Έπειτα από το επικό ερώτημα αν τα μνημόνια τα έφεραν οι προσλήψεις του Πάκη ή ο Ανδρέας Γεωργίου, το επόμενο «θέμα» που απασχολεί το αντισυστημικό μπλοκ είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορούσε να αποτρέψει τον κορονοϊό και την ύφεση. Όσες φορές κι αν γυρίσουμε τον διακόπτη για να επιστρέψουμε στο 2004, όλα θα γίνουν και πάλι με τον ίδιο τρόπο. Σταθερή αξία η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΚΑΙ και τον Γιάννη Αλαφούζο!

Είναι τυχερή η Γαλλία που η Τουρκία δεν έχει ακόμη αναπτύξει τεχνολογία για να στέλνει τους πυραύλους της στο κέντρο των Παρισίων κι έτσι θα περιοριστεί προς ώρας μόνο στην βύθιση του γαλλικού αεροπλανοφόρου. Η ουσία είναι ότι οι Ευρωπαίοι γίνονται για πρώτη φορά αποδέκτες μιας επιθετικότητας που μέχρι πρόσφατα αφορούσε μόνο τους «γκρινιάρηδες Έλληνες». Και είναι ακόμη νωρίς! Η Τουρκία δεν έχει ακόμη πυρηνικά όπλα για να περάσει στο επόμενο επίπεδο απειλών. 

Μία ολόκληρη κοινωνία ανέχεται και πριμοδοτεί τους κουραδόμαγκες που απειλούν να θάψουν τους αντιπάλους τους «τρία μέτρα κάτω από την γη» και τώρα αναζητά άλλοθι στην «εύκολη καταγγελία» ενός γελοίου που εξέθεσε τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο σε ένα τηλεοπτικό σκουπίδι. Σκουπίδι που δεν θα υπήρχε αν το τηλεοπτικό κοινό δεν επιβράβευε με την ένθερμη και έμπρακτη υποστήριξή του. Η υποκρισία ζει και βασιλεύει στην χώρα του δήθεν. 

Αυτοί που επί τέσσερα χρόνια δεν αγόρασαν ένα ανταλλακτικό για τα αεροπλάνα, «βλέπουν» τώρα εξοπλιστικά παιγνίδια πίσω από την ελληνοτουρκική κρίση. Μας λένε δηλαδή ότι οι δύο κυβερνήσεις παίζουν θέατρο! Δεν τους ακούσαμε μία φορά να αναφέρονται στον φίλο του Μαδούρο Ταγίπ Ερντογάν, ούτε στον κίνδυνο της εγκαθίδρυσης μιας Ισλαμικής Δημοκρατίας τύπου Ιράν στα σύνορά μας. Επέλεξαν λάθος φίλους, επιλέγουν τώρα λάθος επιχειρήματα. 

Οι Γερμανοί δεν θέλουν να επιβάλουν οικονομικές κυρώσεις στην Τουρκία για τα νταηλίκια στην Μεσόγειο, αλλά καταγγέλλουν τον Πούτιν για την δηλητηρίαση πολιτικού του αντιπάλου. Οι οποίοι Ρώσοι είπαν να δώσουν τώρα μία χείρα βοηθείας στην Άγκυρα. Στην ώρα της σύγκρουσης βλέπουμε την κυρία Μέρκελ να καταγγέλλει τους πρώτους αποίκους της Αμερικής για την εξολόθρευση των Ινδιάνων και τους Ρώσους να οργανώνουν μαζικές εκδρομές στην Αγιά Σοφιά, όπου δεν πληρώνουν και εισιτήριο!

Όλα ξεκίνησαν πριν τέσσερα χρόνια, όταν ο Ταγίπ Ερντογάν μιλούσε στους νομάρχες της Τουρκίας και αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην «ανάγκη» αλλαγής της συνθήκης της Λωζάνης. Στην Αθήνα κοιτούσαν το δάκτυλο από το χέρι που έδειχνε το φεγγάρι. Εσωτερική κατανάλωση, είπαν τότε. Και άλλαξαν πλευρό. Ο πρόεδρος συνέχισε τα «αυστηρά μηνύματα», αλλά εξοπλισμοί και ανταλλακτικά γιοκ. Ο Ερντογάν είχε σχέδιο, με αρχή, μέση και τέλος. Γι' αυτό και δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα. 

