Ας μην απογοητεύονται όσοι λίγοι Έλληνες πίστεψαν έστω για λίγο πως οι εταίροι μας στην Ε.Ε. -για τις ΗΠΑ, ούτε λόγος- θα στέκονταν στο πλάι μας σε μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική αναμέτρηση. Καλύτερη απόδειξη από το γεγονός ότι η Τουρκία εξακολουθεί να διατηρεί στρατό κατοχής στην Κύπρο εδώ και σχεδόν μισό αιώνα και η Δύση το ανέχεται, δεν υπάρχει.

Η σκευωρία της Novartis, η μεγαλύτερη πολιτική σκευωρία που έζησε η Ελλάδα από την ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους, θα ερευνηθεί μέχρι τέλους. Οι ένοχοι θα πάνε στη φυλακή. Όχι για λόγους προσωπικής εκδίκησης. Αλλά διότι είμαστε υποχρεωμένοι από την πίστη μας στο Σύνταγμα της Ελλάδος και την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.

«Είθε ο Αλλάχ να μας αξιώσει να παραμείνει η Αγία Σοφία τζαμί μέχρι την ημέρα της Αποκάλυψης»: Τάδε έφη στο κήρυγμά του κατά την πρώτη ισλαμική προσευχή στην Αγία Σοφία, ο Αλί Ερμπάς, ο επικεφαλής της πανίσχυρης Diyanet, της υπηρεσίας θρησκευτικών υποθέσεων, με την οποία ο Ερντογάν αντικατέστησε τις άλλοτε πανίσχυρες Ένοπλες Δυνάμεις. Και απλώνει τα πλοκάμια της στα Βαλκάνια…

Χωρίς αμφιβολία την μαραθώνια Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών που ολοκληρώθηκε στις αρχές της εβδομάδας που μας πέρασε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα την θυμάται για πολύ καιρό. Όχι τόσο για τις εξαντλητικές συζητήσεις και διαπραγματεύσεις όσο για το γεγονός ότι οι σχέσεις μεταξύ «πλουσίων» και «φτωχών» εντός της Ένωσης δοκιμάστηκαν, ενώ κάποια στιγμή οι λεγόμενοι σκληροί της Ευρώπης «έβαλαν ξανά το μάτι» τον Νότο. 

Οι έχοντες την κουλτούρα του συμβιβασμού ας μας πουν πώς θα συμβιβαστούμε; Αν προσερχόμαστε μόνον για να δώσουμε, αυτό δεν είναι συμβιβασμός. Αυτό είναι κατευνασμός. Αν προσερχόμαστε στον διάλογο υπό την απειλή της ισχύος της Τουρκίας -με την μεσολάβηση κοινών φίλων- τότε δεν συμβιβαζόμαστε, αλλά υποκύπτουμε στην απειλή χρήσης βίας.

Ο Δικαστής του Θανάση Διαμαντόπουλου επιλέγει να αφηγηθεί και να εξομολογηθεί για να αισθανθεί πρώτιστα ζωντανός, να κρατήσει μακριά το τέλος, τον θάνατο. Ο τελευταίος, πράγματι, κρατιέται μακριά από έναν άνθρωπο που διηγείται και διεγείρει συναισθήματα, προκαλεί στοχασμούς, εγείρει γόνιμους προβληματισμούς. Με την εξιστόρησή του πραγματώνει τον λόγο του Καλβίνου πως το βασανιστήριο μίας κακής συνείδησης είναι η κόλαση μίας ζωντανής ψυχής.

Ακριβοθώρητο ποτάμι η Νέδα. Κι όμως έχει αρχίσει να αποκτά φήμη που ξεπερνά τα όρια της Πελοποννήσου. Το καλοκαίρι όμως πλήθος κόσμου καταφθάνει στους καταρράκτες της, ενώ κάποιοι, λίγοι, την γνωρίζουν διασχίζοντας το εντυπωσιακό φαράγγι της. Τελικά όμως όλοι φεύγουν μαγεμένοι δικαιώνοντας τον Γάλλο περιηγητή Henri Belle (19ος αι.) που είπε ότι, «η Ελβετία δεν έχει τίποτα παραπάνω». 

