Πού βρίσκεται το κέντρο του Σύμπαντος; Ποιος ζει εκεί πέρα; Και, καταρχάς, έχει κέντρο το Σύμπαν; Πού βρισκόμαστε εμείς ως προς αυτό; Μακριά ή κοντά; Και τι σχέση μπορεί να έχει το μάλλον άπειρο και σαφώς διαστελλόμενο Σύμπαν με τη Δημοκρατία;

Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη, οφείλετε να μεθάτε αδιάκοπα. Με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή — ό,τι κάνετε κέφι. Όμως μεθύστε. Ωραία λόγια, λόγια νεανικά.

Είναι κάτι επιστήμονες που αφιερώνουν τη ζωή τους σε ένα ζώο. Έναν χιμπατζή, έναν γορίλα, έναν από αυτούς τους πολύ έξυπνους παπαγάλους που δεν μιλάνε μεν αλλά λύνουν μαθηματικές ασκήσεις, ίσως ένα δελφίνι, μια φάλαινα όρκα, τέτοια. Ζουν μαζί τους, δένονται μαζί τους, και εκπαιδεύουν τα ζώα τους όλη μέρα, κάθε μέρα. Μερικοί, οι πιο αφοσιωμένοι, καταφέρνουν μάλιστα και τους μαθαίνουν να επικοινωνούν.

Ο πατριωτισμός είναι το έσχατο καταφύγιο των καθαρμάτων, μας έμαθε με τον πάντα κομψό του τρόπο ο Σάμιουελ Τζόνσον, και από τότε —περί τα μέσα του 18ου αιώνα— είχαμε στη διάθεσή μας εκατοντάδες ευκαιρίες να το διαπιστώσουμε, είτε διαβάζοντας ιστορία, πράγμα ψυχωφελές, είτε με τα ίδια μας τα μάτια, πράγμα βαρύ.

Καθώς διανύουμε προεκλογική περίοδο, έχει ξεκινήσει ξανά και πάλι μια συζήτηση —και έχει ανάψει ένας καημός— για τη λεγόμενη «αστυνομοκρατία» και κάτι τέτοια φαιδρά.

Η αυτοδικία, το λιντσάρισμα, η απόδοση μιας φρικώδους ψευδο-δικαιοσύνης είτε από τον όχλο, είτε από αστυνομικούς και δεσμοφύλακες, είτε από συγκρατουμένους τροφίμων σε φυλακές, είτε από συγγενείς θυμάτων, από ακροδεξιούς και ακροαριστερούς φασίστες, από «αγανακτισμένους πολίτες», από χούλιγκαν των γηπέδων, ή από ανθρώπους που ληστεύτηκαν, δεν είναι τωρινή υπόθεση, δεν είναι απότοκο καμίας κρίσης και δεν εγκαινιάστηκε ασφαλώς επί ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό είναι το εκατοστό σημείωμά μου στο Liberal. Φαίνεται κάπως μεγάλο νούμερο, αλλά φυσικά δεν είναι. Πολλά, αντιθέτως, είναι τα 250 άρθρα που γράφει κάποιος από Γενάρη μέχρι Δεκέμβρη στην εφημερίδα που δουλεύει, κι ενώ κάνει κι ένα σωρό άλλες δουλειές εκεί.

Είτε εξαιτίας ενός πόνου στο στομάχι ή ενός ξαφνικού σφάχτη στη μέση, είτε λόγω μιας αόριστης φήμης ότι οι Αγορές θα βυθιστούν ξανά σε μερικά χρόνια, είτε για χίλιους δυο άλλους παράγοντες, μικρούς, μεγάλους, οτιδήποτε, είμαστε έτσι καμωμένοι ώστε να επηρεάζεται αυτομάτως αρνητικά όλη μας η «ψυχολογία», το ηθικό μας δηλαδή, ο ψυχολογικός-συναισθηματικός τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και που με αυτόν ξεκινούμε ή τελειώνουμε τη μέρα μας.

Οσοδήποτε καλός και αν είναι, ο σχεδιασμός έχει ένα πρόβλημα: δεν είναι ο στόχος, δεν είναι κατάληξη σε οτιδήποτε, είναι απλώς μία υπόμνηση της πραγματικότητας. Κανείς πρέπει και να κάνει, τελικώς, εκείνα που σχεδίασε.

Ο Πρόδρομος Νικηφορίδης, μαζί με τον στενό συνεργάτη του Μπερνάρ Κουόμο, είναι οι αρχιτέκτονες που σχεδίασαν και επιμελήθηκαν από κοντά, μεταξύ άλλων, την ανάπλαση της Νέας Παραλίας της Θεσσαλονίκης — το κομμάτι εκείνο της πόλης που εδώ και μερικά χρόνια, αφότου ολοκληρώθηκε.

