Η δημοσιογράφος Ιωάννα Φωτιάδη σε ρεπορτάζ της στην «Καθημερινή» αποκαλύπτει την περίπτωση ενός αυτιστικού συμπολίτη μας 61 ετών, του Τίμου που πέθανε νοσηλευόμενος για covid όχι εξαιτίας του ιού τον οποίο ξεπέρασε γιατί ήταν εμβολιασμένος αλλά εξαιτίας των συνθηκών νοσηλείας του.
Ο συμπολίτης μας πέθανε αφού πέρασε ένα μήνα δεμένος πάνω σε ένα κρεβάτι. Μόνος, φοβισμένος, χωρίς κανείς να του έχει εξηγήσει τι είχε συμβεί. Και όλα αυτά επειδή τα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία δεν διαθέτουν εκπαιδευμένο νοσηλευτικό προσωπικό που να γνωρίζει πως να διαχειριστεί τα άτομα με αυτισμό είτε κατά τη νοσηλεία τους είτε κατά τη διάρκεια εξετάσεων ακόμα και απλών. Στην περίπτωση του Τίμου, ακριβώς επειδή οι νοσηλευτές δεν είχαν την εκπαίδευση να τον διαχειριστούν, τον έδεσαν στο κρεβάτι για να παραμείνει εκεί, με μοιραίο αποτέλεσμα.
Η ιστορία που καταγράφει στο ρεπορτάζ της η Ιωάννα Φωτιάδη υπάρχουν κι άλλες φρικιαστικές πτυχές. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ενώ το ίδρυμα στο οποίο ο Τίμος διέμενε είχε εμβολιάσει όλους τους τροφίμους του οι οποίοι ήταν και κάτω από τη διαρκή επιτήρηση του ΕΟΔΥ, από τους 42 εργαζομένους σε αυτό 19 δεν έκαναν το εμβόλιο και κάποιος από τους ανεμβολίαστους, κάποια στιγμή, κόλλησε όλο τον κόσμο.
Γνωρίζουμε κάποια πράγματα για τον αυτισμό μέσα από τις εμπειρίες φίλων με τα αυτιστικά τους παιδιά, κυρίως ξέρουμε την ταλαιπωρία τους παρακολουθώντας τις ζωές τους αφού οι ίδιοι ποτέ δεν παραπονιούνται για την κατάσταση των παιδιών τους ή για τις ευθύνες που αυτή συνεπάγεται. Η μόνη αγωνία που εκστομίζουν είναι τι θα απογίνει το παιδί τους μόλις οι ίδιοι φύγουν από τη ζωή. Κάπως έτσι ήταν και ο 61χρονος Τίμος που διέμενε σε ένα οικοτροφείο που είχε ιδρύσει ένα σύλλογος γονέων και κηδεμόνων νοητικά υστερούντων ατόμων ώστε τα παιδιά τους να ζουν με αξιοπρέπεια.
Στην περίπτωση του Τίμου και άλλων ατόμων με αυτισμό που αναζήτησαν περίθαλψη σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο δεν τίθεται καν ζήτημα αξιοπρέπειας. Για εμάς είναι θέμα ισονομίας. Είναι Έλληνες πολίτες και πρέπει να έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.
Ακούμε καθημερινά σε διάφορους τόνους εξαγγελίες, καταγγελίες, ρητορικές για προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού και όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα αυτόν, τον τελευταίο, πουθενά δεν τρύπωσε η έννοια της ειδικής εκπαίδευσης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Σαν να μην υπάρχουν τα άτομα αυτά. Σαν να είναι μόνο post στα social media και οι υποχρεώσεις μας προς αυτά να εξαντλούνται στα like ή στις μνείες στους λόγους των πολιτικών.
Προσπαθήσαμε να γράψουμε όλα τα παραπάνω αποφεύγοντας τους επιθετικούς προσδιορισμούς, τους χαρακτηρισμούς κάθε είδους και κυρίως το συναίσθημα. Όμως η περίπτωση του Τίμου που δεν ήταν η πρώτη και δεν θα είναι και η τελευταία δεν μας προσβάλλει απλώς ως κοινωνία, ως Έλληνες: μας ακυρώνει, μας εξαϋλώνει, μας εξαφανίζει.
Η πνευματική μας ρηχότητα, η ουσιαστική αποστασιοποίησή μας από τα κοινά και η αντικατάσταση της ενεργητικής παρουσίας μας στην κοινωνία με τον σχολιασμό περί αυτής έχει αρχίσει να γίνεται δολοφονική. Ο οίκος ευγηρίας στα Χανιά, η πλημμελής νοσηλεία των αυτιστικών συμπολιτών μας και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα θα ανακαλύψουμε. Όλα αυτά είναι ένα συλλογικό κρίμα και πέφτει στα κεφάλια μας.
