Μία σειρά συνεντεύξεων με Έλληνες επαγγελματίες που έφυγαν από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της Κρίσης. Σήμερα, μιλά στο Liberal ο Βασίλης Χρονόπουλος, εργαζόμενος στον τομέα της ασφάλειας, που μετεγκαταστάθηκε στην Αγγλία στα τριάντα δύο του χρόνια: από ΕΠΟΠ των Ειδικών Δυνάμεων και αργότερα σεκιούριτι, μπάρμαν στο Κέιμπριτζ και από εκεί εργαζόμενος στους βρετανικούς σιδηροδρόμους.\r\n

Πώς μπορεί να λυθεί ένα τεχνολογικό πρόβλημα του σπιτιού κυριακάτικα; Πώς ξεχωρίζουν κάποιες επιχειρήσεις από τον ανταγωνισμό; Τι σημαίνει, τελικά, «εξυπηρέτηση πελατών»; Πόσο απομονωνόμαστε εξαιτίας των social media; Ή, αλλιώς, πόσο πιο κοντά είμαστε με τους άλλους ακριβώς χάρη στο διαδίκτυο; Και τέλος: είναι καλό ή κακό να είναι τα καταστήματα ανοιχτά κάθε μέρα, άρα και τις Κυριακές;

Μπορεί η βία να είναι η μαμή της ιστορίας, αλλά η αντρική βία έναντι των γυναικών είναι μία κατάσταση που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τίποτε. Για να καταλήξει κανείς να χτυπά μία γυναίκα πρέπει να συντρέχουν, ενδεχομένως, διάφοροι ψυχοπαθολογικοί παράγοντες, όμως κάποια ευρήματα μιλούν για ένα κοινό μοτίβο κατά την παιδική ηλικία κάποιων θυτών: τον βασανισμό ζώων.

Παλαιότερα, στους υψηλού επιπέδου πολιτικούς κύκλους της Ευρώπης και των ΗΠΑ η ιδέα της βιβλιοφοβίας ήταν πέρα για πέρα άγνωστη και εξοβελιστέα, ενώ ακόμη και σήμερα οι μεγάλης ολκής πολιτικοί είναι άνθρωποι του βιβλίου. Τι γίνεται όμως σήμερα στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ; Και τι γίνεται —και τι πρέπει να γίνει— στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη;\r\n\r\n

Σήμερα μιλά στο Liberal μία οδηγός ταξί, η Χρυσούλα Δημοπούλου: για τους τουρίστες που επιλέγουν την Ελλάδα και τις εντυπώσεις (καλές και κακές) που τους αφήνει το ταξίδι τους, για τα προβλήματα της Αθήνας, για την TaxiBeat, την Uber, για τα χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει ένας καλός οδηγός ταξί και για πολλά άλλα.

Σήμερα ξεκινά στη Φρανκφούρτη η μεγάλη διεθνής έκθεση βιβλίου της πόλης: η Frankfurter Buchmesse, η μεγαλύτερη έκθεση βιβλίου στον κόσμο με 7.500 εκθέτες από 100+ χώρες, με 300.000 επισκέπτες, 4.000 εκδηλώσεις και πάνω από 10.000 δημοσιογράφους, είναι ο Παράδεισος των βιβλιόφιλων, και βέβαια ο ιδανικός τόπος για να κλειστούν συμφωνίες αγοράς δικαιωμάτων για τη μετάφραση βιβλίων σε άλλες γλώσσες.

Η σημερινή ημέρα, η 15η Οκτωβρίου, έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού, με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.

Αναφορικά με όσα γίνονται στη Συρία από πλευράς της Τουρκίας, οι πολίτες της Ευρώπης μπορούν απλώς να παρακολουθούν, να λυπούνται και να υπογράφουν ψηφίσματα στο ίντερνετ, ενώ κάποιοι εκ των ηγετών της μπορούν και να μιλούν για μία σειρά πιθανών εμπορικών κυρώσεων. Όμως το μέλλον τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρώπης οφείλει να είναι άλλο.

