Στην πραγματικότητα, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι η πιο εμβληματική και ταυτόχρονα, αντιπροσωπευτική των συλλογικών και εθνικών μας διαθέσεων. Ίσως γι αυτό, κέρδισε τρεις συνεχόμενες εκλογές- πρωτοφανές για την συγκυρία- και συνεχίζει ακόμα, να συντηρεί την συμπάθεια ενός μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος.

Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει να ζει με φαντασιώσεις. Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακόμα πάνω από το 20%. Κι αυτό αποδεικνύει το τεράστιο ποσοστό μηδενισμού των πολιτών που δεν επιθυμούν να εμπλακούν σε καμία λογική ερμηνεία των πολιτικών ισορροπιών. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;\r\n\r\n

Η Νέα Δημοκρατία ακολούθησε με σχετική συνέπεια, τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, προσπάθησε να υπηρετήσει τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και είχε ανέκαθεν έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Κάπως έτσι πέρασαν 44 χρόνια με τα περισσότερα να βρίσκεται στην αντιπολίτευση, προσπαθώντας να επιβιώσει εν μέσω \\\"ζηλωτών\\\" του κρατισμού.

Η Εκπαίδευση σε σχολεία και πανεπιστήμια, δοκιμάζεται καθημερινά από τα \\\"σταγονίδια\\\" μιας άλλης εποχής που δεν βλέπουν τον χρόνο να περνάει δίπλα τους. Η ελληνική οικογένεια και οι μαθητές ταλαιπωρούνται ακόμα από ένα κράτος που προσποιείται τον εγγυητή της δωρεάν παιδείας ενώ το μόνο που κάνει είναι να ωθεί τους πάντες σε ένα παράλληλο εξωσχολικό σύμπαν.

Πριν από έναν χρόνο περίπου, ο ΥΠΟΙΚ Ευκλείδης Τσακαλώτος ισχυριζόταν ότι η νέα πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στα εργασιακά, είναι μεν καπιταλιστική αλλά με ανθρώπινο πρόσωπο. Ανακάτεψε λίγο Μαρξ, λίγο Σημίτη-Σρέντερ-Μπλερ και λίγο από τα κακά καπιταλιστικά πρότυπα του παρελθόντος.

«Έχω τοποθετηθεί και η ελληνική κυβέρνηση έχει τοποθετηθεί για τη διαδικασία του αυτοφώρου στην οποία όμως πρέπει να σχολιάσω ότι η διεύθυνση του \\\"Φιλελεύθερου\\\" προσπάθησε κιόλας να την προκαλέσει αρκετά». Αυτή είναι η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, όταν ρωτήθηκε για την κατάσταση στη Μόρια η οποία έχει λάβει πλέον διεθνείς διαστάσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας προετοιμάζεται για τις εκλογές. Και όπως κάθε ανασφαλής ηγέτης, επιστρατεύει σε μία θέση υποθετικής εποπτείας έναν δικό του άνθρωπο. Ο Υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης αναλαμβάνει την εποπτεία του τραπεζικού συστήματος, αρμοδιότητα που μέχρι χθες ανήκε στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει στην πραγματικότητα ο Γεωργίου. Αν δηλαδή υφίσταται ως πρόσωπο ή αν είναι απλά το «φάντασμα της όπερας» για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση. Η Αριστερά προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε. Ακόμα όμως αγωνίζεται και καλείται να σώσει την τιμή τόσων πολιτών από έναν κατά «συρροή δολοφόνο». Το «φάντασμα της Όπερας», τον Ανδρέα Γεωργίου.

Με τις πρακτικές της η Αριστερά αποδεικνύει ότι η Ιστορία δεν τη διδάσκει τίποτε απολύτως. Το πώς κατέρρευσε η αυτοκρατορία της μιας άποψης δεν τη συντάραξε. Το πώς ο κόσμος αποστρέφεται τα κομματικά της μέσα ενημέρωσης ραδιόφωνα και εφημερίδες δεν την αφορά. Οι παλιοί λογοκριμένοι καταντούν λογοκριτές, η δημοκρατία γίνεται εργαλείο, η εξουσία αυτοσκοπός.

