Του Σάκη Μουμτζή
Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει διαψευσθεί η είδηση πως κατά την συνάντηση του πρωθυπουργού με τους προέδρους των τριών ανώτατων δικαστηρίων, η κυρία Θάνου έθεσε θέμα παράτασης του χρόνου συνταξιοδότησης των δικαστών, ώστε αυτή να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντα της για άλλα τρία χρόνια.
Ούτε η κυβέρνηση ούτε η πρόεδρος του Αρείου Πάγου το διέψευσαν. Άρα τεκμαίρεται ως βάσιμη η σχετική πληροφορία. Έτσι, αναφύονται μερικά ερωτήματα. Είναι δυνατόν ολόκληρη πρόεδρος ανωτάτου δικαστηρίου να μην γνωρίζει πως το αίτημα της αντιβαίνει στα άρθρα 88 παρ.5 και 118 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος; Η σαφήνεια της διατύπωσης τους δεν αφήνει περιθώριο για άλλην ερμηνεία. Δεν υπάρχει επιφύλαξη υπέρ του νόμου. Δηλαδή, η κυρία Θάνου ζητεί παραβίαση του συγκεκριμένου άρθρου του Συντάγματος δια ίδιον όφελος;
Το γεγονός πως, το προδήλως αυτό αντισυνταγματικό αίτημα της, φάνηκε να το συζητεί ο Α.Τσίπρας, έχει τις παρακάτω ερμηνείες : 1. Άφησε το θέμα ανοικτό για να έχει τους δικαστές υποχείριο της βούλησης του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει κρίσιμων, για την κυβέρνηση, δικών τους αποφάσεων. 2. Πιθανόν ο πρωθυπουργός να αγνοούσε την ύπαρξη του σχετικού άρθρου του Συντάγματος. Εδώ αγνοούσε την «Λέσβο και την Μυτιλήνη,» τι πιο λογικό να αγνοεί αυτήν την λεπτομέρεια. 3. Γνωρίζει την ύπαρξη του άρθρου 88, αλλά περιφρονεί την τήρηση του, καθώς πρωτεύουσα και κυρίαρχη είναι η βούληση του κόμματος. Στον εθνολαϊκισμό οι θεσμοί σαρώνονται από την λαϊκή θέληση, την οποία βέβαια ερμηνεύει κατά το δοκούν η «φωτισμένη πρωτοπορία».
Πραγματικά, δεν γνωρίζω ποια από τις τρεις ερμηνείες είναι η χειρότερη. Όποια και να διαλέξουμε, οδηγούμαστε σε εφιαλτικές καταστάσεις που αφορούν τόσο την κατάσταση που επικρατεί στα ανώτατα κλιμάκια της δικαστικής εξουσίας, όσο και στην κατάσταση της πολιτικής εξουσίας. Εξαχρείωση ηθών και θεσμών.
Θέλω να πιστεύω πως όλο αυτό είναι ένα επικοινωνιακό τέχνασμα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για να αποσπάσει την προσοχή των πολιτών από τα ζητήματα της καυτής καθημερινότητας. Δεν θέλω ούτε καν να σκεφτώ πως θεσμικοί παράγοντες συνωμοτούν για την παραβίαση συγκεκριμένων Συνταγματικών άρθρων. Βέβαια, από πολιτικούς που περιφρονούν τους θεσμούς, που δεν τους έχουν εγγράψει στο σύστημα αξιών τους, όλα πρέπει να τα περιμένουμε και με τίποτα να μην εκπλησσόμαστε. Ακόμα και με το πιο ακραίο σενάριο, αυτό της συνειδητής, της εν ψυχρώ συνταγματικής εκτροπής. Δηλαδή η συγκυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη την μη ύπαρξη Συνταγματικού Δικαστηρίου να νομοθετήσει την παράταση του ορίου ηλικίας των δικαστών, αφήνοντας το θέμα της συνταγματικότητας στην κρίση της τακτικής δικαιοσύνης, μετά από αρκετά χρόνια. Κυνισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Εκείνο το οποίο διαφαίνεται, δια γυμνού οφθαλμού, είναι ένα χυδαίο αλισβερίσι μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Do, ut des. Nα δούμε την αποκορύφωση του. Στα δώρα της κυβέρνησης, ποια θα είναι τα αντίδωρα των δικαστών.
