Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το ομόλογο είναι ένα χρεόγραφο που "συνομολογείται" -γι αυτό λέγεται ομόλογο- μεταξύ δανειζόμενου και δανειστή. Είναι δε σαφές ότι για να δανείσει κάποιος σε κάποιον θα πρέπει να έχει διακρίνει δύο πράγματα: το κίνητρο και την φερεγγυότητά του. Είτε πρόκειται για συνάδελφο στο γραφείο είτε για ολόκληρο κράτος. Κάθε άλλη περίπτωση είναι εκ του πονηρού και δεν αποτελεί πράξη αμοιβαιότητας.
Τι μπορεί να είναι το κίνητρο δανεισμού; Μπορεί να είναι το κέρδος αλλά μπορεί και η άσκηση επιρροής στο πλαίσιο διεθνών εξαρτήσεων.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, δύσκολα μπορεί να βρεις πρόθυμους δανειστές, αν δεν υπάρχουν οι εγγυήσεις για την διασφάλιση των χρημάτων. Και όταν μάλιστα μιλάμε για τον δανεισμό ενός κράτους, τα εχέγγυα αφορούν στο σύνολο των παραγόντων που το καθιστούν αξιόπιστο όπως είναι η ποιότητα της δικαιοσύνης, η έκταση της διαφθοράς, η προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, η αποτελεσματικότητα του κράτους, η ποιότητα των θεσμών και η ελευθερία του επιχειρείν, της αγοράς εργασίας και κίνησης κεφαλαίων, καθώς και από η εμπορική και επενδυτική ελευθερία. Με την οικονομική ελευθερία συσχετίζονται θετικά η ανάπτυξη και η οικονομική και κοινωνική ευημερία μιας χώρας αλλά και ζητήματα όπως η υγεία των πολιτών, το περιβάλλον, ο κατά κεφαλήν πλούτος, η δημοκρατία και η καταπολέμηση της φτώχειας.
Πάνω όμως, από όλα αυτά, είναι η πολιτική που ασκεί στην διοίκηση του κράτους η εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτή δηλαδή που εξασφαλίζει την σταθερότητα για να προχωρήσει δυναμικά πάνω στην εξέλιξη των αγορών η οικονομία και η σωστή λειτουργία των θεσμών.
Με όλες αυτές τις σκέψεις, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί η απόδοση του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου βρίσκεται για έκτη συνεχόμενη συνεδρίαση σε επίπεδα υψηλότερα από εκείνα που βρισκόταν όταν συμφωνήθηκε το τελευταίο πακέτο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Και πιο συγκεκριμένα, μετά τη λήξη της εποχής των μνημονίων, το 10ετές ομόλογο κινείται σήμερα πάνω από τα επίπεδα του 4,60%. Μάλιστα, η τάση είναι ανοδική, επαναφέροντας στην επενδυτική ορατότητα το όριο του 5%.
Μπορεί ο ΟΔΔΗΧ να κάνει οποιαδήποτε έκδοση μ΄αυτές τις συνθήκες; Μπορεί τέλος πάντων, το ελληνικό κράτος να δανειστεί με τους όρους που δανείστηκαν οι άλλες χώρες, όταν βγήκαν από τα μνημόνια;
Αλλά υπάρχει και μια έκθεση του ΟΟΣΑ που στέλνει την ελληνική οικονομία στο περιθώριο των διεθνών επενδύσεων. Η κυβέρνηση επέβαλε τους περισσότερους φόρους παγκοσμίως, τη διετία 2015-2016!
Ανεξάρτητα από τις γενικόλογες θεωρίες που θα ειπωθούν στην ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό, η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σταθεί με αξιώσεις στις αγορές.
Αυτό όμως δεν φαίνεται να είναι πρόβλημα του κ. Τσίπρα και της Αριστεράς. Η οποία ούτως ή άλλως, ποτέ δεν αγάπησε τα ομόλογα. Όπως δεν αγάπησε και κάθε είδος άλλης "ομολογίας" (συμφωνίας) μεταξύ συμβαλλόμενων, στην αστική δημοκρατία. Όχι γιατί δεν είναι σε θέση να το κάνει αλλά γιατί δεν αποδέχεται στον σβέρκο της, φύσει και θέσει, κανέναν ζυγό της κεφαλαιοκρατίας...
Και τι θα γίνει με την οικονομία; Τίποτα. Ό τι έγινε και με το πρώτο εξάμηνο του ΄15. Ειδικά, αν διαπιστώσει το επιτελείο του Μαξίμου ότι χάνει τις εκλογές και αφανίζεται δημοσκοπικά στις μετρήσεις.
Αυτός ο κόσμος δεν είναι για την Αριστερά. Ούτε και τα ομόλογα για τους μεγάλους επαναστάτες. Μόνο τα οράματα, τα ζεστά σπινθηροβόλα βλέμματα των συντρόφων και τα μεγάλα συμβόλαια με τον λαό που υπογράφονται με υποθήκη τις διαθήκες του σοσιαλισμού.
Μια ματιά στον σύντροφο Μαδούρο θα μας πείσει για του λόγου το αληθές. Κι αυτός σιχαίνεται τα ομόλογα, όπως και όλες τις "αρρώστιες" του καπιταλισμού...
