Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Η ΠΡΩΤΗ
Την πρώτη ημέρα που πήγε στο καταφύγιο σκύλων αυτός ο κανελής αρσενικός σκύλος γνώρισε και πήρε υπό την προστασία του μία τυφλή σκυλίτσα που ζούσε εκεί. Άγνωστο πώς και γιατί. Και δεν έχει σημασία.
Καθόταν λοιπόν μαζί της συνεχώς, την είχε από κοντά, την πρόσεχε, την οδηγούσε.
Το βράδυ, την έπαιρνε «από το χέρι» και την έβαζε μέσα στο crate. Εκείνη δεν το ήξερε και, ούτως ή άλλως, θα δυσκολευόταν να το εντοπίσει μόνη της.
Στο crate, αυτό το ειδικό κλουβί, ο αρσενικός σκυλάκος αγκάλιαζε την τυφλή φίλη του και κοιμόντουσαν έτσι οι δυο τους, αγκαλιά, μέχρι το πρωί. Ένιωθε ασφάλεια εκεί μέσα — όχι για τον ίδιο, που δεν τον πολυένοιαζε και δεν είχε τέτοια ανάγκη, καθώς ήταν ένα γενναίο σκυλί. Αλλά για τη φίλη του, τη σκυλίτσα που δεν έβλεπε.
Εδώ, σκεφτόταν και της ψιθύριζε στο αυτί, δεν θα σε πειράξει κανένας. Εδώ είναι μια χαρά. Μη φοβάσαι.
Όλα θα πάνε καλά.
Η φωτογραφία τους είναι κάπως θολή, αλλά νά τοι οι δυο τους:
Η ΔΕΥΤΕΡΗ
Μια γάτα τυφλώθηκε από κάποια αρρώστια, και αυτοί που την είχαν αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να την έχουν πια μαζί τους. Έτσι, πριν λίγους μήνες την άφησαν στον δρόμο, κάπου στην Κυψέλη. Σε ένα παρτέρι όπου σύχναζαν πολλές αδέσποτες γάτες γιατί κάποιοι περίοικοι τις τάιζαν συστηματικά.
Η τυφλή γάτα, βέβαια, δεν θα τα έβγαζε πέρα εκεί έξω. Έτσι, μια γυναίκα της περιοχής την περιμάζεψε. Έχοντας κι άλλες γάτες στο σπίτι της, ήξερε από την αρχή ότι δεν θα μπορούσε να την κρατήσει για πάντα. Έπρεπε, άρα, να μεριμνήσει για να της βρει ένα μόνιμο σπίτι. Αλλά ώς τότε θα τη φιλοξενούσε και θα φρόντιζε να περνά καλά.
Έγινε μία μεγάλη κινητοποίηση από τους φίλους της. Δημοσιεύτηκαν παντού φωτογραφίες της, δόθηκαν τα χαρακτηριστικά της (ήταν καλή, ήσυχη, ανεξάρτητη παρά το πρόβλημά της, πολύ φιλική με τους ανθρώπους, αν και δεν συμπαθούσε πολύ τις άλλες γάτες — ή ίσως τις φοβόταν) και με τον καιρό άρχισε να γίνεται και η προσεκτική επιλογή των ανθρώπων που θα μπορούσαν να την υιοθετήσουν.
Δεν ήταν εύκολο. Αλλά, μετά από διάφορες συνεντεύξεις, βρέθηκε τελικώς ο άνθρωπός της.
Νά και η δική της φωτογραφία, λίγες εβδομάδες πριν πάει στο καινούργιο της σπίτι:
Η ΤΡΙΤΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΠΟΛΛΕΣ
Η παρακάτω φωτογραφία είναι μία συνηθισμένη ελληνική —ελληνικότατη— εικόνα.
Είναι ένας οδηγός όδευσης τυφλών. Ένας (ακόμη) τυφλός οδηγός πορείας.
Ένας από τους εκατοντάδες παρόμοιους που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν κανέναν και που μαρτυρούν με τον πιο εύγλωττο τρόπο πώς αντιμετωπίζουμε συνολικά σαν κοινωνία τους ανθρώπους με προβλήματα όρασης.
Θεωρούμε τη μέριμνα της ασφαλούς αποκατάστασης των οδηγών πορείας τυφλών ως ύψιστης προτεραιότητας καθήκον για όλους τους δημάρχους.
* * *
Η 15η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού, με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.