Η Σουαζιλάνδη είναι ένα μικρό κράτος ανάμεσα στη Νότια Αφρική και τη Μοζαμβίκη. Έχει έκταση 17.363 τ.χλμ. και πληθυσμό 1.391.385 κατοίκους και είναι από φτωχότερα κράτη. Το «προσδόκιμο ζωής» στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2016, του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 57,7 χρόνια...

Οι επικείμενες προκλήσεις έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κλίμα στο Μαξίμου, με τον πρωθυπουργό να αναζητεί διέξοδο στη στρατηγική του. Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν του το επιτρέπει, καθώς αυξάνονται συνεχώς, τα προβλήματα. Η αλαζονεία του ίδιου και των στελεχών του, είναι ακόμα, τέτοια που νομίζουν ότι η υποκρισία τους θα θριαμβεύσει, στοχεύοντας στην αφέλεια των ψηφοφόρων τους.

Τον Μάρτιο του 1971, ο ρεπόρτερ των Νιου Γιορκ Τάιμς, Νιλ Σίχαν, απέκτησε πρόσβαση σε μια μυστική έκθεση 7000 σελίδων, γεμάτη απόρρητες κυβερνητικές πληροφορίες σχετικά με την εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ. Τα έγγραφα αυτά στην ουσία αποδεικνύουν ότι τέσσερις πρόεδροι των ΗΠΑ - ο Τρούμαν, ο Αϊζενχάουερ, ο Κένεντι και ο Τζόνσον- είχαν παραπλανήσει εσκεμμένα τους πολίτες.

Το «Ασημένιο Βέλος» παρουσιάστηκε στη ΔΕΘ σαν το μέλλον των ελληνικών σιδηροδρόμων αλλά, ω του θαύματος, οι ελληνικές υποδομές ακόμα δεν αντέχουν την υποστήριξή του! Τι είναι το «Ασημένιο Βέλος»; Είναι το ιταλικό τρένο που μας έφεραν οι ιδιοκτήτες της ΤΡΑΙΝΟΣΕ μόνο για να μας εντυπωσιάσουν αλλά στη συνέχεια να το επαναφέρουν στη χώρα τους. Είτε το αποφάσισαν μόνοι τους είτε σε συνεργασία με τον υπουργό μεταφορών Σπίρτζη.

Οι ιστορίες παράνοιας σ\\'αυτή τη χώρα είναι πολλές και δεν αφορούν μόνο την εποχή μας. Αυτό που συμβαίνει στη Μόρια της Λέσβου είναι ντροπή, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για το ανθρώπινο είδος. Το εξωφρενικό βέβαια είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι που ξεσήκωναν το σύμπαν για ένα χαλασμένο αιρκοντίσιον στην Αμυγδαλέζα, τώρα σιωπούν ή δηλώνουν ανεύθυνοι μπροστά στην κόλαση του καταυλισμού στη Μόρια.

Xθες το απόγευμα στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος έγιναν δύο εξαιρετικές ομιλίες. Η μία ήταν του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη και η άλλη του Καθηγητή Πολιτικών και Κλασικών Επιστημών του πανεπιστημίου του Τορόντο Ράιαν Κ. Μπάλοτ. Το θέμα της διάλεξης του τιμώμενου Καναδού προσκεκλημένου ήταν «Το θάρρος ως δημοκρατική αρετή. Ένα αρχαίο Ελληνικό ιδεώδες και η σύγχρονη προοπτική του».

Για άλλη μία φορά, βρισκόμαστε μπροστά στο γνωστό φαινόμενο της αριστερής εμμονής που καταλογίζει «φασισμό» σε οτιδήποτε δεν μας αρέσει. Είτε πρόκειται για πολιτική είτε για ιδεολογική είτε για οικονομική τοποθέτηση. Κι αυτό αφορά ακόμα και τους πιο ακραίους φιλελεύθερους που απεχθάνονται κάθε είδος κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία.

