Η κυβέρνηση αποφάσισε να μετατρέψει μία ολυμπιακή εγκατάσταση σε χώρο διεξαγωγής δικών. Μπροστά στην γενική κατακραυγή υπαναχώρησε, αλλά η αρχική εντύπωση παρέμεινε και μεγεθύνθηκε από την δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης που θεώρησε ουσιαστικά την συγκεκριμένη επιλογή κόσμημα για την περιοχή και σημείο αναφοράς...

Τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν αυτήν την εβδομάδα στην Βουλή δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί ούτε ο πιο νοσηρός νους. Ξεπερνούν κάθε σενάριο του πιο δολοπλόκου συγγραφέα. Γιατί πού να φανταστούμε πως μετά την απόφαση του ΣτΕ, την μεσολαβητική προσπάθεια του προέδρου της Βουλής θα ζούσαμε την πλήρη ανατροπή όλων των παραπάνω.

Όση αξία και να έχει σήμερα η ακρίβεια των μετρήσεων της κοινής γνώμης, δεν παύουν να αποτελούν έναν δείκτη των διαθέσεων της. Ιδίως δε, όταν όλες αποτυπώνουν μεγάλες διαφορές στις επιδόσεις των κομμάτων και στα παράπλευρα στοιχεία της δράσης τους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δείξει κάποιος την περιφρόνηση του προς τον συνομιλητή του. Να του δείξει πως δεν τον σέβεται, δεν τον υπολογίζει, τον θεωρεί υποδεέστερο και ως εκ τούτου δεν υπάρχει λόγος να τον αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και ευπρέπεια.

Οι πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ, της περιόδου 2011-2014, ήταν ανεπανάληπτες και θύμιζαν τους «αγανακτισμένους πολίτες» της περιόδου 1961-1963. Τραμπουκισμοί, λοιδορίες, λόγω και έργω εξύβριση, αντισυγκεντρώσεις. Σήμερα δεν βλέπω κανέναν από τους «συριζοποιημένους αντιπολιτευόμενους» να μετέρχεται τέτοιων μεθόδων. Ούτε προπηλακίζουν, ούτε τραμπουκίζουν.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τον Β. Πολύδωρα φανερώνει την απόγνωση που διακατέχει την ηγετική ομάδα του, καθώς δεν διεννοείτο πως υπήρχε ποτέ περίπτωση το Συμβούλιο της Επικρατείας να θεωρήσει αντισυνταγματικό τον νόμο Παππά. Ο Α. Τσίπρας όταν δήλωνε στη Θεσσαλονίκη πως «δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο ο νόμος αυτός να βγει αντισυνταγματικός» το πίστευε.

Ο Θοδωρής Δρίτσας, στέλεχος του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε πως «το πρόγραμμα μας δεν περιλαμβάνει τις ιδιωτικοποιήσεις». Κάνει πως ξεχνά ότι το αριστερό μνημόνιο που υπέγραψε αυτός και η κυβέρνηση του προβλέπει ιδιωτικοποιήσεις. Και ως γνωστόν οι στρατιές των υπαλλήλων που διόρισε και διορίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Δημόσιο δεν μισθοδοτούνται από το καταστατικό του κόμματος τους, αλλά από τα μνημόνια.

Οι γνωστές δηλώσεις του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας για την αντιδημοκρατική φύση του κομμουνισμού προκάλεσαν -όπως ήταν φυσικό- θύελλα αντιδράσεων και κύματα συμπαράστασης και αποδοχής. Ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης είπε το αυτονόητο για κάθε φιλελεύθερο δημοκράτη, πως κομμουνισμός και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμβατες.

Αναμφίβολα ο κ. Θ. Πάγκαλος είναι ένας οξύνους πολιτικός σχολιαστής. Ως εκ τούτου οι απόψεις του προσφέρονται για έναν γόνιμο διάλογο, που φωτίζει όλες τις όψεις τους. Είναι λογικό να μην υπάρχει ταυτότητα αντιλήψεων σε θέσεις βαθύτατα πολιτικές.

Παρακολουθώ επί πολύ καιρό την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και διαπιστώνω πως συνεχώς δημιουργεί καινούργια πολιτικά γεγονότα που αποσκοπούν να επικαλύψουν την, οδυνηρή γι΄αυτόν, καθημερινή πραγματικότητα. Μάλιστα όλο αυτό το σκηνικό συνδυάζεται με μια επικοινωνιακή καταιγίδα που αγγίζει τα όρια της προπαγάνδας.

Διακινείται η άποψη από σοβαρούς σχολιαστές πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετεξελιχθεί σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ, καθώς εκατοντάδες στελεχών του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος έχουν μεταπηδήσει στις τάξεις του. Μοιραία λοιπόν, κατ΄αυτήν την άποψη, αυτά τα στελέχη να έχουν μεταφέρει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τις αντιλήψεις τους και τις συμπεριφορές τους από την προηγούμενη κομματική θητεία τους, αλλοιώνοντας έτσι την φυσιογνωμία του νέου κόμματος τους.

Στον πολιτικό σχολιασμό –που από τη φύση του είναι υποκειμενικός– καλόν είναι να ακριβολογούμε και να μην συγχέουμε τις έννοιες. Έτσι μπορεί ο κομμουνισμός με τον ναζισμό να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι όμως δύο διακριτές όψεις και έτσι θα πρέπει να τις θεωρούμε.

