακούγονται ευχάριστα οι κραυγές παρδαλών ακραίων και δήθεν αντισυστημικών.

Το 1987 γεννήθηκε η Mossack Fonseca, το «τέρας» όπως την αποκάλεσε ο συγγραφέας και πολιτικός Ramon Fonseca, στον οποίο χρωστάει η φίρμα το δεύτερο μισό του τίτλου. Έκτοτε η εταιρεία αναμίχθηκε σε ο, τι μπορείτε να φανταστείτε, το εξής ένα: ξέπλυμα χρημάτων ανεξαρτήτως πώς αποκτήθηκαν. Πελάτες της –όπως διαπιστώσατε επιφανείς αλλά και άγνωστοι εκπρόσωποι του 1% του παγκόσμιου πλούτου.

Ο νέος έδειξε διάθεση να φύγει, αλλά ουδείς από τους Ευρωπαίους συγγενείς και κυρίως ο Γερμανός θείος επέτρεπε το διαζύγιο, για τον απλούστατο λόγο ότι θα φορτώνονταν εκείνοι τη διατροφή. Αλλά και η Ελλάδα, κακο-μαθημένη τόσα χρόνια αλλιώς, ζορίστηκε πολύ σε αυτόν τον γάμο και δεν θα είχε αντίρρηση να τον διαλύσουν. Και οι δύο χρειάζονται προσχήματα για να συγκατανεύσει το σόι.

Μου κίνησε την περιέργεια ο ντόρος που έγινε με τη νίκη της Λέστερ στο αγγλικό πρωτάθλημα. Ο Ρανιέρι έκανε ξανά μόδα το ομαδικό σύστημα, εφάρμοσε κανόνες με ευέλικτη αυστηρότητα, αλληλοσυμπλήρωσε ικανότητες και ροκάνισε τους εγωισμούς, καλλιέργησε το πνεύμα «όλοι για έναν και ένας για όλους», συνταγή πλειστάκις έχει αποδειχθεί επιτυχημένη και εκτός ποδοσφαίρου.

Κι ενώ το ενδιαφέρον όλων ήταν στραμμένο στη συνομιλία Thomsen - Velculescu, ουδείς αντιλήφθηκε την άλλη σοκαριστική διαρροή των WikiLeaks. Ο ιστότοπος των αποκαλύψεων ανέβασε στο διαδίκτυο ακόμη έναν ηχογραφημένο διάλογο, συντομότερο, ωστόσο εξίσου «καυτό». Δεν τράβηξε την προσοχή που του αξίζει, μάλλον γιατί οι συνομιλούσες δεν είναι διάσημα πρόσωπα.

Θεωρώ τον Jan Fabre σημαντικό καλλιτέχνη, αλλά το Φεστιβάλ χρειάζεται στο τιμόνι του καπετάνιο που διαθέτει, εκτός από ευαισθησία, και λογική manager. Έναν διευθυντή μιας εξαίσιας ορχήστρας που θα παίζει ποικίλο ρεπερτόριο και όχι τη δική του καλλιτεχνική κληρονομιά. Θα μου πείτε, τι φταίει ο Fabre...

Άνθρακες αποδείχθηκε ο θησαυρός για όσους παρακολούθησαν τη συζήτηση στη Βουλή για θέματα διαπλοκής και πολιτικών παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη. Κατ’ ευφημισμό συζήτηση, γιατί πάλι ήταν καυγάς για το πάπλωμα που λέει η λαϊκή θυμοσοφία. Όσοι τηλεθεατές άντεξαν έως τέλους-δεν νομίζω να ήταν πολλοί- έμειναν με την όρεξη: ούτε «σκανδαλώδη» ονόματα άκουσαν, ούτε «σκανδαλώδεις» διευθύνσεις.

Η Δικαιοσύνη, η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο με αυτήν τη σειρά κατάταξης απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης μόνο των μισών πολιτών. Το τραπεζικό σύστημα, τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ, ακόμη λιγότερων. Βρίσκονται πολύ - πολύ χαμηλότερα στο «χρηματιστήριο» των εκτιμητέων θεσμών. Πώς το έλεγε η Μελίνα; «Δεν αρέσουμε πια».