Οι φοβίες είναι διαταραχές που ενδέχεται να προκαλούν μία σειρά από προβλήματα στην καθημερινή ζωή κάποιου, ενώ ενίοτε —όταν το άτομο τύχει να βρεθεί μπροστά στο αντικείμενο της φοβίας του— μπορεί να σταθούν αιτία για εξαιρετικά δυσάρεστες αντιδράσεις εκ μέρους του. Η μόνη που δεν επηρεάζει μόνο τον φοβικό άνθρωπο αλλά όλη την κοινωνία είναι η βιβλιοφοβία.\r\n\r\n

Μία σειρά συνεντεύξεων με Έλληνες επαγγελματίες που έφυγαν από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της Κρίσης. Σήμερα, μιλά στο Liberal ο Κωνσταντίνος Λιακέας, Enterprise Architect, που αναγκάστηκε να πάρει την απόφαση να μετεγκατασταθεί στο Λονδίνο στα πενήντα δύο του χρόνια. Μεταξύ των άλλων, διαβάστε και τη σύντομη ανάλυσή του για ένα ενδεχόμενο no deal / hard Brexit.

Με αφορμή τον αντικαπνιστικό νόμο, μία μεγάλη συζήτηση με τον γιατρό Γιώργο Παππά για το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Μπορεί να βοηθήσει έναν καπνιστή να κόψει το κανονικό τσιγάρο; Πόσο ασφαλές είναι το άτμισμα; Τι βλάβες μπορεί να επιφέρει; Ποιοι διεξάγουν τις έρευνες; Μήπως η επιστήμη οφείλει να το αντιμετωπίσει ως μέσο διακοπής του καπνίσματος με προκαθορισμένη ημερομηνία απόσυρσης;

Τι μπορεί να σημαίνει «εκδυτικισμός» μιας χώρας; Ποιοι είναι οι δείκτες που εξασφαλίζουν το γεγονός ότι μία χώρα ανήκει πράγματι στη μεγάλη κοινωνία της Ευρώπης, στη Δύση; Είναι άραγε μόνο η Δημοκρατία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η ελεύθερη οικονομία; Ή και άλλα πράγματα, «μικρά» μεν αλλά πολύ σημαντικά εντέλει και αυτά με τον τρόπο τους;

Νούμερο ένα σύμβολο της ανάγκης τού ΣΥΡΙΖΑ για απομάκρυνση κάθε επενδυτικής βούλησης στη χώρα από οποιονδήποτε για οπουδήποτε, και για τη συνακόλουθη δημιουργία ενός γκρίζου τοπίου δυσπραγίας στο μέσον του οποίου θα άρχει εφαρμόζοντας επιδοματικές πολιτικές στους πειθήνιους υπηκόους χαμογελώντας τους πατρικά και με «κατανόηση», το Ελληνικό φαίνεται πως επιτέλους ξεμπλοκάρει και παίρνει μπροστά.

Η Λογοτεχνία για Νέους βρίσκεται στις περισσότερες χώρες της Δύσης σε μεγάλη άνθηση, τόσο ποσοτικά (πολύ περισσότεροι τίτλοι, πολύ περισσότεροι αναγνώστες) όσο και ποιοτικά (όλο και καλύτερα βιβλία, όλο και λιγότερη ηθικολογία, όλο και πιο μεγάλη γκάμα θεμάτων). Μάλιστα, πλέον τα μισά βιβλία του είδους αγοράζονται και διαβάζονται από ενήλικες. Αλλά όχι στην Ελλάδα.

Μία σειρά συνεντεύξεων με Έλληνες επαγγελματίες που έφυγαν από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης. Σήμερα, μιλά στο Liberal ο Λάμπρος Σκόρδας, οδοντίατρος, που αποφάσισε να μετεγκατασταθεί στη Λιόν της Γαλλίας στα πενήντα πέντε του. Ο Λάμπρος Σκόρδας διετέλεσε επίσης στο παρελθόν εκδότης εφημερίδας καθώς και πρόεδρος της ΠΑΕ Άρης.