Οι Ρώσοι έχουν διαχρονικά αποδειχτεί οι καλύτεροι φίλοι των εχθρών μας, παρά τις ηλίθιες προσδοκίες θρησκόληπτων περί σωτηρίας από το ομόθρησκο ξανθό γένος. Είναι η ώρα που ξεχωρίζει κανείς τους φίλους από τους εχθρούς. Από πού και ως που οφείλουμε στους Παλαιστινίους για να φοράμε την… παλαιστινιακή μαντίλα; Θα πρέπει να βάλουμε τέλος στις ιδεοληψίες. Στηρίζουμε τους φίλους μας, δεν ξεχνάμε αυτούς που στάθηκαν απέναντί μας… 

Η Τουρκία που τόλμησε να ρίξει ένα ρωσικό μαχητικό στην Συρία, θα διστάσει απέναντι στα γαλλικά πλοία; Το ερώτημα απευθύνεται κυρίως προς τους φίλους μας τους Γερμανούς. Στο Βερολίνο ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν αν θέλουν να υπερασπιστούν την ιδέα της Ευρώπης. Είναι αρκετό να κλείσουν την στρόφιγγα στην τουρκική Οικονομία! Θα έχει κόστος και για τις γερμανικές επιχειρήσεις. Το άλλο, όμως, θα είναι μεγαλύτερο! 

Για δύο πράγματα είμαστε σίγουροι. Το ένα είναι ότι η Τουρκία θέλει να αποφύγει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να επιβάλλει τους «όρους» της σε μία φοβισμένη και ηττημένη Ελλάδα. Το δεύτερο, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν μισεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλιώς το περίμενε. Και ξέρει ότι γι αυτό ευθύνεται ο Έλληνας πρωθυπουργός. Ο υγιεινός περίπατος μετατρέπεται σε ένα θανάσιμο φλερτ με την Κόλαση.

Πολλοί νέοι και νέες πέρασαν τις πύλες των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με λιγότερες από 10.000 μονάδες. Κοινώς έγραψαν κάτω από την βάση και γι αυτό τον λόγο… επιβραβεύτηκαν. Εκτός κι αν η είσοδό τους στο Πανεπιστήμιο θεωρηθεί «τιμωρία». Δημιουργείται έτσι ο νέος στρατός των οπαδών της ήσσονος προσπάθειας με αρχιστράτηγο την Νίκη Κεραμέως. Η Νίκη έχει απογοητεύσει. Τι να κάνουμε. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές.

Σύμφωνα με τους θεολόγους η μεγαλύτερη επιχείρηση παραπλάνησης του διαβόλου είναι εκείνη που προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει και ότι τελικά αυτός (ο διάβολος) κρύβεται στις λεπτομέρειες. Προσπαθούν, για παράδειγμα να πείσουν οι Τούρκοι και οι φίλοι τους ότι δεν υφίσταται τουρκική επιθετικότητα. Το κακό είναι ότι ο διάβολος εδώ έχει εγκαταλείψει τις λεπτομέρειες και τις προφάσεις και έχει βγει κρουαζιέρα στα ανοικτά της Μεσογείου.