Γελάσαμε με τον so called ανασχηματισμό, εντυπωσιαστήκαμε ξανά από το πώς ένας άνθρωπος μηδενικών πολιτικών-διοικητικών προσόντων μπορεί να φτάσει να γίνει ακόμη και υπουργός εάν αυτό είναι προς το προσωπικό συμφέρον του προέδρου της κυβέρνησης.

Διάβαζα τούτα εδώ κάπου στο Facebook λίγες ώρες πριν ανακοινωθούν στο κοινό οι κωμικές αλλαγές που επέφερε ο υπερεγκέφαλος Τσίπρας σε κάποια υπουργεία.

Να σκέφτεσαι, όταν σε παίρνει από κάτω, όταν δεν βλέπεις τίποτε καλό μες στη μέρα σου, παρά ακούς και διαβάζεις μονάχα για άλλο ένα τερτίπι αυτής της κυβέρνησης που δεν κυβερνά αλλά χαλκεύει και ιστορεί την εικόνα της, πως υπάρχει και ένας άλλος κόσμος πέρα από αυτόν.

Μία με δύο φορές εβδομαδιαίως, με πιάνει ένας πολιτικός γλυκασμός, κλείνω λίγο τα μάτια και λέω από μέσα μου, «Μα, δεν είναι δυνατόν να είμαι έτσι διχαστικός, τόσο απόλυτος, με τέτοιο κατηγορηματικό τρόπο αντίθετος, σχεδόν εχθρικός...»

Σκεφτείτε κάτι. Τον κινηματογράφο. Σκεφτείτε πως οι ήρωες πάνε από το Α σημείο στο Β σημείο. Αν δεν έχουμε να κάνουμε με road movie ή με τον Ταρκόφσκι, τότε εννέα στις δέκα φορές οι σκηνοθέτες δεν μας δείχνουν τη μετάβαση.

Κάθε Πέμπτη έχουμε και μία συνέντευξη εδώ στη στήλη, αλλά ο σημερινός μας καλεσμένος δυστυχώς δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί εγκαίρως λόγω (όπως μού είπε) «έκτακτων μεταμνημονιακών υποχρεώσεων»

Μία φωτογραφία του Καμμένου πάνω στο σκάφος του κατάφερε χθες να ξεπεράσει σε κοινοποιήσεις την ομιλία του Τσίπρα στην Ιθάκη περί του τέλους των Μνημονίων. Και τα δύο πάντως, όπως ισχυρίζονται πολλοί, είναι ψέματα: ούτε ο Καμμένος ήταν αυτός ο τύπος πάνω στο σκάφος, ούτε φυσικά μπορούμε στα σοβαρά να μιλάμε περί τέλους των Μνημονίων.

Λοιπόν, ας ευγνωμονούμε τον αθλητισμό που μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο, ένα κάποιο σύνολο ανθρώπων ή και έναν ολόκληρο λαό να ξεχνούν τα προβλήματά τους, να παραβλέπουν τη μιζέρια της καθημερινότητας. <b> Γράφει ο Κυριάκος Αθανασιάδης. </b>

Οι κατσαπλιάδες του ΣΥΡΙΖΑ και οι χουντικοί συνεταίροι τους πρέπει να ταπεινωθούν ηθικά και να καταστραφούν πολιτικά δια παντός.

Αν ένα έθνος δεν είναι τίποτ’ άλλο από μία φανταστική κοινότητα, τότε τι μας εμποδίζει από το να το φανταστούμε διαφορετικά; Αντί να δείχνουμε πίστη μόνο σ’ εκείνους που ζουν μέσα στη δική μας ομάδα ή στη δική μας χώρα, δε θα μπορούσαμε αντιθέτως να συνταχθούμε με ολόκληρη την ανθρωπότητα;

Ο Μιχάλης Μιχαήλ, διευθυντής έκδοσης της Lifo, είναι επίσης γνωστός για την αγάπη του στην κουζίνα. Οι δύο αυτές του ιδιότητες γέννησαν και το περιοδικό «Taverna», που ετοιμάζει αυτό τον καιρό το δεύτερο τεύχος του.

Είναι εδώ στη γειτονιά ένα καφενείο οπαδών, μια μπιραρία, ένα στέκι όπου συγκεντρώνονται, ή βρίσκουν καταφύγιο, άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, που συνιστούν κάτι σαν σύνδεσμο οπαδών. Αλλά αυτοί οι συγκεκριμένοι δεν υποστηρίζουν κάποιαν ομάδα.

Δεν είμαι ο πιο κοινωνικός άνθρωπος, ούτε εμπιστεύομαι την κρίση των πολλών. Αναφορικά, μάλιστα, με την τελευταία, παλεύω πάντα με την τάση που όλο φουσκώνει και αναδεύεται μέσα μου να μην την απορρίπτω εξαρχής σαν λανθασμένη και γελοία.

Μια μέρα που ο λαός τον χειροκροτούσε: «Μήπως ξεστόμισα καμιά βλακεία;» ρώτησε ο Φωκίων.