Της Μαρίας Χούκλη
Εκών άκων, λοιπόν, αποδέχθηκε ο υπουργός Ναυτιλίας την πώληση του ΟΛΠ στην COSCO. Αποκάλυψε ότι βαρύθυμα σήκωσε τον σταυρό του μαρτυρίου, με «προσωπική αυτοακύρωση», προκειμένου να πλεύσει η κυβέρνηση σαν άλλος μυκηναϊκός στόλος προς την Τροία-αξιολόγηση.
Όπως εξήγησε , δεν είναι μόνος σ'' αυτήν την συνειδησιακή μάχη. Καθημερινά - κατά τον κύριο Δρίτσα - τα κυβερνητικά στελέχη δίνουν μάχη με τον εαυτό τους και την ιστορία τους, κόντρα στους μη ορθολογικούς καιρούς μας, ώστε...
Αυτό είναι το ερώτημα. Ώστε;
Σε τι προσβλέπουν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ και κάνοντας την καρδιά τους πέτρα, διατηρούν τα χαρτοφυλάκιά τους που εκ των πραγμάτων εμπλέκονται στην υλοποίηση όσων ψηφίστηκαν από τη Βουλή το περασμένο καλοκαίρι;
Παραμένουν στις επάλξεις, περιμένοντας -υποθέτω- την αποχώρηση των βαρβάρων/δανειστών, ώστε μετά απρόσκοπτα να προχωρήσουν στην εφαρμογή του “αριστερού προγράμματος”. Άλλωστε με αυτό το πρόταγμα στήθηκαν οι κάλπες του Σεπτεμβρίου : η άρρητη προτροπή προς τους πολίτες ήταν «διορθώστε το ΟΧΙ του Ιουνίου, κάντε το τώρα ΝΑΙ γιατί έτσι προστάζει η πίεση των πραγμάτων, ώστε να το κάνουμε εμείς ΟΧΙ, αργότερα, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες».
Έκτοτε, η τακτική της κυβέρνησης μοιάζει να υπακούει στην αρχή «ειρήνη τώρα και μετά επανάσταση». Ο σκοπός αγιάζει την συνθηκολόγηση, η οποία , ωστόσο, αποδεικνύεται ευαίσθητη στις δημοσκοπήσεις. Τα πολλαπλασιαζόμενα δείγματα λαϊκής δυσαρέσκειας για τη διάψευση των υποσχέσεων και των «μολών λαβέ» αναγκάζουν τους κυβερνώντες να υπενθυμίζουν ότι άλλα θέλει η ψυχή τους, απλώς η ζωή τους πάει αλλού.
Ο Max Weber χαρακτηρίζει θρησκευτικού χαρακτήρα τη λογική «κινούμαι με αγαθές προθέσεις και η επιτυχία/αποτυχία μου εξαρτάται από τον Θεό/από τους άλλους».
Όσοι υιοθετούν αυτήν τη λογική, σύμφωνα με τον γερμανό κοινωνιολόγο, θυμίζουν χιλιαστικό προφήτη που φροντίζει να μην σβήσει η φλόγα της διαμαρτυρίας ενάντια στην αδικία , την αναζωπυρώνει με λόγια και με πράξεις, μη αντέχοντας την ανορθολογικότητα του κόσμου. Πιστεύοντας, αφελώς, ότι από το καλό, μόνον καλό μπορεί? να προέλθει και από το κακό, μόνον κακό.
Ο Weber υποστηρίζει ότι όποιος αναζητά? τη σωτήρια ψυχής του και τη σωτήρια άλλων ψυχών, ας μην τις αναζητά? μεσώ της πολιτικής, η οποία έχει τελείως διαφορετικές αποστολές: αποστολές που επιλύονται μόνον με τη νόμιμη βία.
Η πολιτική είναι ανάληψη ευθύνης και λογοδοσία για τις συνέπειες των πράξεων της, λέει ο Weber και αποκαλεί «αεροκοπανιστές» όσους επικαλούνται την ηθική του φρονήματος για να ισχυριστούν ότι η ευθύνη δεν τους αφορά, αλλά αφορά τους άλλους, στην υπηρεσία των οποίων εργάζονται.
Το ζήτημα δεν είναι τι πιστεύουν ή τι λένε δημοσίως ο κύριος Δρίτσας ή ο κύριος Σπίρτζης, βαριά ή ελαφρά τη καρδία, ελπίζοντας στη συγχώρεση του κόσμου που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ζήτημα είναι πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να πειστεί ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν υπάρχει η φαντασιακή κοινωνία που υποσχέθηκαν και εξακολουθούν να υπόσχονται «...εντός της οποίας όλα φαίνονται απλά και συντονισμένα, ενιαία, δίκαια και λογικά».*
Δεν υπάρχει βασιλική οδός για να γίνουμε σύγχρονο, ευνομούμενο, ευημερούν κράτος. Θέλει πόνο, δάκρυα και ιδρώτα από όλους . Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι μας.
Προς το παρόν, πάντως, οι κυβερνώντες αρέσκονται απλώς στα δάκρυα για τον πόνο του άλλου.
* Alexis de Tocqueville, Το παλαιό καθεστώς και η επανάσταση. εκδ. Πολις
