Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αλέξης Τσίπρας εκφώνησε άλλον ένα «πύρινο» λόγο χθες στο ΕΚ στο Στρασβούργο, με την άνεση του Ευρωπαίου «αριστερού"»που κυβερνάει με τα χρήματα των «νεοφιλελεύθερων» δανειστών.
Αυτή την αίσθηση μπορεί να αποκομίσει κανείς, αν αφήσει στην άκρη όλες τις κοινοτοπίες για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ή την ανάγκη για μία δημοκρατικότερη Ευρώπη.
Ο κ. Τσίπρας αφηγήθηκε το όραμά του για την Ευρώπη επαναλαμβάνοντας μεγάλες αλήθειες. Τόσο μεγάλες που θα τις διάβαζε κανείς σε μία καλή έκθεση ιδεών από μαθητή της Γ Λυκείου...
Για να διαπιστώσει ότι τα μεγαλύτερα ψέματα χτίζονται πάντα πάνω σε πανίσχυρες και γενικότερα αποδεκτές λογικές θέσεις. Κάτι που γνωρίζει καλά ο από την αρχή τις πολιτικής του σταδιοδρομίας μέχρι σήμερα.
Από την άλλη, ο Έλληνας πρωθυπουργός δείχνει να μην έχει καταλάβει ότι ο καθένας μπορεί να απαριθμεί τα προβλήματα της Ευρώπης, όπως την κυριαρχία της οικονομίας έναντι της πολιτικής ή ακόμα και το έλλειμμα δημοκρατίας που ταλανίζει τη λήψη των αποφάσεων. Και ταυτόχρονα, να "διδάσκει" ηθική και πολιτική αλληλεγγύης εκ του ασφαλούς.
Η ουσία όμως βρίσκεται κάπου αλλού. Ο κ. Τσίπρας κατάφερε να διατηρήσει την θέση του, όχι επειδή υπήρξε συνεπής με την πολιτική του φιλοσοφία αλλά γιατί συνέπραξε με αυτή την «άδικη» και «νεοφιλεύθερη» ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Μια ομάδα ηγετών και ένα σύνολο μηχανισμών που στήριξαν την κυβέρνησή του και του έδωσαν το δικαίωμα να μπορεί αυτή τη στιγμή να συνεχίζει να διοικεί την χώρα του αλλά και να ασκεί κριτική στην Ευρώπη.
Κι όμως, είχε την δυνατότητα να αποδείξει ότι δεν χρειάζεται ούτε τόσο πολύ τα χρήματα των Ευρωπαίων ούτε και τις εξαρτήσεις τους. Με ποιο τρόπο; Mε την γενναιότητα που θα επιδείκνυε στις μεταρρυθμίσεις και στην ανατροπή του παλιού συστήματος της κομματοκρατίας. Κάτι που θα επέφερε εμπιστοσύνη στους επενδυτές, που θα δημιουργούσε ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και που θα παρήγαγε πλούτο και θα βελτίωνε αισθητά την δυναμική της χώρας στις αγορές και στον δυτικό κόσμο.
Αντί για τα παραπάνω, ο «δημοκρατης» και «ονειροπόλος» πρωθυπουργός προτίμησε να απολαύσει όλα τα προνόμια των «νεοφιλελεύθερων» ξένων πακέτων για να συντηρήσει το κομματικό κράτος και να διαιωνίσει όλες τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας και της δημοκρατίας.
Αυτός λοιπόν, που δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει τη χώρα του επιμένει ακόμα να θέλει να αλλάξει την Ευρώπη!
Ακολουθεί επομένως, την γνωστή τακτική του «τζάμπα μάγκα». Του σπουδαίου ακτιβιστή ο οποίος βιοπορίζεται με έξοδα των επιδοτήσεών του για να μπορεί ελεύθερα να εκφωνεί λόγους και να απολαμβάνει τον σεβασμό των «χορηγών» του.
Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας και αυτοί είναι και οι υπόλοιποι αριστεροί συνάδελφοί του που δίνουν παραστάσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπέρ των «λαών» τους.
Όταν όμως έρχεται η ώρα της ευθύνης και των αποφάσεων, προσχωρούν πλήρως στις συνήθειες των αντιπάλων τους που μέχρι πρότινος έπαιζαν τον ρόλο του «κακού ευεργέτη» τους.
Το κακό όμως είναι ότι ο Τσίπρας, όπως και άλλοι λαϊκιστές κάνουν ακριβώς αυτό που αρέσει σε πολύ κόσμο: κρίνουν εκ του ασφαλούς, χωρίς να δίνουν λόγο για τις πράξεις τους. Αδιαφορώντας προφανώς ότι τα μεγάλα λόγια των μικρών ανθρώπων δεν συγκρίνονται με τις μεγάλες πράξεις των σπουδαίων ηγετών...
