Του Σάκη Μουμτζή
Όλα δείχνουν πως στο επικείμενο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ όλες οι συνιστώσες θα στραφούν κατά της ηγετικής ομάδας Τσίπρα-Παππά-Φλαμπουράρη (ο τελευταίος έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο) για τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Όπλο τους οι δημοσκοπήσεις και μάλιστα αυτή του κομματικού εντύπου τους, που εξ ιδεολογικού ορισμού, γράφει πάντα την αλήθεια.
Αλλά να μην αναθαρρήσει ο αναγνώστης. Η κριτική όλων γίνεται «από τα αριστερά». Δεν εγκαλούν την ηγετική ομάδα γιατί δεν προχωρεί στις μεταρρυθμίσεις και στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά για το εντελώς αντίθετο, κάτι που έχει εξωθήσει υπουργούς της κυβέρνησης να λένε ανοησίες, όπως ότι εντάχθηκαν στο Υπερταμείο οι ΔΕΚΟ ακριβώς για να μην ιδιωτικοποιηθούν. Ή αναγκάσθηκαν να εγγράψουν, εν όψει του Συνεδρίου, στον Προϋπολογισμό 2017 έσοδα από αποκρατικοποιήσεις 437 εκατομμύρια ευρώ έναντι ανελαστικού στόχου 2.2 δισ., για να καθησυχάσουν τους αγωνιούντες συντρόφους.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει η συνιστώσα «των σοβαρών», των στελεχών δηλαδή που επιθυμούν και επιδιώκουν να γίνουν κάποιες μεταρρυθμίσεις, να επιτευχθούν κάποιες συναινέσεις με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να οραματίζονται τελικά μιαν ανάπτυξη κατά τα Ευρωπαϊκά πρότυπα. Όσα τέτοια ελάχιστα στελέχη υπήρχαν, προσκολλήθηκαν στην ηγετική ομάδα του κόμματος και νέμονται χρήμα και εξουσία.
«Και τι θα προκύψει από το Συνέδριο;» θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Επί της ουσίας απολύτως τίποτα, εκτός αν έχουμε τον απόλυτο αιφνιδιασμό που θα κάνει ο Α. Τσίπρας με την προκήρυξη εκλογών. Αλλά αυτό είναι ένα έκτακτο σενάριο, αν και το απολύτως επωφελές για τον ίδιο και τους νεαρούς συνεργάτες του.
Ο πρωθυπουργός είναι σαραντάρης, όπως και πολλά στελέχη που τον περιτριγυρίζουν. Αυτό σημαίνει πως έχουν μεγάλο πολιτικό βίο μπροστά τους. Υπό την προϋπόθεση να παραμείνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Έγραφα πριν από λίγες μέρες, πως ο Α. Τσίπρας βρίσκεται μπροστά σε μια κακή και σε μια χείριστη επιλογή. Η κακή επιλογή είναι να προσφύγει άμεσα στις κάλπες και να ηττηθεί με ένα αξιοπρεπές ποσοστό 22%-26%. Η χείριστη επιλογή είναι να παραμείνει στην γλυκιά εξουσία, να παρασυρθεί από τα γεγονότα και όταν το 2018 ή το 2019 οδηγηθεί σε εκλογές να λάβει μονοψήφιο ποσοστό, κάτι που θα σημάνει και την πολιτική εξαέρωση του.
Δύο χρόνια, όταν είναι κάποιος σαράντα ετών και έχει όλη την ζωή μπροστά του, δεν είναι τίποτα μπροστά στο φάσμα της καταστροφής του. Αν σκεφτεί λογικά ο πρωθυπουργός, θα θυσιάσει τον υπόλοιπο χρόνο παραμονής στην εξουσία, για να κερδίσει την πολιτική επιβίωση του. Δύσκολη απόφαση, αλλά στα δύσκολα φαίνονται οι μεγάλοι παίκτες. Στην διαχείριση της «χασούρας».
Συνεπώς, αν δεν έχουμε αυτόν τον εκλογικό αιφνιδιασμό, θα δούμε ένα Συνέδριο με κραυγές, αυτομαστιγώματα και κυρίως με ηρωικές προσπάθειες επανεύρεσης της «απωλεσθείσας αριστερής συνείδησης» και επανακατάκτησης του σχετικού «ηθικού πλεονεκτήματος». Όμως το φάντασμα του Καλογρίτσα θα είναι παρόν στο Συνέδριο και θα στοιχειώνει τις συνειδήσεις των συνέδρων.
Στα Συνέδρια της Αριστεράς πολύ σπάνια γίνονται εσωκομματικές εκπλήξεις και λαμβάνουν χώρα απρόβλεπτες εξελίξεις. Συνήθως αυτές γίνονται νωρίτερα και τα Συνέδρια απλώς επικυρώνουν την νέα κατάσταση. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι ορατό σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα πάντως η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη και δυσκολότερη για την ηγετική ομάδα του κόμματος, καθώς οι αμφισβητήσεις και οι εντάσεις θα δυσκολέψουν το κυβερνητικό έργο.
Αναγκαστικός επόμενος σταθμός ο ανασχηματισμός, όπου θα πέσει πολύ γέλιο, όπως φαίνεται. Αυτά τα καλά έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