\r\nΣε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης ο Πολάκης θα είχε παραιτηθεί ή θα τον είχε απομακρύνει ο πρωθυπουργός. Εδώ όμως, οι δημόσιες «αντισυστημικές» παρεμβάσεις του εξυπηρετούν πλήρως την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ η οποία βασίζεται στην λανθάνουσα ολοκληρωτική διάθεση των οπαδών του.

Η νομιμοποίηση της πολιτικής απάτης στο όνομα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι ένα από τα δείγματα αδυναμίας του πολιτεύματος. Γιατί κανείς δεν μπορεί να απαξιώσει τον πρωθυπουργό μιας χώρας που τον εμπιστεύτηκαν οι πολίτες της, τρεις φορές σε έναν χρόνο.

Στη χθεσινή ψηφοφορία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, η Ε.Ε. αποφάσισε να φθάσει στα άκρα, κινώντας την διαδικασία κυρώσεων για παραβίαση κανονισμών σε βάρος της ουγγρικής κυβέρνησης. Μέχρι τώρα η Κομισιόν δεν είχε «τιμωρήσει» άλλο κράτος-μέλος.

Ο Αλέξης Τσίπρας εκφώνησε άλλον ένα «πύρινο» λόγο χθες στο ΕΚ στο Στρασβούργο, με την άνεση του Ευρωπαίου «αριστερού\\\"»που κυβερνάει με τα χρήματα των «νεοφιλελεύθερων» δανειστών. Αυτή την αίσθηση μπορεί να αποκομίσει κανείς, αν αφήσει στην άκρη όλες τις κοινοτοπίες για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ή την ανάγκη για μία δημοκρατικότερη Ευρώπη.

Η οικονομία, οι κοινωνίες, οι σχέσεις παραγωγής, οι ισορροπίες, οι επιθυμίες μας, η καθημερινότητά μας; Μέσα σε εκατό χρόνια ήρθαν τα πάνω κάτω, στον πλανήτη, μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους και με την τεχνολογία σήμερα να δημιουργεί τεράστιες προκλήσεις στην ηθική και στην βιοθεωρία μας.

Η γρήγορη και αναμενόμενη στροφή του Αλέξη Τσίπρα στους Αμερικανούς, είναι απολύτως φυσιολογική και ενδεικτική όλων των περιπτώσεων των Αριστερών στην Ελλάδα τουλάχιστον, της Μεταπολίτευσης. Το ίδιο και απαράλλαχτο μοτίβο: πρώτα παίζουμε με τα ταπεινά ένστικτα του λαού που αναζητά ανέξοδες ηρωικές αποδράσεις και στην συνέχεια, ταυτιζόμαστε με τον εικονικό εχθρό που ερέθιζε το υποσυνείδητό του.

Ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται να υποδυθεί στην ΔΕΘ ένα προεκλογικό Τσίπρα όμοιο με τον Τσίπρα του ΄14. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει η λάμψη του επίδοξου τιμονιέρη και του ελπιδοφόρου γητευτή των μνημονίων. Γιατί του απομένει πια ως πεδίο επικοινωνίας μόνο η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός. Και σ΄αυτό το «άθλημα» οι επιδόσεις του είναι πάντα θλιβερές και απογοητευτικές.

Το ομόλογο είναι ένα χρεόγραφο που \\\"συνομολογείται\\\" -γι αυτό λέγεται ομόλογο- μεταξύ δανειζόμενου και δανειστή. Είναι δε σαφές ότι για να δανείσει κάποιος σε κάποιον θα πρέπει να έχει διακρίνει δύο πράγματα: το κίνητρο και την φερεγγυότητά του. Είτε πρόκειται για συνάδελφο στο γραφείο είτε για ολόκληρο κράτος. Κάθε άλλη περίπτωση είναι εκ του πονηρού και δεν αποτελεί πράξη αμοιβαιότητας.