Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές εκλογές της 26ης Μαΐου 2019. Και όλοι θυμόμαστε ότι παρά τις δημοσκοπήσεις Βερναρδάκη και τα tweets Αντώναρου, που προέβλεπαν μια διαφορά της τάξεως του 2%-4% και 1,2% αντιστοίχως, η δίδυμη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε με κτύπημα κροσέ, σύμφωνα με την ορολογία της πυγμαχίας, που οδήγησε την τότε κυβέρνηση στο καναβάτσο με «νοκ άουτ».

Η δημοσιογράφος Ιωάννα Φωτιάδη σε ρεπορτάζ της στην «Καθημερινή» αποκαλύπτει την περίπτωση ενός αυτιστικού συμπολίτη μας 61 ετών, του Τίμου που πέθανε νοσηλευόμενος για covid όχι εξαιτίας του ιού τον οποίο ξεπέρασε γιατί ήταν εμβολιασμένος αλλά εξαιτίας των συνθηκών νοσηλείας του. Ο συμπολίτης μας πέθανε αφού πέρασε ένα μήνα δεμένος πάνω σε ένα κρεβάτι. Μόνος, φοβισμένος, χωρίς κανείς να του έχει εξηγήσει τι είχε συμβεί.

Γιατί ο προστατευτισμός παραμένει τόσο δημοφιλής; Παρά τα πολυάριθμα παραδείγματα από τον πραγματικό κόσμο που καταδεικνύουν τα οφέλη μιας πιο ανοιχτής οικονομίας, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι πρέπει να σωθούμε από τη «φρίκη» του ελεύθερου εμπορίου.<b>Γράφει ο Julian Jessop. </b>

Είναι εντυπωσιακό πως η εγχώρια αριστερά και ειδικά η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ εκλαμβάνει και περιγράφει το αδιανόητο. Ο δράστης του «βιασμού» της ευρωπαϊκής δημοκρατικής τάξης, είναι χλιαρά ο επικεφαλής ενός «ανελεύθερου καθεστώτος». Το θύμα, είναι ένας εκπρόσωπος της «φασιστοειδούς αντιπολίτευσης» στη Λευκορωσία! Βέβαια, αν ο 26χρονος Προτάσεβιτς ήταν ένας ημιπιτσιρικάς ακτιβιστής που παλεύει για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα θα έβαζαν τις αγωνιστικές δάφνες του, στα κομματικά εικονίσματα.

Δυστυχώς, έχουμε γαλουχηθεί με τη νοοτροπία της εξάρτησης από κράτος σε οτιδήποτε αφορά στην προστασία της περιουσίας μας, επιδεικνύοντας κατ&apos; αυτόν τον τρόπο μία αυτοκαταστροφική έλλειψη «ασφαλιστικής συνείδησης». Επικρατεί μια -εν μέρει- δικαιολογημένη δυσπιστία των καταναλωτών προς το ρόλο και τις προτεραιότητες των ασφαλιστικών εταιρειών, αλλά και ως προς τη δυνατότητα ικανοποιητικής κάλυψης μελλοντικών κινδύνων.

Την ανησυχία του για την εικόνα των αγορών, για τις τρέχουσες αποτιμήσεις που έχουν πάψει καιρό τώρα να αντικατοπτρίζουν τα θεμελιώδη και για το γεγονός ότι συχνά τα κακά νέα για την οικονομία είναι καλά νέα για τις τιμές των μετοχών, επειδή συνεπάγονται ακόμη μεγαλύτερη στήριξη από τις κεντρικές τράπεζες, εκφράζει στο Liberal ο αναλυτής της Bank of America Merrill Lynch, τονίζοντας ότι οι πολιτικές τους πυροδοτούν ολοένα και μεγαλύτερες φούσκες. <b> Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη. </b>

Από την παρουσία Καλογρίτσα στη Βουλή καταλάβαμε ότι υπήρξε ένας συνεπής κομμουνιστής, ότι διόρισε τον Θεοδωρικάκο γραμματέα της ΚΝΕ και αρκετούς υπουργούς στην κυβέρνηση Τσίπρα. Όλο αυτό μοιάζει με μία ενδοοικογενειακή διαμάχη. Δικαίως τα μέλη της εξεταστικής πιέζουν τον άλλοτε πανίσχυρο εργολάβο να δώσει στοιχεία. Από την άλλη είναι συγκινητική η προσπάθεια των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να αποφύγουν τις παγίδες για το Κανάλι του ΣΥΡΙΖΑ και τη Βενεζουέλα.

Τελικά, τι είναι αυτό που εξωθεί την Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, να είναι τόσο επιφυλακτική στην καταδίκη των βάναυσων συμπεριφορών καθεστώτων όπως της Λευκορωσίας, της Ρωσίας, της Βενεζουέλας, της Κούβας; Φαίνεται πως τελικά το πρόβλημα βρίσκεται στις σχέσεις που έχουν αυτά τα κόμματα της Αριστεράς με αυτό που αποκαλούμε δυτικό τρόπο ζωής, δυτικό πολιτισμό, δυτικό πολιτικό σύστημα.