Όσοι Έλληνες πρωθυπουργοί επιχείρησαν στο παρελθόν να θέσουν τα ελληνοτουρκικά σε ένα πλαίσιο διαλόγου και επίλυσης με την «φίλη και σύμμαχο Τουρκία» συνάντησαν αργά ή γρήγορα την άρνηση του βαθέως κράτους της γειτονικής χώρας. Και δεν ήταν ο Ερντογάν ο «κακός»! Στις τάξεις της τουρκικής… νομενκλατούρας επικρατούσε η άποψη ότι η Ελλάδα θα έπεφτε κάποια στιγμή ως ώριμο φρούτο. Τι άλλαξε στο μεταξύ;

Όσες φορές κι αν απαντήσουμε θετικά σε μια πρόσκληση διαλόγου με την Τουρκία, άλλες τόσες φορές η Τουρκία θα ανακαλύπτει νέες «διαφορές» με την Ελλάδα, ναρκοθετώντας, επί της ουσίας, την υποτιθέμενη προοπτική των διαπραγματεύσεων. Πολύ απλά, η επιλογή της Τουρκίας είναι ο πόλεμος, αφού κατανοεί ότι δεν υπάρχει διεθνές δικαστήριο που θα ικανοποιήσει τις παράλογες απαιτήσεις της. Κλειδί στις εξελίξεις θα είναι η στάση της Ευρώπης.

Αλέξης Τσίπρας και Φώφη Γεννηματά περιμένουν το στραβοπάτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη για να αποκομίσουν κέρδη. Δεν τους έκανε το χατίρι στον Έβρο και στο Αιγαίο, ούτε στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης. Η αντιπολίτευση στερείται στρατηγικής, επιχειρημάτων, προτάσεων. Η έλλειψη πολιτικού προσωπικού στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι πρωτοφανής. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από την άλλη, καλείται να πάει μπροστά. Να μην την τραβήξουν στη λάσπη.

Τα δύσκολα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι µπροστά και αφορούν την οικονοµία. Το στοίχηµα του τουρισµού δεν κερδήθηκε. Τα πράγµατα πήγαν χειρότερα από τη χειρότερη πρόβλεψη! Το δεύτερο κύµα του κορωνοϊού είναι σαρωτικό και αναστέλλει κάθε διάθεση για επενδυτική δραστηριότητα. Αν στις αρχές του καλοκαιριού οι προβλέψεις έλεγαν ότι µας περίµενε ένας δύσκολος χειµώνας, σήµερα αδυνατούµε να κάνουµε... προβλέψεις.

Με την Τουρκία υπάρχουν δύο επιλογές. Ή διάλογος ή πόλεμος. Δεν ξέρουμε αν θα καταλήξουμε σε πόλεμο, αλλά καταλαβαίνουμε ότι είναι αδύνατον να μην ξεκινήσουμε με μία προσπάθεια για ειρηνική λύση. Στην Ελλάδα που ανακάλυψε τις πόλεις-κράτη είναι σχεδόν αδύνατο να ζητήσει κανείς συλλογική δράση. Ήδη «στήνονται» τα σχετικά «μελλοντικά» σενάρια. Ή καλύτερα οι παγίδες για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μην ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα του πατριωτισμού.

Στις διακοπές συνάντησα αρκετούς νέους και νέες που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Ήρθαν στην Ελλάδα για το καλοκαίρι, όπως κάνουν εδώ και δεκαετίες εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που έχουν ακολουθήσει στο παρελθόν τον δρόμο της μετανάστευσης. Εκείνοι δεν επέστρεψαν πίσω και με τον καιρό αραιώνουν τις επισκέψεις τους. Το ίδιο θα συμβεί και με την νέα γενιά. Δεν είναι διατεθειμένη να επιστρέψει. Δεν έχει πειστεί…

Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού για θέματα εθνικής ασφάλειας  Αλέξανδρος Διακόπουλος είχε δηλώσει αρχές Αυγούστου ότι «άλλο η Ελλάδα και άλλο η Κύπρος», για να αναγκαστεί στην συνέχεια να ανασκευάσει. Έπειτα ακολούθησε σιωπή ασυρμάτου κι έτσι γλιτώσαμε νέα ανασκευές. Μέχρι χτες που ο κ. Διακόπουλος αποφάσισε επί της ουσίας να βγάλει ψεύτρα την κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι το Oruc Reis έχει κάνει έρευνες. Αυτός δεν είναι σύμβουλος Ασφαλείας. Είναι πρακτορείο ειδήσεων!