Tο νέο βιβλίο του καθηγητή Π. Ε. Πετράκη (με άλλους δύο συνσυγγραφείς) με τίτλο «Economic Growth and Development Policy» παρέχει το θεωρητικό και αναλυτικό υπόβαθρο που απαιτείται για την κατανόηση της διαδικασίας της οικονομικής μεγέθυνσης και της εφαρμογής της οικονομικής πολιτικής.

Η αντίδραση του Ερντογάν δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, είναι μια εκ των κορυφών της μακρόχρονης προσπάθειας να ισλαμοποιηθεί η Τουρκία. Και μοιραία η σκέψη οδηγείται προς τη σύγκρουση των δύο πολιτισμών. Πιστεύεις δεν πιστεύεις σε αυτήν, δεν μπορείς να παραβλέψεις πως η συγκεκριμένη προσβολή του Τούρκου προέδρου εντάσσεται σε ένα ανάλογο πλαίσιο.

Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί στην Δύση είναι ότι αν αφεθεί η Τουρκία να υλοποιεί σταδιακά τις ηγεμονικές φιλοδοξίες είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα έχει σε λίγα χρόνια δίπλα της ένα light σουνιτικό «Ιράν» με ότι αυτό σημαίνει, καθώς θα είναι ακόμα πιο απειλητικό και φυσικά πιο επικίνδυνο με τα εκατομμύρια πιστούς του μέσα σε όλη την Ευρώπη και τα αξιόλογα ισλαμικά funds με τις ισχυρές αδειοδοτημένες ισλαμικές τράπεζες.

Τα social media έχουν κάψει πολλά δημόσια πρόσωπα. Η σοβαροφανής πόζα, η επιβεβλημένη αυτοσυγκράτηση, ο σιδερωμένος  λόγος, η κυριλέ  σκοπιμότητα  που επιδεικνύουν στον δημόσιο λόγο, καταρρέουν όταν γράφουν ως ιδιώτες στα social. Τους δημιουργείται η αίσθηση της  φιλικής παρέας,  ανοίγονται, εκτίθενται,  και γίνονται κιμάς στα δρεπανηφόρα άρματα της κοινωνικής  κατακραυγής.  Και ευτυχώς που  συμβαίνει.

Η λέξη «πρόοδος» είναι μία από τις πιο βάναυσα κακοποιημένες λέξεις της γλώσσας μας. Έγινε όχημα για πολιτικό εξαγνισμό της αριστεράς και για δίκες προθέσεων των αντιπάλων της επί δεκαετίες. Αλλά τελικά τι είναι πρόοδος;

Με το ένα πέμπτο των κρουσμάτων και το ένα τρίτο των θανάτων από τον πανδημικό ιό, η Ευρώπη παραμένει η ήπειρος που έχει χτυπηθεί περισσότερο από τον κορονοϊό και τώρα βλέπει τα κρούσματα να παίρνουν ανοδική πορεία για δεύτερη φορά.

Υπάρχουν στην Ελλάδα πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, διπλωμάτες, πολιτικοί, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που υποστηρίζουν πως θα πρέπει να συζητήσουμε με την Τουρκία πάνω σε όλα τα θέματα. Τους διαφεύγει το γεγονός πως η Τουρκία γνωρίζει πως ουδεμία Ελληνική κυβέρνηση θα εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Αυτό που επιδιώκει είναι να καταγραφούν οι απαιτήσεις της στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών διαφορών με την δική μας την υπογραφή.

«Από ένα σημείο και μετά, θα έλεγα πως όλους μας ένα, δυο, άντε τρία θέματα μας απασχολούν. Που τα γράφουμε με διαφορετικούς τρόπους, διαφορετικές τεχνικές. Ο έρωτας και η ταυτότητα είναι για μένα οι βασικότερες εμμονές», παραδέχεται στο Liberal ο Μάνος Κοντολέων. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

Ιράν και Βενεζουέλα διατηρούν στενές σχέσεις. Το πετρέλαιο αλλά και άλλα ζητήματα ενώνουν τα δύο καθεστώτα που επί σειρά ετών έστησαν και ένα δίκτυο χρηματοδότησής προσώπων και κομμάτων, ειδικά στην Ευρώπη, για την προώθηση των συμφερόντων τους. Η αποκάλυψη για τη χρηματοδότηση των Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας με 9,3 εκατ. ευρώ από το Ιράν έρχεται να προστεθεί σε καταγγελίες και πληροφορίες για χρηματοδοτήσεις από την Βενεζουέλα.

Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Πάπας Φραγκίσκος μίλησε για την διανεμητική δικαιοσύνη σε ένα διαγενεακό πλαίσιο σε σχέση με την κλιματική αλλαγή. Το επιχείρημα είναι απλό. Η διανεμητική δικαιοσύνη είναι εκείνη η μορφή της δικαιοσύνης σύμφωνα με την οποία τα αγαθά αυτού του κόσμου διανέμονται βάσει κατάλληλων κριτηρίων. <b> Του Philip Booth. </b>

Μια μουσουλμανική οικογένεια βοηθά τους Εβραίους κατά τη διάρκεια του Β &apos;Παγκοσμίου πολέμου και δεκαετίες αργότερα, το κράτος του Ισραήλ σώζει αυτήν την οικογένεια και την φέρνει στο  Ισραήλ. Δεκαετίες αργότερα, ο Εβραϊκός λαός θα προσπαθούσε να ανταποδώσει σε αυτήν την αξιοθαύμαστη οικογένεια τη βοήθεια κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.

Δεν μπορεί πλέον κανείς να αμφιβάλει ότι στη σκληρή γεωπολιτική πραγματικότητα της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής η Γαλλία είναι ο βασικός παίκτης. Ικανή να διαμορφώσει ευνοϊκές ισορροπίες τόσο προληπτικά μιας ελληνοτουρκικής κρίσης, όσο και την στιγμή της έντασης, όπως σημειώνει στο liberal.gr ο Κώστας Υφαντής. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη</b>

Πριν από 69 ολόκληρα χρόνια, δημοσιοποιήθηκε ένα έγγραφο που αφορούσε τον συγγραφέα Αντρέι Πλατόνοφ (1899-1951), τον μεγάλο αυτό τεχνίτη της γραφής και εκπρόσωπου του λογοτεχνικού ρεύματος του Φανταστικού και της Αντι-ουτοπίας. 

Στην ελληνοτουρκική κρίση των ημερών, τίποτε δεν έχει τελειώσει. Ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός. Αξίζει να υπογραμμίσουμε, όμως, ότι μέχρι τώρα τα πράγματα τα καθορίζει η ελληνική αποφασιστικότητα. Με ετοιμότητα και ψυχραιμία. Με κλειδί την εθνική μας αποφασιστικότητα, εξελίσσονται θετικά και οι διπλωματικές συμμαχίες, αλλά και η Τουρκία ζυγίζει ξανά τα πράγματα και κάνει δεύτερες σκέψεις.

Το σύνθημα της απαξίωσης της επιτυχίας της Ελληνικής κυβέρνησης στα πλαίσια των Ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων για το Ταμείο Ανασυγκρότησης, το έδωσε ο πρώην πρωθυπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα &#8211; Καμμένου, με την δήλωση: «Ο Μητσοτάκης φρόντισε να βγάλει φωτογραφίες για να μας πει ότι συμμετείχε στις συζητήσεις ηγετών».

Ενότητα σημαίνει να κοιτάς μπροστά κρατώντας τα θετικά από κάθε σχολή σκέψης. Και προϋπόθεση για αυτό είναι κάτι στο οποίο πολλές φορές έχει αναφερθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Η υποχρέωση του σύγχρονου πολιτικού να απαντάει στα σύγχρονα διλήμματα.

Οι μάχες κρίνονται πάντοτε αφού διεξαχθούν. Μάχες που δεν έχουν δοθεί δεν έχουν κερδηθεί ή δεν έχουν χαθεί. Πολλές φορές πρέπει κανείς να επιδιώκει την διεξαγωγή της μάχης, επειδή κρίνει ότι οι συνθήκες τον ευνοούν. Και άλλες την αποφεύγει, ακόμη και μέσα από συμβιβασμούς, επειδή ξέρει ότι θα χάσει. Σήμερα δεν επιδιώκουμε την σύγκρουση. Αλλά κακώς την επιδιώκει και η Τουρκία. Έχει περισσότερα να χάσει!