Όλα ξεκίνησαν πριν τέσσερα χρόνια, όταν ο Ταγίπ Ερντογάν μιλούσε στους νομάρχες της Τουρκίας και αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην «ανάγκη» αλλαγής της συνθήκης της Λωζάνης. Στην Αθήνα κοιτούσαν το δάκτυλο από το χέρι που έδειχνε το φεγγάρι. Εσωτερική κατανάλωση, είπαν τότε. Και άλλαξαν πλευρό. Ο πρόεδρος συνέχισε τα «αυστηρά μηνύματα», αλλά εξοπλισμοί και ανταλλακτικά γιοκ. Ο Ερντογάν είχε σχέδιο, με αρχή, μέση και τέλος. Γι' αυτό και δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα.
Η Τουρκία μας έχει δείξει ποιες είναι οι προθέσεις της. Εμείς δεν θέλαμε να το δούμε. Θα μπορούσαμε να διαθέτουμε μόλις 200 εκατομμύρια τον χρόνο για να πετάνε σήμερα όλα τα Μιράζ, να μην λείπουν ανταλλακτικά από τα πλοία και να είμαστε πιο αποτελεσματικοί. Αλλά προτιμήσαμε να κάνουμε… κοινωνική πολιτική. Διακόσια εκατομμύρια τον χρόνο ήταν ένα ποσό που θα μπορούσαμε εύκολα να το διαχειριστούμε.
Η ουσία είναι ότι ο Ερντογάν βαδίζει βάση ενός σχεδιασμού. Δεν θέλει να πάει στην Χάγη. Θέλει διαπραγματεύσεις στην βάση «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου και πάλι δικά μου». Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν δίνει περιθώρια για έξοδο από την κρίση. Έχει επιλέξει τα άκρα, πιστεύοντας ότι οι Έλληνες θα τρομοκρατηθούμε και θα του δώσουμε ό,τι ζητάει. Η «στρατηγική» του οδηγεί σε πόλεμο.
Διάλογος εφ' όλης της ύλης των τουρκικών διεκδικήσεων δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτοί όπως το πάνε θα ζητήσουν σε λίγο και την Ακρόπολη. Συζητάμε μόνο την υφαλοκρηπίδα. Αλλά και πάλι, πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να λύσουμε τις διαφορές μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην βάση του διεθνούς δικαίου. Δεν υπάρχει Έλληνας πολιτικός που θα αποδεχτεί τον διάλογο α λα τούρκα. Δεν υπάρχει Έλληνας να παραδώσει άνευ πολέμου αυτά που ζητάει ο Ερντογάν. Αν επιμένει ο κ. Ερντογάν, τότε είναι καλύτερα να πάμε στο πεδίο που τόσο πολύ φαίνεται να αγαπάει ο Ταγίπ. Αν χάσουμε ξέρουμε ότι η Τουρκία θα πάρει αυτά που σήμερα διεκδικεί να πάρει χωρίς να πέσει μία τουφεκιά. Αν όμως χάσει η Τουρκία, τότε θα πρέπει να είναι έτοιμη για μεγάλες και σημαντικές αλλαγές.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια δύσκολη θέση που βρισκότανε πριν 2 ή 4 χρόνια. Μπορεί στην Αθήνα να προτιμούσαν να βάλουν το κεφάλι τους στην άμμο και να συνεχίσουν να θαυμάζουν τον καλό σύμμαχο της Τουρκίας Μαδούρο, αλλά η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Η διαφορά είναι ότι σήμερα η Ελλάδα έχει συμμάχους. Δεν είναι μόνη. Ο Ταγίπ Ερντογάν κατάφερε το ακατόρθωτο. Να συσπειρώσει μια μεγάλη δύναμη απέναντί του.
Σύμφωνοι! Δεν θα έρθουν οι Ισραηλινοί ή οι Σαουδάραβες να πολεμήσουν στο πλευρό μας. Αλλά είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία δεν είναι το καλό και παρεξηγημένο παιδί. Της έχει συμβεί και άλλοτε στο παρελθόν, με όχι καλά αποτελέσματα για την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
`