Για να αντιληφθούμε καλύτερα το ύψος των διαθέσιμων, για την Ελλάδα πόρων, αρκεί να το συγκρίνουμε με το Αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ, μετά το τέλος του Β&apos; Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό την ανόρθωση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Σήμερα η Ελλάδα δε βγαίνει μπροστά, μετά από ένα πόλεμο. Βγαίνει όμως μπροστά μετά από μια σειρά όχι πολύ επιτυχημένων μνημονιακών δεσμεύσεων και πολιτικών...

O κυβερνήτης της Πολιτείας της Φλόριντα, ο φιλόδοξος, ρεπουμπλικανός Ron de Santis υπέγραψε ένα διάταγμα που προβλέπει ότι στη Φλόριντα οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης θα πληρώνουν πρόστιμο, αν αποκλείουν από χρήστες τους υποψηφίους για αιρετά αξιώματα, χωρίς να αιτιολογούν σαφώς το γιατί προχώρησαν στην απαγόρευση. Η απόφαση αναμένεται να αμφισβητηθεί νομικά... Μπορούμε να θυσιάζουμε την ελευθερία της έκφρασης «για το καλό των πολιτών»;

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στην τουρκική οπτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ας φτιάξουμε μια εικόνα. Ο Ερντογάν και Χουλουσί Ακάρ απλώνουν μπροστά τους έναν χάρτη της ανατολικής Mεσογείου του 1821, άλλον έναν του 1921 και έναν σημερινό. Τι βλέπουν; Στα δικά τους μάτια, βλέπουν μια μικρή χώρα που μεγαλώνει διαρκώς, σπρώχνοντας συστηματικά τη δική τους μεγάλη χώρα προς ανατολάς και φυλακίζοντας την μέσα στα όρια των ακτών της.

Οι ιδέες του Χάγιεκ για τον κολεκτιβισμό είναι διεσπαρμένες σε όλα τα πολυάριθμα έργα του, και εκφράζονται με ιδιαίτερη ενάργεια στο κλασικό του βιβλίο του 1944, Ο Δρόμος προς τη Δουλεία. <b>Γράφει ο Lawrence W. Reed. </b>

Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια τέθηκε σε εφαρμογή ο Ευρωπαϊκός Γενικός Κανονισμός για την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, γνωστός με το ακρωνύμιο GDPR. Η χρήση μιας επετείου μπορεί να είναι είτε μνημειακή ή κριτική. Ο GDPR αν και δεν είναι νέος πια, απετέλεσε για πολλές χώρες μετά την ψήφισή του το 2016 αλλά κυρίως μετά την εφαρμογή του σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, παγκόσμιο πρότυπο νόμου για την ιδιωτικότητα και την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.

Ο Κωνσταντίνος δεν έχει την κλασσική σχέση εργασίας με την επιχείρηση που εξυπηρετεί. Δεν έχει «αφεντικό» τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου. Πιθανόν, να μην έχει ιδέα ποιος είναι το αφεντικό. Κάποιος θα πει ότι ο Κωνσταντίνος δεν είναι κανονικό δείγμα όσων εργάζονται ως delivery. Η θεώρηση του και η λογική του όμως είναι λογική ενός εργαζόμενου χωρίς φυσικό εργοδότη σε έναν πολύπλοκο σύγχρονο κόσμο. 

Από την υπόθεση Καλογρίτσα αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι είναι πως ένα κόμμα όσα «ηθικά πλεονεκτήματα» και να κουβαλά στις αποσκευές του-- ή νομίζει ότι κουβαλά-- τα χάνει όταν ανεβαίνει στην εξουσία. Εκεί επικρατούν άλλοι κανόνες. Το παιχνίδι της εξουσίας είναι σκληρό και οι ήττες κοστίζουν. Και το κυριότερο, ερασιτεχνισμοί τύπου Παππά, δε συγχωρούνται.

Η ΕΕ έπρεπε να αποφασίσει για ένα ζήτημα τιμής για εκείνη μετά από ένα πρωτοφανές περιστατικό. Γνώριζε ότι έπρεπε να στείλει ένα πολύ αυστηρό μήνυμα στη Λευκορωσία και σε επίδοξους Λουκασένκο, εν γνώσει ότι ο εν λόγω δύσκολα θα πτοηθεί, έχοντας την υποστήριξη της Ρωσίας. Είναι, ωστόσο, ζήτημα κύρους για την Ευρωπαϊκή Ένωση να μη&#8230; χαθεί ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος στις φυλακές της Λευκορωσίας και να ξεχαστεί η υπόθεση του.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Λευκορωσίας μαρκάρονται με ένα κίτρινο διακριτικό με το επώνυμό τους, ενώ το καθεστώς Λουκασένκο τους τοποθετεί σε κελιά με κρατουμένους που είναι σοβαρά άρρωστοι ή με νοσούντες από COVID19, αποκαλύπτει στο Liberal ο Άλες Αλαχανόβιτς, στενός συνεργάτης της Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια. <b>Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σκούρα.</b>