Η πρωτοφανής σε κυνισμό δήλωση του διοικητού του ΟΑΕΕ ούτε τυχαία ήταν, ούτε εκ παραδρομής. Φανερώνει το μίσος που τρέφει το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, για οτιδήποτε δεν είναι κρατικό. Η συγκεκριμένη δήλωση απλώς επιβεβαιώνει την εκτίμηση πως η φορολογική και ασφαλιστική πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποβλέπει στην εξαθλίωση της μεσαίας τάξης.

Το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα Παπανδρέου 35 χρόνια μετά τη νίκη στις εκλογές του 1981 καλόν είναι να αναλυθεί και να ερμηνευθεί μακριά από αξιολογικές απλουστεύσεις. Είναι ένα σύνθετο φαινόμενο που άλλαξε τις δομές αλλά κυρίως την συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.

Όταν διάβασα την σύντομη ομιλία του Α. Τσίπρα το Σάββατο, στο συνέδριο του κόμματος του, αισθάνθηκα σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνον τον καταραμένο Ιούνιο 2015. Η ίδια επιθετικότητα απέναντι στους εταίρους μας, ο ίδιος καταστροφικός μεσσιανισμός. Αναρωτιέμαι: «είναι δυνατόν να μην διδάχθηκε από το πάθημα εκείνου του καλοκαιριού;

Είναι λογικό, όταν προσωπικότητες ενός πολιτικού χώρου, μεταπηδούν μέσα σε βραχύ χρονικό διάστημα, σε άλλον χώρο να επιζητούν να αιτιολογήσουν ή να δικαιολογήσουν αυτήν την συμπεριφορά τους με πολιτικά επιχειρήματα. Το πιο συνηθισμένο και φθαρμένο, θα έλεγα, συμπυκνώνεται στην θέση «εμείς δεν αλλάξαμε, οι καινούργιοι σύμμαχοι μετατοπίστηκαν προς τις δικές μας θέσεις.»

Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει διαψευσθεί η είδηση πως κατά την συνάντηση του πρωθυπουργού με τους προέδρους των τριών ανώτατων δικαστηρίων, η κυρία Θάνου έθεσε θέμα παράτασης του χρόνου συνταξιοδότησης των δικαστών, ώστε αυτή να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντα της για άλλα τρία χρόνια.

Πώς είναι δυνατόν τηλεοπτικοί σταθμοί να ανατρέψουν μια κυβέρνηση; Ως γνωστόν οι κυβερνήσεις πέφτουν όταν χάσουν τη δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο. Με δεδομένη τη γρανιτένια θέληση των 153 κυβερνητικών βουλευτών, δεν βλέπω να υπάρχει δυνατότητα από κανένα κέντρο ή παράκεντρο εξουσίας να την ανατρέψει.

Οι περιπτύξεις της πολιτικής εξουσίας με συγκεκριμένους επιχειρηματίες ξεκίνησαν από την συγκυβέρνηση του 1989, πέρασαν στην Οικουμενική (Νοέμβριος 1989-Απρίλιος 1990) και έλαβαν συστηματική και οργανωμένη μορφή επί διακυβέρνησης Σημίτη. Επί πρωθυπουργίας του η διαπλοκή κατέστη εργαλείο διακυβέρνησης.

Επικρατεί η άποψη πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη που την περιστοιχίζουν είναι παντελώς ανίκανοι στην διακυβέρνηση του τόπου. Νομίζω πως αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος, με την οποία δύσκολα μπορεί να διαφωνήσω. Η άλλη όψη όμως, περιγράφει μια ομάδα στελεχών που δρουν και λειτουργούν συλλογικά, με μοναδικό γνώμονα την παραμονή τους στην εξουσία, παντί τρόπω.

Τα δύο κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, η Ένωση Κεντρώων και η Δημοκρατική Συμπαράταξη, πιστεύουν πως η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, είναι η λύση του πολιτικού προβλήματος της χώρας. Ο μεν κ. Β.Λεβέντης υποστηρίζει πως δεν χρειάζονται εκλογές γι΄αυτό, η δε κυρία Φ.Γεννηματά πως το ευρύ κυβερνητικό σχήμα θα προκύψει μετά από εκλογές...

Λέγεται πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν πληροφορήθηκε την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη στις 22 Μαΐου 1963 αναφώνησε οργισμένα: «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Αυτή η ρητορική ερώτηση του τότε πρωθυπουργού πήγαζε από την συσσωρευμένη του οργή για τα όσα είχαν προηγηθεί από τις αρχές εκείνης της χρονιάς...

Όλα δείχνουν πως στο επικείμενο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ όλες οι συνιστώσες θα στραφούν κατά της ηγετικής ομάδας Τσίπρα - Παππά - Φλαμπουράρη (ο τελευταίος έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο) για τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Όπλο τους οι δημοσκοπήσεις και μάλιστα αυτή του κομματικού εντύπου τους, που εξ ιδεολογικού ορισμού, γράφει πάντα την αλήθεια.

Αναμφίβολα ο συσχετισμός δυνάμεων δεν μας ευνοεί, αλλά αυτός έχει ουσιαστικό αντίκρυσμα όταν οι συγκυρίες δίνουν την δυνατότητα αυτή η υπεροχή να δημιουργήσει μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Αυτήν την χρονική στιγμή η Τουρκία έχει τέτοια δυνατότητα;