Με ανολοκλήρωτη ιστορία μοιάζει η εξάχρονη ελληνική περιπέτεια. Ένα αφήγημα που, συνεχώς λες, «δεν μπορεί, θα τελειώσει», αλλά γίνεται όλο και πιο δαιδαλώδες, σύνθετο, ανακόλουθο. Πέρασαν από τις σελίδες του κυβερνήσεις και κυβερνήσεις, 6 πρωθυπουργοί, κόμματα δημιουργήθηκαν και κόμματα διαλύθηκαν, πολιτικοί εξαφανίστηκαν, άλλοι εμφανίστηκαν, αλλά η έκβαση της υπόθεσης παραμένει ασαφής.

Ελάχιστοι, νομίζω, πιστεύουν ότι η κοινοβουλευτική «μητέρα των μαχών» για τη διαφθορά και τη διαπλοκή θα προσφέρει ουσιαστικές προτάσεις και προβληματισμούς για την εκρίζωσή τους. Θα ακουστούν ονόματα και αριθμοί, μια εισέτι φορά θα παραβιαστούν ανοιχτές θύρες, θα αλληλοκατηγορηθούν οι «μεγάλοι», θα υποδυθούν τους Πόντιους Πιλάτους οι «μικροί» και θα φύγουν όλοι ευχαριστημένοι.

Πάνω από το 25% των δυτικών που έγιναν μαχητές του Ισλάμ, προέρχονται από οικογένειες με τζιχαντιστικές διασυνδέσεις. Τρεις στους πέντε έχουν κάποιον συγγενή που πήγε στη Συρία για να μεταλάβει στα νάματα του ολέθρου και να εκπαιδευτεί κατάλληλα, ώστε να μεταμορφωθεί σε ανθρώπινη βόμβα.

Τι μας διαφεύγει; Ήταν μόνο τα κενά στην αστυνόμευση; Η μήπως η ευρυχωρία της Δημοκρατίας και των κανόνων της που είναι φτιαγμένοι για να θυσιάζουν την ασφάλεια υπέρ της ελευθερίας; Ποια είναι η σωστή δόση «Ασφάλεια Vs Ελευθερία» στην Εποχή των Αναστατώσεων; Και πάλι πώς να σωθείς αν βρεθείς στην τροχιά ενός ανθρώπου αποφασισμένου να σκοτώσει και να σκοτωθεί;

Σαν Μεσσία περίμεναν οι Κουβανοί τον Ομπάμα. Στις φυλακές, χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι περιμένουν να τους δοθεί αμνηστία με αφορμή την επίσκεψη του πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, οι άρρωστοι προσεύχονται για αμερικανική βοήθεια στα διαλυμένα νοσοκομεία, οι αγρότες προσβλέπουν σε μηχανήματα και σπόρους από τον θείο Σαμ…».

Η δημοσκόπηση, αν και τηλεφωνική, ξάπλωσε στο ντιβάνι του ψυχο-εξομολόγου τους ερωτηθέντες. Τα συναισθήματα τους για την κατάσταση της χώρας δείχνουν μια κοινωνία «περίλυπη έως θανάτου», σε μεγαλοβδομαδιάτικη διάθεση. Απογοήτευση, Οργή, Αγανάκτηση, Ανησυχία, Άγχος, Στεναχώρια, Ντροπή και Αδιαφορία είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα.

Ενδεικτική της σοβαρότητας του θέματος είναι η εκτίμηση της εταιρείας ερευνών Economist Intelligence: ενδεχόμενη νίκη του Donald Trump θεωρείται ένας από τους 10 μεγαλύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Ένας μαύρος κύκνος που θα μπορούσε να διαταράξει την παγκόσμια οικονομία και να οξύνει τους κινδύνους της ισλαμιστικής τρομοκρατίας κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κάθε ώρα που περνάει είναι χρήσιμη και κρίσιμη για να βρεθούν τελέσφορες και στέρεες λύσεις για τις γάγγραινες που κατατρώγουν τη χώρα. Μάλιστα, δεν αρκεί η αντιμετώπιση μόνο μιας για να σηκώσουμε κεφάλι, αλλά πολλών και ταυτοχρόνως. Τι κάνει το πολιτικό προσωπικό, συγκυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι; Politics as usual. Διαγκωνισμός κόκκινων γραμμών και πράσινα άλογα.