Του Σάκη Μουμτζή
Οι περιπτύξεις της πολιτικής εξουσίας με συγκεκριμένους επιχειρηματίες ξεκίνησαν από την συγκυβέρνηση του 1989, πέρασαν στην Οικουμενική (Νοέμβριος 1989-Απρίλιος 1990) και έλαβαν συστηματική και οργανωμένη μορφή επί διακυβέρνησης Σημίτη. Επί πρωθυπουργίας του η διαπλοκή κατέστη εργαλείο διακυβέρνησης.
Η εντολή που πήρε ο Κώστας Καραμανλής από τον Ελληνικό λαό ήταν να ξηλώσει αυτό το απόστημα, ώστε να λειτουργήσει επί τέλους και στην χώρα μας ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Γιατί αυτή είναι η σοβαρότερη συνέπεια του εναγκαλισμού της πολιτικής με την οικονομική εξουσία. Η κατάργηση του ανταγωνισμού. Ο επιχειρηματίας δεν προσπαθεί να βελτιώσει το προϊόν ή τις υπηρεσίες που παρέχει για να κατακτήσει μερίδια στην αγορά, αλλά χρησιμοποιεί τις πολιτικές διασυνδέσεις του και κινεί μαύρο χρήμα γι' αυτόν τον σκοπό.
Ο Κώστας Καραμανλής πίστεψε πως θα αντιμετώπιζε την διαπλοκή με δηλώσεις μεταξύ ντονέρ και κοκορετσίου. Υποτίμησε την συσσώρευση του πλούτου τους και την πολιτική ισχύ που είχαν αποκτήσει συγκεκριμένοι μεγαλοεπιχειρηματίες όλα τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι υπέστη μια δεινή ήττα. Συμβιβάστηκε αναγκαστικά μαζί τους. Όσοι δε, είχαν δικαστικές εκκρεμότητες βρισκόταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τις αρχές. Έτσι όλο το σύστημα της διαπλοκής το βρήκε η οικονομική κρίση με τεράστια ισχύ.
Τα μνημόνια όμως έφεραν την πτώση των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών τους και το κυριότερο, τερμάτισαν την τραπεζική χρηματοδότηση που ήταν σύμπτωμα της πολύμορφης διαπλοκής και σταθερό χαρακτηριστικό αναπαραγωγής της. Η πολιτική εξουσία θα είχε σχετικά εύκολο έργο να επιτελέσει ως προς την εξάλειψη του φαινομένου, αν και αυτή δεν ήταν εξασθενημένη λόγω των μνημονίων.
Τότε εμφανίσθηκε ένας νεαρός και άφθαρτος, ηθικά, πολιτικός, ο Α. Τσίπρας που επέλεξε από το 2014, αντί να συγκρουσθεί με τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, που είχαν και σοβαρά οικονομικά προβλήματα σχεδόν όλοι τους, να συνεργαστεί μαζί τους. Η συνάντησή του με τον εκδότη με την γάτα, από μόνη της δεν θα έλεγε και πολλά πράγματα αν δεν συνοδευόταν από την συμμόρφωση του εκδότη στις απαιτήσεις του ανερχόμενου πολιτικού. Οι εφημερίδες του άλλαξαν πολιτική γραμμή και ο υιός παραιτήθηκε από βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
Ο δε έτερος Καππαδόκης της διαπλοκής, πιο ξεδιάντροπος αυτός, αντικατέστησε τον διευθυντή της εφημερίδας του με κομματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και αυτή έγινε ένθερμος υποστηρικτής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αλλά ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας δεν σταμάτησε εδώ. Συνέβαλε, εν ψυχρώ, στην χρεοκοπία του μεγάλου καναλιού στο οποίο ήταν βασικός μέτοχος, γιατί αυτό απαιτούσαν οι σχεδιασμοί του Ν. Παππά. Ως αντάλλαγμα συνέχισε απρόσκοπτα να παίρνει τις δουλειές στον κατασκευαστικό κλάδο και με γενναία μάλιστα χρηματοδότηση σε καιρό ισχνών «τραπεζικών αγελάδων».
Τα όσα έγιναν και γίνονται στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών είναι τόσο κραυγαλέα και οφθαλμοφανή που μόνον, οι ελάχιστοι πλέον, φανατισμένοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να δουν. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει πως στήνεται η νέα διαπλοκή.
Τους πολιτικούς τους κρίνουμε μέσα στις συνθήκες που κινούνται, λαμβάνουμε υπόψη τον χρόνο άσκησης της φθοροποιού εξουσίας, τα όπλα που έχουν ή δεν έχουν, και συγκρίνουμε. Αν στα 25 χρόνια «αστικής» διαπλοκής αντιπαραθέσουμε τους είκοσι μήνες «λαϊκής» διαπλοκής, θα διαπιστώσουμε πως η τελευταία βιάζεται να καλύψει αυτήν την απόσταση με βήμα γοργό. Και το κυριότερο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει απέναντί της οικονομικά εξαντλημένους επιχειρηματίες -κάποιοι είναι και βιολογικά- και αντί να ξεδοντιάσει όλο αυτό το σύστημα, το χρησιμοποιεί δι' ίδιον πολιτικό όφελος. Διπλό το ατόπημα.
Προφανώς το στήσιμο της Αριστερής διαπλοκής θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση στο οικονομικό πεδίο, που δύσκολα θα την αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση. Πιο πιθανόν θα είναι να την προσεταιρισθεί, ώστε τελικά να αποδειχθεί πως η διαπλοκή δεν έχει πρόσημο. Αποτελεί δομική παθογένεια του εγχώριου πολιτικού συστήματος, με δυσμενείς οικονομικές επιπτώσεις.
