Της Μαρίας Χούκλη
Από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά, οι μεγάλης κλίμακας τρομοκρατικές επιθέσεις έγιναν κομμάτι της ζωής του πλανήτη. Κάθε τόσο, κάποιο μέρος της γης ματώνει, αποκτά τις δικές του ουλές από βίαιες ενέργειες που μόνο σκοπό έχουν τον αφανισμό όσο το δυνατόν περισσότερων «άλλων». Και κάθε φορά, μόλις περάσει το αρχικό σοκ και αφού «καταναλώσουμε» όλη την εικονοποιημένη φρίκη που πολλαπλασιάζει το δέος, πιάνουν δουλειά οι ειδικοί. Αναλύσεις επί αναλύσεων προσπαθούν να προσεγγίσουν όχι μόνο τι συνέβη, αλλά κυρίως γιατί συνέβη τη συγκεκριμένη στιγμή, γιατί επελέγησαν οι συγκεκριμένοι στόχοι, τι έφταιξε και δεν προλάβαμε το κακό. Γεωπολιτική, οικονομία, θρησκειολογία, ψυχανάλυση όλα μπαίνουν στο τραπέζι, επιχειρώντας να δοθεί πειστική εξήγηση για τα αίτια της συμφοράς. Είναι ανάγκη μας να καταλάβουμε, αλλιώς ο ασχημάτιστος και ανεξερεύνητος εχθρός είναι πιο επίφοβος. Ίσως, νομίζουμε ότι αν ξέρουμε, την άλλη φορά θα είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά από τους ολετήρες. Πώς γίνεται, όμως, και συνεχώς κερδίζει ο ζόφος με τις τεχνολογικές δυνατότητες αποτροπής του να βρίσκονται στο ζενίθ; Μάτωσαν ακόμη και οι Βερσαλλίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η καρδιά του ευρωπαϊκού corpus. Τι μας διαφεύγει;
Ήταν μόνο τα κενά στην αστυνόμευση; Η μήπως η ευρυχωρία της Δημοκρατίας και των κανόνων της που είναι φτιαγμένοι για να θυσιάζουν την ασφάλεια υπέρ της ελευθερίας; Ποια είναι η σωστή δόση «Ασφάλεια Vs Ελευθερία» στην Εποχή των Αναστατώσεων; Και πάλι πώς να σωθείς αν βρεθείς στην τροχιά ενός ανθρώπου αποφασισμένου να σκοτώσει και να σκοτωθεί; Όσα δόγματα πρόληψης και άμυνας να σχεδιάσουμε, όταν η πίστη γίνεται βόμβα, εύχεσαι απλώς να συμβεί κάτι και να μην σκάσει.
Οι ειδικοί ας πουν τα δικά τους. Και οι πολιτικοί ας μιλήσουν για τις αιτίες. Ο κόμπος στο στομάχι δεν είναι μόνο φόβος, αλλά και απορία: τι σκέφτονταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τη στιγμή που τους χάλασε το σκοτεινό τυχαίο;