Άνθρωποι που δεν διαφημίζονται, που περνούν μια ζωή «κάτω από το ραντάρ», δουλειές που παραγνωρίζονται. Και, από κοντά, κάτι πολύ ξαφνικό που μπορεί να σε συντρίψει, ή που μπορεί να σε κάνει να δεις, έστω και για λίγο, την πραγματικότητα ως έχει και όχι έτσι όπως παρουσιάζεται. Δυο λόγια με αφορμή την περιπέτεια υγείας του Πέτρου Τατσόπουλου.\r\n

Οι κυβερνήσεις φαίνεται να παράγουν έργο τους πρώτους μήνες της θητείας τους, επειδή αλλάζουν κάποια από τα κακώς κείμενα των προηγούμενων, ή επειδή πατούν πάνω σε πολιτικές που βρήκαν έτοιμες, εφαρμόζοντάς τες. Παρά ταύτα, συχνά μοιάζει να μην έχουν ένα σαφές, χρονολογημένο και κοστολογημένο πλάνο για όσα οφείλουν να πράξουν. Όπως για παράδειγμα στη Μόρια.

Παγκόσμια Ημέρα Μετάφρασης σήμερα, και μιλούν στο Liberal για τη δουλειά τους, για την τέχνη και την τεχνική της μετάφρασης —με άλλα λόγια, για τον ακρογωνιαίο λίθο των εκδόσεων—, οχτώ μεταφραστές πρώτης γραμμής: η Ρηγούλα Γεωργιάδου, η Δήμητρα Δότση, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, ο Χριστόδουλος Λιθαρής, ο Μιχάλης Μακρόπουλος, η Χίλντα Παπαδημητρίου, η Άννα Παπασταύρου και ο Βασίλης Τσαλής.

Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν να διαβάσει ένα μυθιστόρημα, αλλά όλοι, άλλος λιγότερο άλλος πολύ περισσότερο, έχουμε υποχρέωση να μάθουμε στα παιδιά να αγαπούν τη λογοτεχνία. Το βιβλίο, ήταν ανέκαθεν και θα είναι πάντα ο #1 τρόπος για να ανέβει κάποιος επίπεδο — για να μάθει την αλήθεια και για να δει, και να απολαύσει, την ομορφιά.

Ο πλανήτης δεν άρχισε να «εκπέμπει SOS» σήμερα αλλά πολλές δεκαετίες τώρα. Στο διάστημα αυτό, έχουν γίνει πολλά από την επιστημονική κοινότητα για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών καταστροφών και την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής. Από την άλλη, έχουν γίνει —από πολλά κράτη και τους πολίτες— και πολλά αντίθετα βήματα. Και κάπου στη μέση υπάρχουμε κι εμείς.

Δεν υπάρχει κανένα θέμα που να απασχολεί τη δημόσια σφαίρα, από το πιο ελαφρύ μέχρι το πιο σημαντικό, που να μην ξεπέφτει στην ίδιας έντασης πάντα διαδικτυακή συζήτηση. Μια «συζήτηση» που δεν παράγει τίποτε άλλο πέρα από σκόνη και διχασμό. Κι αν η σκόνη μπορεί να κατακάτσει και να σκουπιστεί, ο διχασμός όχι — ο διχασμός μένει.

Μικρά προβλήματα της καθημερινότητας που μπορεί να σε κάνουν να χάσεις το μυαλό σου, την ισορροπία σου — και τα deadline της δουλειάς σου. Μια ζωή με μπόλικο άγχος, και το κυνήγι ενός χρόνου που βλέπεις να κυλά από τα χέρια σου χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Και, από την άλλη, άνθρωποι-παραδείγματα, που λειτουργούν κάπως αλλιώς.

Την ώρα που πολλοί αρχίσαμε να νιώθουμε ανακούφιση και ελπίζουμε στην ανάκαμψη, μετά από τόσα χρόνια απωλειών και ταλαιπωρίας, οφείλουμε να έχουμε τον νου μας, επειδή «οι ψυχές και τα σώματα καταρρέουν ακριβώς στη νηνεμία». Γιατί τώρα είναι που «η δυστυχία θα κρυφτεί από ντροπή πίσω από κλειστές πόρτες» και πολλοί θα χρειαστούν βοήθεια για να ανακάμψουν.\r\n

Εδώ και χρόνια γίνεται διαρκώς μία συζήτηση γύρω από το πόσο «ακριβά» είναι τα βιβλία στη χώρα μας, συγκρινόμενα με ομοειδείς εκδόσεις σε ξένες αγορές. Είναι όμως στ’ αλήθεια ακριβά; Πόσο υψηλό είναι το κόστος παραγωγής τους, σε πόσο κοινό απευθύνονται, και τι θα γινόταν στην αγορά του βιβλίου αν πωλούνταν ακόμη φτηνότερα;