Του Σάκη Μουμτζή
Τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν αυτήν την εβδομάδα στην Βουλή δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί ούτε ο πιο νοσηρός νους. Ξεπερνούν κάθε σενάριο του πιο δολοπλόκου συγγραφέα. Γιατί πού να φανταστούμε πως μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, την μεσολαβητική προσπάθεια του προέδρου της Βουλής που φαίνεται πως εγγυήθηκε για την απόσυρση του επίμαχου άρθρου, θα ζούσαμε σήμερα, Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016, την πλήρη ανατροπή όλων των παραπάνω.
Μάλιστα, η ομιλία του Ν.Βούτση ήταν επιθετική και σε τίποτα δεν θύμιζε την συναινετική συμπεριφορά του στην διάσκεψη των προέδρων, όταν και απέσπασε την συγκατάθεση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού. Αμέσως ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για την πολιτική απομόνωση της Νέας Δημοκρατίας, ενώ κάποιοι – προφανώς εκφράζοντας τους μύχιους πόθους τους- ονειρεύτηκαν την κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Και «πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις» όλο αυτό το αγαπησιάρικο σκηνικό κατέρρευσε. Ο Ν. Παππάς με τις τροπολογίες του προσπαθεί να παρακάμψει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, την οποίαν άλλωστε δεν γνωρίζουμε. Ο δε Ν. Βούτσης, σε στιγμές αδιαλλαξίας, εξέφρασε την άποψη του πως χρειαζόμαστε όχι τέσσερις αλλά τρεις άδειες, εκθέτοντας έτσι τα στελέχη των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης, που τον εμπιστεύθηκαν.
Γιατί μετά από είκοσι δύο μήνες ΣΥΡΙΖΑ είναι ολοφάνερο πως το συγκεκριμένο κόμμα ουδέν ίχνος αξιοπιστίας διαθέτει, κάτι που το έζησαν στο πετσί τους-όλο αυτό το διάστημα- τα κόμματα της Ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης. Μα εγγυήθηκε ολόκληρος πρόεδρος της Βουλής, θα αντιτείνει ο καλόπιστος αναγνώστης. Γιατί, ο Ν. Βούτσης, δεν είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ; λέω εγώ. Γιατί να διαφέρει από τους υπόλοιπους, και μάλιστα όταν καλείται να χειρισθεί ένα τόσο ζωτικής σημασίας- για το κύρος του κόμματος του- θέμα;
Απέναντι στην αφελή στάση επί του θέματος, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού, η Νέα Δημοκρατία κράτησε μια πολιτική σταθερή και ανένδοτη γιατί, πρώτον, γνώριζε την αναξιοπιστία των κυβερνώντων και, δεύτερον, γιατί εκτίμησε σωστά την πλεονεκτική θέση στην οποίαν αυτή βρίσκεται μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Μετά από την σημερινή ιλαροτραγωδία πρέπει να αισθάνονται τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δικαιωμένα, καθώς επιβεβαιώνεται ο κανόνας πως μόνον όποιος ακολουθεί αταλάντευτα μια πολιτική γραμμή, στο τέλος επικρατεί.
Αυτό πολύ απλά μεταφράζεται πως αν η συγκυβέρνηση θέλει ειλικρινά την συγκρότηση του ΕΣΡ –κάτι που δεν το πιστεύω- θα πρέπει να αποδεχθεί πλήρως όλους τους όρους της Νέας Δημοκρατίας. Δηλαδή να υποστεί μιαν ακόμα ταπεινωτική ήττα. Και σε αυτήν την περίπτωση, είναι προφανές, πως δεν μιλούμε για συναίνεση, αλλά για συνθηκολόγηση.
Όλοι αυτοί –εντός και εκτός- του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θέλουν να παγιδεύουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε πλαδαρές, συναινετικές πολιτικές, διαπιστώνουν πως σε αυτήν την προσπάθεια τους δεν τους υποβοηθεί καθόλου ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχυρωμένος πίσω από τον διχαστικό λόγο του, κόβει τις γέφυρες που αυτοί προσπαθούν να κτίσουν και πλέον –μη έχοντας τι άλλο να πράξουν- βυσσοδομούν κατά του «ακραίου κέντρου», όπως ανοήτως αποκαλούν όλους όσοι τηρούν επιθετική στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς, στην πολιτική τα πάντα δικαιώνονται στην πορεία των γεγονότων. Και οι «νηφάλιοι» και οι «μετριοπαθείς» διαψεύδονται συνεχώς από αυτά.
