Δε με ενδιαφέρει καθόλου το ποινικό σκέλος της υπόθεσης Καλογρίτσα - Παππά. Αυτό διερευνά η Προανακριτική και είναι κατά τη γνώμη μου το έλασσον.
Ούτε το πού κατέληξαν τα 3.000.000 ευρώ. Σήμερα, όποιος ασκεί ανακριτικά καθήκοντα μπορεί, ακολουθώντας τη διαδρομή του χρήματος, να δει την τελική κατάληξή του. Βέβαια, με τις λίγες γνώσεις μου, θεωρώ υπερβολικό το ποσό των 3.000.000 ευρώ για έκδοση εφημερίδας και μάλιστα εβδομαδιαίας. Εκδόθηκαν ημερήσιες εφημερίδες με πολύ λιγότερα κεφάλαια.
Γενικώς πιστεύω πως αποτελεί πολιτικό λάθος η εμπλοκή ποινικών διαδικασιών σε πολιτικές υποθέσεις, εκτός από περιπτώσεις καταχρήσεως δημοσίου χρήματος, κλπ. Οι Εξεταστικές και οι Προανακριτικές έχουν την αξία τους αν φωτίζουν σκοτεινές πτυχές της πολιτικής. Αν από τις διαδικασίες τους μαθαίνουμε τι έγινε, πώς έγινε, ποιοι συμμετείχαν.
Τα «χοντρά» γράμματα της υπόθεσης Καλογρίτσα αποτυπώνουν την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εισχωρήσει στον χώρο του Τύπου, ένα χώρο που τον θεωρούσε εχθρικό.
Είχε προηγηθεί η συνάντηση με τη γάτα των Ιμαλαΐων, κατά την οποία ο Α. Τσίπρας ωμά έθεσε το πρόβλημα στον μεγαλοεκδότη. Και επειδή δεν τα βρήκαν, η εφημερίδα έκλεισε, όταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για να το ξεκαθαρίσω. Δεν είναι μεμπτό ένα κόμμα να θέλει να αποκτήσει επιρροή στα ΜΜΕ. Το ζητούμενο κάθε φορά είναι το πώς. Στη δεκαετία του '80 δύο φορές το ΠΑΣΟΚ το επιχείρησε και τις δύο κάηκε πολιτικά, οι δε εκδότες καταστράφηκαν.
Είναι εντελώς άλλο πράγμα ΜΜΕ να συμπλέουν και να στηρίζουν πολιτικά ένα κόμμα εξουσίας και άλλο πράγμα ένα κόμμα εξουσίας να προσπαθήσει να στήσει εκ του μηδενός φιλικές εφημερίδες. Στη δεύτερη περίπτωση πάντα το πολιτικό πρόβλημα είναι η προέλευση των κεφαλαίων και η αντιπαλότητα που δημιουργείται με τους άλλους εκδότες.
Συνεπώς, πολιτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε να παίξει ένα παιχνίδι που δεν το ήξερε και έτσι η όλη προσπάθεια όχι μόνον απέτυχε, αλλά σήμερα του δημιουργεί και μείζονα προβλήματα.
Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις όσοι ενεπλάκησαν σε πολιτικά παιχνίδια επιρροής και έχασαν τα λεφτά τους ή μπήκαν σε οικονομικές περιπέτειες, κάποια στιγμή μιλούν. Ζητούν δικαίωση. Ξεχνούν τον κανόνα πως όταν παίζεις, μπορεί και να χάσεις. Και όταν μιλούν, ξεσπά πολιτικό σκάνδαλο. Θυμίζω στον αναγνώστη την περίπτωση Λιντοβόη-Πόπωτα, καθώς βέβαια και το σκάνδαλο Κοσκωτά, που έφερε την πτώση του ΠΑΣΟΚ.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αγνοούσε πλήρως πώς παίζεται το παιχνίδι στον χώρο των ΜΜΕ και για αυτόν τον λόγο σήμερα έχει μπλέξει. Με ερασιτεχνισμούς και άγαρμπες κινήσεις δε στήνονται εκδοτικά συγκροτήματα, ούτε εξαγοράζονται τηλεοπτικοί σταθμοί. Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις παράγονται τα εντελώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Από την υπόθεση Καλογρίτσα αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι είναι πως ένα κόμμα όσα «ηθικά πλεονεκτήματα» και να κουβαλά στις αποσκευές του -ή νομίζει ότι κουβαλά- τα χάνει όταν ανεβαίνει στην εξουσία.
Εκεί επικρατούν άλλοι κανόνες. Το παιχνίδι της εξουσίας είναι σκληρό και οι ήττες κοστίζουν. Και το κυριότερο, ερασιτεχνισμοί τύπου Παππά, δε συγχωρούνται. Το τίμημα της ανοησίας τους και της αποτυχίας τους είναι να ακούνε σήμερα τον Καλογρίτσα να λέει: «εγώ υπάκουα τυφλά».
