Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Στη χθεσινή ψηφοφορία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, η Ε.Ε. αποφάσισε να φθάσει στα άκρα, κινώντας την διαδικασία κυρώσεων για παραβίαση κανονισμών σε βάρος της ουγγρικής κυβέρνησης. Μέχρι τώρα η Κομισιόν δεν είχε «τιμωρήσει» άλλο κράτος-μέλος. Μόνο μια απόπειρα κυρώσεων κατά της Αυστρίας το 2000, επειδή επετράπη η συμμετοχή σε κυβερνητικό συνασπισμό μελών του Κόμματος της Ελευθερίας, του Γιοργκ Χάϊντερ, γρήγορα εγκαταλείφτηκε μπροστά στην τεράστια αντίδραση κατά της Ε.Ε.
Για λόγους «ισορροπίας», η προσφυγή στο δικαστήριο περιέλαβε επίσης την Πολωνία και την Τσεχία, για την άρνησή τους να συμμορφωθούν με την εντολή των Βρυξελλών για την υποδοχή προσφύγων.
Το χθεσινό αποτέλεσμα του ΕΚ ακολούθησε την ψηφοφορία της 17ης Μαΐου στο Ευρωκοινοβούλιο επικαλούμενο την άρνηση της Ουγγαρίας να δεχτεί μετανάστες ως και τον νέο Νόμο για τις ΜΚΟ και τον Νόμο για το Πανεπιστήμιο του Σόρος και συνέστησε την εφαρμογή του ΄Αρθρου 7.1 της Συνθήκης, που εξουσιοδοτεί την Επιτροπή να κρίνει εάν ένα μέλος παραβίασε τις «αξίες» της Ε.Ε. και εάν θα πρέπει να τιμωρηθεί, μεταξύ άλλων, με την αναστολή του δικαιώματος ψήφου.
Εν τω μεταξύ, όποιος παρακολούθησε την ομιλία- "απολογία" του Ούγγρου πρωθυπουργού την Τρίτη στο Στρασβούργο, κατάλαβε ότι όχι μόνο δεν προσπαθεί να στήσει γέφυρες με τους συναδέλφους του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αλλά ψάχνει συνεχώς ευκαιρία να ηρωοποιηθεί. Τον εξυπηρετεί μάλιστα, η υφιστάμενη πλατφόρμα για να αναδειχθεί πιο εύκολα σε ηγετική ευρωπαική φυσιογνωμία.
Και από την άλλη, ο Ορμπάν χτίζει πανίσχυρες φιλίας σκοπιμότητας με τους "ομοϊδεάτες" του, σε Ιταλία, Γαλλία, Σλοβενία και στα Βαλκάνια. Ήδη ο Σαλβίνι παρουσιάζεται ως ο νέος σπουδαίος εταίρος του στην ευρωπαική σκηνή παρασύροντας όλους τους "ταυτοτιστές" σε ένα ενθουσιασμό στρατηγικής για το μέλλον.
Όλα αυτά τα περίεργα συμβαίνουν με έναν άνθρωπο που φαίνεται να διαθέτει ηγετικά χαρακτηριστικά που λείπουν από πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες. Με την διαφορά ότι δεν ανήκει στους ευρωπαϊστές, δεν ενδιαφέρεται πολύ για το ευρωπαϊκό project και πιο πολύ στρέφει το βλέμμα του προς τον Πούτιν παρά προς τις Βρυξέλλες και την Κομισιόν.
Μετά από την ψηφοφορία που καταδικάζει την πολιτική του το ΕΛΚ πρόκειται να του δείξει την πόρτα της εξόδου; Δεν προβλέπεται οπωσδήποτε τέτοια απόφαση, με την πεποίθηση ότι αν θέλει, θα αποχωρήσει μόνος του.
Το ζήτημα βεβαίως, δεν είναι μόνο οι κρίσεις που αναμένονται στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια αλλά η τάση ηρωοποίηση "αντισυστημικών" ηγετών που προβάλλονται ως θαυματοποιοί σε δύσκολες καταστάσεις. Όπως επίσης και η άγνωστη αντίδραση των τεχνοκρατών ηγετών της ευρωπαϊκής κανονικότητας σε ακροδεξιούς συνασπισμούς που θα επιχειρήσουν να διαλύσουν την Ευρώπη προς τέρψιν των επιδιώξεών τους.
Εν ολίγοις, τον Ορμπάν τον κάνουν "ήρωα" τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και δεν λύνονται από τους "συστημικούς" της ηγέτες.
Και το βέβαιο είναι ότι αν δεν παρθούν γρήγορα αποφάσεις, ο διχασμός θα είναι αναπόφευκτος.
Χωρίς πολιτική ενοποίηση, η μισή Ευρώπη θα γίνει κολαούζος του Πούτιν και η άλλη μισή φερέφωνο του Τραμπ. Όσο θα εμφανίζονται "ήρωες" τύπου Ορμπάν όλα θα είναι δύσκολα για τους Ευρωπαίους...
