Tης Μαρίας Χούκλη
Από τα αποφθέγματα του Μισέλ Ροκάρ που μνημονεύθηκαν πολύ με αφορμ? την εκδημία του είναι και τούτο: Δεν είναι αηδιαστική η πολιτική, αλλά οι πολιτικοί την κάνουν αηδιαστική.
Όχι τόσο αυτονόητο στις μέρες μας που έχει γιγαντωθεί το κύμα αποστροφής στα παραδοσιακά κόμματα, κερδίζει έδαφος η ρήξη με τις πολιτικές ελίτ και στα αυτιά των κοινωνιών ακούγονται ευχάριστα οι κραυγές παρδαλών ακραίων και δήθεν αντισυστημικών.
Οι κοινωνίες ζητώντας περισσότερη δικαιοσύνη και λιγότερη διαφθορά, δουλειές και ασφάλεια, λύσεις και όχι λόγια (ό,τι ζητούν πάντα) έφθασαν να χρεώνουν στις φιλελεύθερες δημοκρατίες τη δυσανεξία του βίου τους. Και στρέφονται προς όσους τροφοδοτούν αυτά τα αισθήματα δυσθυμίας και την αδυναμία κατανόησης του νέου κόσμου στον οποίον ζούμε.
Το παλιό πέθανε και το καινούργιο ακόμη δεν έχει διαμορφωθεί.
Εντωμεταξύ, οι δημαγωγοί αλωνίζουν υποσχόμενοι τον παράδεισο που θα ησυχάσει το μέσα των ανθρώπων.
Λένε στα αγανακτισμένα πλήθη ότι δεν χρειάζεται η πολιτική -όραμα, σχέδιο, κανόνες, θεσμοί, πειθαρχία, κόπος, αξίες- αποσιωπούν την πραγματικότητα του αλληλοσυνδεδεμένου κόσμου μας που δεν έχει απαντήσεις για όλα, μετρούν το κυβερνάν μόνο με προϋπολογισμούς και υψώνουν τείχη αποκλείοντας κάθε τί ξένο.
Ζουν διαιρώντας αφήνοντας να εννοηθεί ότι η πολιτική απέτυχε, ζήτω το χάος. Μπορούμε να λέμε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Για εκείνους είναι ένα παιχνίδι, τέχνασμα και στρατηγική συλλογής ψήφων, προκειμένου να μοιραστούν την εξουσία, ωστόσο οι άνθρωποι έχουν δηλητηριαστεί από το φαρμάκι της τυφλής οργής, της μανιχαϊστικής ερμηνείας του περίγυρου, της καθήλωσης σε μια παιδικότητα που επιτρέπει να διαλύονται όλα, χωρίς συνέπειες.
Στο όνομα της εξόδου από την κρίση, η εδραίωση των λαϊκιστών δημιουργεί μια μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη κρίση. Να πάψει θα θεωρείται η πολιτική ο πιο αποτελεσματικός τρόπος που οργανώνει και κινεί ομάδες ανθρώπων ώστε να πετύχουν με το μικρότερο κόστος τους σκοπούς τους σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων.
Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, η άνοδος του Πεπε Γκρίλο στη γειτονική Ιταλία, η επιστροφή της πιθανότητας να εκλεγεί Ακροδεξιός πρόεδρος στην Αυστρία, το φαινόμενο Τραμπ στις ΗΠΑ, αποτελούν εκφάνσεις της υποχώρησης της πολιτικής. Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο.
Τα πρόσωπα απέτυχαν. Πολλαπλώς και ιταμώς.
Όχι, όμως η πολιτική στις δημοκρατίες, που ναι μεν είναι το χειρότερο των πολιτευμάτων αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα, κατά την γνωστή ρήση, αλλά δεν νοείται ευημερία, ισονομία, ελευθερία και προκοπή εκτός αυτών.
Δεν προσφέρεται καλή υπηρεσία στην αποτελεσματική λειτουργία της δημοκρατίας με την δημιουργία συνθηκών βαβέλ και ακυβερνησίας.
Εκλείπουν σιγά-σιγά πολιτικοί σαν τον Ροκάρ που μπορούσε να δει το δάσος πέρα από το δένδρο, να είναι σοσιαλιστές της πράξης, υπέρμαχοι του δύσκολου δρόμου της αλήθειας, αντιδημαγωγοί, θιασώτες της ηθικής των πεποιθήσεων με πίστη στα υγιή συστήματα και όχι στα κόλπα που βαφτίζονται αριστερές ιδέες.
