Της Μαρίας Χούκλη
Μου κίνησε την περιέργεια ο ντόρος που έγινε με τη νίκη της Λέστερ στο αγγλικό πρωτάθλημα. Δεν ήταν απλώς έκπληξη, ήταν θαύμα απ'' ο,τι διάβασα.
Από ποδόσφαιρο γνωρίζω τα απολύτως βασικά και δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω το απίθανο της επιτυχίας της. Αναζήτησα, λοιπόν, στα εγχώρια και στα βρετανικά μέσα ενημέρωσης την εξήγηση του αδιανόητου.
Οι περισσότεροι πηχυαίοι τίτλοι ήταν αφιερωμένοι στην οικονομική αποτίμηση του ανέλπιστου: κέρδη από στοιχήματα, μπόνους παικτών και προπονητή, ορισμένοι στην παραληρηματική χαρά των οπαδών της ταπεινής ομάδας. Σχεδόν κανείς τίτλος δεν διαφήμιζε το μυστικό του Ρανιέρι και της 11άδας του που εντόπισα σε ευάριθμες αναλύσεις.
Ίσως γιατί είναι κοινότοπο και καθόλου φανταχτερό στο σύμπαν της μπάλας που έχει μάθει να λατρεύει τους μυθικά αμειβόμενους σταρ: υπερ-ταλαντούχες μονάδες που καθηλώνουν τους φιλάθλους με τις πιρουέτες τους μέσα στο γήπεδο και συχνά το όνομά τους αρκεί για να οριστεί όλη η ομάδα στην οποία παίζουν. Όχι, η Λέστερ δεν κέρδισε το κύπελλο με διαμαντένια συμβόλαια, αλλά με την τρομερή δουλειά που έκανε κατά τη διάρκεια της σεζόν ο Ιταλός κόουτς, όπως δήλωσε ένας γνώστης του θέματος και από τη θέση του παίκτη και από τη θέση πλέον του προπονητή, ο Ζινεντίν Ζιντάν.
Ο Ρανιέρι έκανε ξανά μόδα το ομαδικό σύστημα, αναφωνεί και Βρετανός αρθρογράφος. Εφάρμοσε κανόνες με ευέλικτη αυστηρότητα, αλληλοσυμπλήρωσε ικανότητες μέσα στον αγωνιστικό χώρο και ροκάνισε έξυπνα τους εγωισμούς, καλλιέργησε το πνεύμα «όλοι για έναν και ένας για όλους», χτίζοντας νίκη με τη νίκη την αυτοπεποίθηση του συνόλου. Ναι, είχε καλές μονάδες, ναι ο ιδιοκτήτης της Λέστερ είχε βελτιώσει τις υποδομές της «περιουσίας» του, αλλά ο μαέστρος του πάγκου έδεσε τα υλικά εφαρμόζοντας την απλή συνταγή της ομαδικής δουλειάς.
«... όλοι να τρέξουμε αμέσως στα γκολπόστ παιδιά! στα γκολπόστ!στα γκολποστ άγρυπνοι ακοίμητοι φρουροί...»*
Η συγκεκριμένη συνταγή πλειστάκις έχει αποδειχθεί επιτυχημένη και εκτός ποδοσφαίρου.
Η συνέργεια αποδίδει, βεβαίως, όταν υπάρχει γνώση, σχέδιο, συνέπεια στην εφαρμογή του, τεχνικές ικανότητες, σωστή ανάγνωση των δεδομένων του περίγυρου και των αλλαγών της συγκυρίας, δυναμισμός ώστε να κάνεις το δικό σου παιχνίδι και όχι εκείνο που σου επιβάλλουν οι άλλοι.
Να ξέρεις πότε χρειάζεται πρέσσινγκ και πότε κατενάτσιο.
Αλλιώς κινδυνεύουμε να «... πέφτουνε τα τέρματα βροχή και να ηττηθούμε.»
* Νίκος Εγγονόπουλος «Στην κοιλάδα με τους ροδώνες»
Ίκαρος, Αθήνα 1978
