Της Μαρίας Χούκλη
Με ανολοκλήρωτη ιστορία μοιάζει η εξάχρονη ελληνική περιπέτεια. Ένα αφήγημα που, συνεχώς λες, «δεν μπορεί, θα τελειώσει», αλλά εκείνο γίνεται όλο και πιο δαιδαλώδες, σύνθετο, ανακόλουθο. Πέρασαν από τις σελίδες του κυβερνήσεις και κυβερνήσεις, 6 πρωθυπουργοί, κόμματα δημιουργήθηκαν και κόμματα διαλύθηκαν, πολιτικοί εξαφανίστηκαν, νέα πολιτικά πρόσωπα εμφανίστηκαν, παρεισέφρησαν κι άλλα ανατρεπτικά γεγονότα, ωστόσο η έκβαση της υπόθεσης παραμένει ασαφής. Επιπλέον προστίθενται αενάως καινούργια κεφάλαια.
Η ελληνική περιπέτεια μου θυμίζει –τεχνικά– το ευφυές μυθιστόρημα του Ίταλο Καλβίνο «Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης».
Ιστορίες που η μία μπλέκεται μέσα στην άλλη. Το τυπογραφικό λάθος της πρώτης οδηγεί κάθε φορά σε νέα, διαφορετική εκκίνηση που παρασύρει τον αναγνώστη –εμάς– να ελπίσει σε διαλεύκανση του μυστηρίου στην επόμενη παραγραφή, σε κάθε αλλαγή σελίδας. Όμως, ένα νέο αφήγημα καραδοκεί και μας εκτρέπει σε άλλους δρόμους και πάει λέγοντας, αναμένοντας το λυτρωτικό τέλος ες μάτην, όπως αποδεικνύεται.
Αν, λοιπόν, μια νύχτα της έκτης Άνοιξης της ελληνικής οδύσσειας ένας ξένος ταξιδιώτης επιχειρούσε να διαβάσει τα πάθη μας, τι θα συναντούσε; Ραψωδίες γραμμένες με πολλά λόγια, αλλά ημιτελείς. Δίκαιη Δικαιοσύνη; Αναζητείται σε λαβυρίνθους σπαρμένους με υποψίες. Λειτουργική Διοίκηση; Την περιμένουμε. Αποδοτική οικονομία; Αποδοτική σε παραγωγή μιζέριας. Παιδεία; Αυτοσχεδιασμών συνέχεια. Πολιτικό σύστημα; Κρόνος που τρώει τα παιδιά του.
Όλα τους ιστορήματα άτσαλα, που μένουν στη μέση, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει την ευθύνη να τα κλείσει με την κάθαρση που μας υποσχέθηκαν και υποτίθεται θελήσαμε.
Δεν είναι ακριβώς η αίσθηση του deja vu που αποπνέει το ελληνικό ψυχόδραμα από χρόνο σε χρόνο.
Η περίπτωση μας μοιάζει με την καταπληκτική περιγραφή που συνάντησα σ΄ ένα άλλο μυθιστόρημα. Θυμίζουμε επιβάτες κλεισμένους σε βαγόνι τραίνου που κινούμαστε αργά εντός του συρμού, αυτά θεωρούμε όρια του κόσμου μας «χωρίς τον φόβο του ανέμου και του ιλίγγου». Έξω, όμως, το τοπίο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, όχι κατ' ανάγκη προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά σίγουρα σε αναντιστοιχία με τους έσω ρυθμούς.
Η ιστορία μας περιμένει ένα τέλος.
