Του Σάκη Μουμτζή
Επικρατεί η άποψη πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη που την περιστοιχίζουν είναι παντελώς ανίκανοι στην διακυβέρνηση του τόπου. Και προς επίρρωση των ισχυρισμών τους όσοι υποστηρίζουν αυτήν την θέση, παραθέτουν μια σειρά από επιχειρήματα που τεκμηριώνονται στα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης.
Νομίζω πως αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος, με την οποία δύσκολα μπορεί να διαφωνήσω. Η άλλη όψη όμως, περιγράφει μια ομάδα στελεχών που δρουν και λειτουργούν συλλογικά, με μοναδικό γνώμονα την παραμονή τους στην εξουσία, παντί τρόπω. Σκέπτονται και συσκέπτονται, ραδιουργούν και μηχανεύονται καταστάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Γιατί, ενώ όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν συνδέσει την παραμονή τους στην εξουσία με τις επιδόσεις τους στην διακυβέρνηση του τόπου, οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν αποσυνδέσει αυτές τις δύο καταστάσεις. Η κατάκτηση της εξουσίας έχει καταστεί αυτοσκοπός.
Με το πέρασμα του χρόνου, μπορώ να δω με μεγαλύτερη ψυχραιμία και πιο εποπτικά τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως του 2015. Είναι σαφές πλέον, πως η κεντρική πολιτική θέση τους ήταν να μην υπογράψουν, με την θέληση τους, καμία συμφωνία με τους εταίρους που θα «τσαλάκωνε» το αντιμνημονιακό προφίλ τους. Γι΄αυτό και θυμούμαστε τους υπουργούς και τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα «γιουσουφάκια» της δημοσιογραφίας, να εξαπατούν την κοινή γνώμη, υποστηρίζοντας πως «στο τέλος της εβδομάδας υπογράφεται η συμφωνία». Επιπροσθέτως το σύστημα του Μεγάρου Μαξίμου, διοχέτευε ανύπαρκτους διαλόγους του Έλληνα πρωθυπουργού με παγκόσμιους ηγέτες που αποδείκνυαν το κύρος του. Κέρδιζαν χρόνο.
Και όταν στα τέλη Ιουνίου πλησίαζε η ώρα της κρίσεως γιατί τελείωναν τα λεφτά, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αντί της συμφωνίας με τους εταίρους δανειστές –τους χώριζαν μόλις 500 εκατομμύρια- που θα σταματούσε και την διαρκή εκροή των τραπεζικών καταθέσεων, επέλεξε τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος. Εκ των υστέρων ιδωμένη αυτή η κίνηση, ήταν μια ευφυέστατη ενέργεια του τύπου «win-win». Γιατί αν κέρδιζε το Δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποδείκνυε αναμφισβητήτως την κυριαρχία του στο εσωτερικό μέτωπο, αν το έχανε θα «φόρτωνε» την μεταστροφή του στην απόφαση του λαού. Ήταν μια κίνηση χαμηλού ρίσκου, που αυτό εντοπιζόταν στην πιθανότητα αποχής της αντιπολίτευσης.
Η συνέχεια και αυτή κινήθηκε στην πορεία «win-win». Αν η αριστερή τάση παρέμενε στο κόμμα μετά την αναγκαστική κυβίστηση, που επενδύθηκε με αναφορές στα πεπραγμένα του Λένιν, κανένα πρόβλημα. Αν αποχωρούσε απαλλασσόταν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, από την ενοχλητική παρουσία της. Όλες οι παραπάνω κινήσεις δικαιώθηκαν από το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου 2015.
Η μετέπειτα πορεία κινήθηκε στην γνωστή συνταγή των καθυστερήσεων της εφαρμογής των συμφωνημένων μέτρων, ενώ, εν τω μεταξύ, είχε αρχίσει η συστηματική άλωση του Κράτους μέσω χιλιάδων διορισμών. Και αν αυτά συνέβαιναν στα χαμηλά κλιμάκια της κρατικής μηχανής, στα υψηλά κλιμάκια λειτούργησε και λειτουργεί αποτελεσματικά η πολιτική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Καραμανλική δεξιά.
Ως γνωστόν, στα ανώτερα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης και της δικαστικής εξουσίας, η ριζοσπαστική Αριστερά ουδεμία πρόσβαση διέθετε. Συμμαχώντας όμως με αυτό το τμήμα της παραδοσιακής Δεξιάς, σταδιακά, προσεταιρίσθηκε τους ανώτατους κρατικούς λειτουργούς, διευρύνοντας έτσι το πλέγμα της εξουσίας της και εξουδετερώνοντας ταυτοχρόνως τα δίκτυα της αντιπολίτευσης που είχαν στηθεί επί δεκαετίες.
Έχω κατ΄επανάληψη υποστηρίξει πως η ανικανότητα τους να κυβερνήσουν –αυτήν την δουλειά την έχουν αναθέσει στους Πασόκους- δεν συνεπάγεται και την ανικανότητα τους να ασκήσουν εξουσία. Είναι γι΄αυτούς δύο διακριτές καταστάσεις. Αυτό που τους ενδιαφέρει, κυρίως, είναι σε δεδομένες πολιτικές κρίσεις που οι ίδιοι θα προκαλέσουν, να ελέγχουν τους μηχανισμούς του Κράτους και τα ΜΜΕ. Όλα τα υπόλοιπα μετά ρυθμίζονται.
Βέβαια, άλλο πράγμα οι ασκήσεις επί χάρτου και άλλο η ζωή. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε μέχρι τώρα πως μπορεί να σχεδιάζει και να εκτελεί, με όλες τις ανεπάρκειες της. Όμως διαμορφώνει νέες καταστάσεις, ιχνογραφεί νέο πολιτικό τοπίο.
Γι΄αυτό πιστεύω πως η υποτίμηση τους είναι κακός σύμβουλος. Και μια συνέπεια της είναι η θεωρία «του ώριμου φρούτου». Μόνοι τους δεν θα πέσουν. Και αν αποφασίσουν να εγκαταλείψουν την εξουσία, θα είναι για ίδιον, μακροπρόθεσμο όφελος.