Το μισογεμάτο ποτήρι μπορεί εύκολα να γίνει μισοάδειο. Το γιατί τη μία φορά θεωρείται μισογεμάτο και την άλλη μισοάδειο, όταν πρόκειται για την ίδια ποσότητα υγρού στο ποτήρι, είναι μία άλλη συζήτηση. Η ουσία είναι ότι όταν το ποτήρι δεν είναι εντελώς γεμάτο, τότε οι κρίσεις του λαού αλλάζουν και πολλές φορές εύκολα και απρόβλεπτα. Δεν το συζητάμε τι συμβαίνει όταν το ποτήρι είναι άδειο…

Η Τουρκία «ασφυκτιεί» μέσα στα ρούχα του τοπικού χωροφύλακα, ρόλος που της έχει ανατεθεί τις τελευταίες δεκαετίες, και επιθυμεί να γίνει μία σύγχρονη υπερδύναμη με σαφή αναφορά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στα… εδάφη που εκείνη κατείχε. Κάτι σαν τον χάρτη που είχε δημοσιεύσει ο ISIS! Το μέλλον με μία τέτοια «δύναμη» να βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου είναι προδιαγεγραμμένο: Πόλεμος! Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι ο χρόνος.

Η όποια «υποχώρηση» της Τουρκίας θα έχει πρόσκαιρα και μόνο χαρακτηριστικά. Δεν θα γίνει γιατί πιστεύει πράγματι στον διάλογο, αλλά γιατί δεν θα μπορεί να κάνει διαφορετικά σε αυτή την φάση. Άλλωστε το πρόβλημα τους δεν είναι οι ΑΟΖ, αλλά η επικυριαρχία στην περιοχή. Μία «αυτοκρατορία» δεν υποχωρεί στην πρώτη θύελλα, αλλά ανασυντάσσεται. Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν πρέπει να σταματήσει αυτό που μόλις ξεκίνησε: Ισχυρές συμμαχίες και ενδυνάμωση της Άμυνας.

Χτες λύθηκε μία από τις βασικές απορίες αυτών των τελευταίων εβδομάδων, για το «πού είναι οι Ισραηλινοί». Η απάντηση δόθηκε από τους ίδιους και είναι ξεκάθαρα υποστηρικτική στις ελληνικές θέσεις. Και ανάμεσα στις γραμμές της επίσημης ανακοίνωσης του ισραηλινού κράτους αναγνωρίζει κανείς πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Ήταν κάτι περισσότερο από μία απλή ανακοίνωση. Ήταν μία πρόβλεψη για το μέλλον… 

Το πολιτικό σύστημα έχει περάσει μέσα από πολλές «αρνήσεις» στην υπόθεση του Αιγαίου. Οι επίμονες δηλώσεις του παρελθόντος ότι στο Αιγαίο δεν υπάρχουν πετρέλαια, ήταν μία προσπάθεια να μην έρθουν αντιμέτωποι με το πρόβλημα. Όπως και το παγκόσμιο «παράδοξο» να έχουμε 6 ναυτικά μίλια χωρικά ύδατα και 10 ναυτικά μίλια ως εθνικό εναέριο χώρο. Το ίδιο συνέβη και με τις ΑΟΖ. Ποιος είχε διάθεση για μπλεξίματα και… προδοσίες;

Είναι απολύτως ξεκάθαρο στο κυβερνητικό επιτελείο. Η χώρα δεν αντέχει νέα Ίμια. Η σημαία δεν υποστέλλεται, δεν παρασύρεται από τον άνεμο. Η διαρκής υποχωρητικότητα μας έχει οδηγήσει σε αδιέξοδα. Η πολιτική της κουμπαριάς και του ζεϊμπέκικου πέθανε. Η πολιτική της έντιμης συνδιαλλαγής, της καλής γειτονίας, είναι πάντα στο τραπέζι. Αλλά με όρους που αρμόζουν στον δυτικό πολιτισμό.