Όπως έγραψα στο πρώτο μέρος του άρθρου, η Τουρκία θεωρεί την Ελλάδα ένα κράτος που το 1821-30 δημιουργήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις ως υπομόχλιο για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πιστεύουν ότι η σημερινή Ελλάδα δεν έχει ιστορικά δικαιώματα στην περιοχή (σε αντίθεση μ&apos; αυτούς) και ότι τους δυο αιώνες που ακολούθησαν είχε μια συνεπή πολιτική δυτικής περικύκλωσης της Τουρκίας ως πιόνι των Ευρωπαίων.

Η έπαρση της Παλαιστινιακής σημαίας στα κτίρια των Δήμων Χαλανδρίου και Ηλιούπολης, αντιμετωπίστηκε κατά βάση, σαν μια ακόμα από τις πολλές γραφικές κινήσεις στις οποίες προβαίνουν κατά καιρούς, αρκετοί δημοτικοί άρχοντες, ανά την επικράτεια, στην προσπάθεια τους να καταγράψουν το δικό τους «αγωνιστικό» στίγμα και να εγγράψουν πολιτικές υποθήκες, στο δρόμο προς την κεντρική πολιτική σκηνή.

Οι ξενοδόχοι έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους κάτω από μία συλλογική σύμβαση με τους εργαζόμενους στον κλάδο και σήμερα διαμαρτύρονται επειδή ο Κωστής Χατζηδάκης υλοποιεί αυτή ακριβώς τη συμφωνία. Είναι από τα αυτά που μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Δε θέλουμε να πιστέψουμε τις φήμες ότι υπήρξε χειρισμός τύπου παλαιού ΠΑΣΟΚ. Ότι δηλαδή κάποιος κυβερνητικός τους είπε να υπογράψουν με την υπόσχεση ότι η σύμβαση θα έμενε στα συρτάρια του υπουργείου.

Η Λευκορωσία, ιδίως μετά το περιστατικό της Ryanair, θα αποτελέσει τον «ανεμοδείκτη» για τις σχέσεις της Δύσης με την Ρωσία. Ο ίδιος ο Λουκασένκο, αν και διαθέτει αρκετά μέσα στο πολιτικό του οπλοστάσιο, δεν είναι πρόσωπο &#8220;sine qua non&#8221; (εκ των ων ουκ άνευ), χωρίς το οποίο δε θα μπορούσε να επέλθει μια νέα ισορροπία στις σχέσεις Δύσεως-Ρωσίας. Ωστόσο, σαφές δείγμα, θα υπάρξει με την ακόμη απροσδιόριστη συνάντηση κορυφής μεταξύ Μπάϊντεν - Πούτιν.

Η καλλιτεχνική συνάντηση της Νένας Βενετσάνου με τη Λήδα Χαλκιαδάκη, είναι ό,τι καλύτερο για την έναρξη των φετινών εκδηλώσεων στον δροσερό και ανακαινισμένο «Κήπο της Αλεξάνδρειας» για το καλοκαίρι. Στις δύσκολες μέρες που περάσαμε, μας έλειψε η τέχνη, μας έλειψε η μουσική, μας έλειψαν και οι φωνές τους. Ανοίγουν μαζί την αυλαία των εκδηλώσεων, με μια σύμπραξη που θα συζητηθεί. <b> Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα. </b>

Όλοι απ&apos; ό,τι φαίνεται θέλουν να είναι δημοκράτες. Υπάρχουν μάλιστα χώρες που έχουν το επίθετο &#8220;δημοκρατικός&#8221; στην επίσημη ονομασία τους. Το γεγονός ότι οι ίδιες αυτές χώρες απέχουν πάρα πολύ από το να είναι πραγματικές δημοκρατίες - απλώς καταδεικνύει το πώς έχει διαστρεβλωθεί η ιδέα της δημοκρατίας.<b>Γράφει ο Eamonn Butler.</b>

Ο Αλέξης Τσίπρας κατανοεί πως εκλογές, δεύτερη φορά ως αντισυστημικός ριζοσπάστης, δεν κερδίζει. Σε αυτή τη βάση λανσάρει το σύνθημα της επόμενης μέρας του ΣΥΡΙΖΑ για ένα πρόγραμμα «ριζοσπαστικού ρεαλισμού». Μόνο που το αφήγημά του, δεν είναι καινούργιο. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στην εξουσία και ο Τσίπρας στο τιμόνι γνώριζαν τι ρεαλιστικό έπρεπε να κάνουν για να μην διακινδυνεύσει η «αριστερο-εθνολαϊκιστική» διακυβέρνηση τους