Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πριν από έναν χρόνο περίπου, ο ΥΠΟΙΚ Ευκλείδης Τσακαλώτος ισχυριζόταν ότι η νέα πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στα εργασιακά, είναι μεν καπιταλιστική αλλά με ανθρώπινο πρόσωπο. Ανακάτεψε λίγο Μαρξ, λίγο Σημίτη-Σρέντερ-Μπλερ και λίγο από τα κακά καπιταλιστικά πρότυπα του παρελθόντος. Δεν ήταν βέβαια, η πρώτη φορά που οι αριστεροί "μαχητές" παραδίδονται στον Καπιταλισμό αλλά επιμένουν ότι το κάνουν λιγότερο επώδυνα από τους άλλους.
Η ελληνική εμπειρία όμως τους διαψεύδει. Γιατί σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, η αντίσταση, ο ριζοσπαστισμός, η επιδίωξη της ουτοπίας και η γοητευτική πάλη με την πραγματικότητα, οδηγεί σε μία μεγάλη ήττα ή ακόμα και σε πανωλεθρία.
Με λίγα λόγια, η Αριστερά προστατεύει την διαιώνιση των αρχών της στη θεωρία, για να της ξεπουλήσει στο τέλος, στην αρένα της πράξης. Και το μόνο που της απομένει, είναι να σέρνεται ψοφοδεής, εκλιπαρώντας την ίδια την πραγματικότητα να την συγχωρήσει. Τότε είναι όμως, πολύ αργά. Γιατί όλα τα κεκτημένα που έχουν μπει κάτω από την ομπρέλα των "ιδεών" (δημόσιος πλούτος, υποδομές, κρατικές εταιρείες κτλ) ξαφνικά χάνουν την αξία τους και δίνονται για ένα κομμάτι ψωμί σε όσους, πριν την "αριστερή επανάσταση", πλήρωναν δεκαπλάσια για να τα εξαγοράσουν...
Όλοι γνωρίζουν ότι οι δεσμεύσεις των μνημονίων προέβλεπαν αλλαγές σε υποδομές, ιδιωτικοποιήσεις, εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου και διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και στις υπηρεσίες του. Ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων που στοχεύει στην δημιουργία μιας σταθερής βάσης ανάπτυξης για κάθε καπιταλιστική οικονομία.
Η κυβέρνηση όμως, επέλεξε τον "σοσιαλιστικό" ευτελισμό της αγοράς παρά να υιοθετήσει ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα αξιοποιούσε τον δημόσιο πλούτο της χώρας. Αντί να προχωρήσει απευθείας στην απελευθέρωση της οικονομίας από τον κρατισμό, συνεχίζει ως σήμερα να απομειώνει την αξία όσων αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να εκποιήσει σε ιδιώτες με τους χειρότερους δυνατούς όρους.
Είναι φανερό ότι όλες οι αποφάσεις καθοδηγούνται από τις εμμονές στις πελατειακές υποχρεώσεις και στην πρακτική προστασίας των συνδικαλιστών.
Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν με τους φορείς και οργανισμούς όπου το Δημόσιο ακόμα έχει τον έλεγχο.
Απαξιώνουν τα πάντα και στο τέλος, τους απομένει η δόξα της προσπάθειας εναντίον του καπιταλισμού στον οποίο χαρίζουν τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές. Και με τους χειρότερους όρους.
Εν τω μεταξύ, θεωρούν ότι επειδή έχουν μειωθεί οι διορισμοί και ταυτόχρονα μεταφέρονται κάποιες αρμοδιότητες του κράτους σε ιδιότητες, ότι μεταμορφώθηκαν σε "αριστερούς καπιταλιστές".
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι υποθηκεύουν τη χώρα, ευτελίζουν την αξία της δημόσιας περιουσίας της και καθυστερούν δραματικά τον μετασχηματισμό της σε μια υγιή οικονομία απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος.
Δεν υπάρχει ούτε και υπήρξε ποτέ κανένα είδος "ανώδυνου καπιταλισμού" δια της αριστερής σωτηρίας. Γιατί όσο μεγάλωνε η απόσταση της ουτοπίας από την πραγματική οικονομία, τόσο περισσότερο αυξανόταν και το μέγεθος της δυστοπίας που βασάνιζε την κοινωνία.
Ο καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη από καμία αριστερά για να γίνει ανθρώπινος. Το μόνο που χρειάζεται είναι η ένταξή του σε ένα πλαίσιο αρχών που μόνο οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας μπορούν να εξασφαλίσουν.
