Προχθές κάποιοι είπαν ότι με το Μεταναστευτικό η Νέα Δημοκρατία θα έρθει αντιμέτωπη με τους δαίμονες της. Το πρόβλημα δεν το έχει μόνο η Νέα Δημοκρατία. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θα έρθει αντιμέτωπη με το σκοτάδι με το οποίο τα τελευταία χρόνια αναμετρηθήκαμε μόνο περιστασιακά, όταν επηρμένες εξουσίες ένιωσαν ότι αμφισβητούνται οι επιλογές τους «από τους αγράμματους και τους λαϊκούς».

Οι αποκαλύψεις των New York Times την Κυριακή που μας πέρασε για την υφαρπαγή των γεωργικών επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τους ολιγάρχες της Ανατολικής Ευρώπης αν και συγκλονιστικές, δεν εξέπληξαν κανέναν. Δεν χρειάζεται κάποιος να ξέρει πολλά από πολιτική για να καταλάβει πόσο λανθασμένη είναι η στρατηγική της ανοχής απέναντι στην ακροδεξιά που με το ένα χέρι τσεπώνει πόρους από την Ευρώπη και την αστική δημοκρατία σε εθνικό επίπεδο και με το άλλο τις μουτζώνει.

Τα τελευταία χρόνια το μεταναστευτικό πρόβλημα παγκοσμίως δοκιμάζει κοινωνίες και πολιτικά συστήματα. Για να είμαστε ακριβείς, ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα για μια πολυπόθητη βίζα. Τη βίζα που η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει το θράσος να την τιμολογεί και να την πουλάει σε ολιγάρχες, διεθνείς απατεώνες, κάποιοι από αυτούς του σκληρού ποινικού δικαίου, στο όνομα της ανάπτυξης και κόντρα στις αξίες στις οποίες επαίρεται και μάλιστα με ύφος αφ’υψηλού ότι ομνύει.

Κοιτώντας τα γεγονότα προς τα πίσω, στην αρχή της κρίσης (από την οποία βέβαια δεν έχουμε βγει ακόμα) η έκρηξη της συζήτησης για τις start-up και τη νεοφυή επιχειρηματικότητα ήταν και η μοναδική με θετικό πρόσημο που γινόταν τότε, μέσα σ’ενα περιβάλλον ακραίας πόλωσης, απαξίωσης των κεκτημένων της Μεταπολίτευσης και μ’ένα πολιτικό σύστημα φοβισμένο και στριμωγμένο στη γωνία.

Μπορεί στην ακραία του εκδοχή να γίνεται αντικείμενο χλευασμού αλλά «φιλελευθερόμετρο» υπάρχει. Φιλελεύθεροι είναι όσοι τοποθετούνται θετικά απέναντι στην ελεύθερη οικονομία, αναγνωρίζουν τα δικαιώματα του ανθρώπου χωρίς «ναι μεν αλλά» και αστερίσκους και πάνω απ’όλα όσοι επιζητούν την ανοιχτή κοινωνία.

Οι διαρκείς αναφορές στη Χούντα και την μετεμφυλιακή Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο χαρακτηρισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη ως «καθεστώς» από τη Άκρα Δεξιά συνιστούν ντροπιαστικές συμπεριφορές γιατί είναι από τις φορές που ο λόγος δεν είναι φορέας κάποιας ιδέας, έννοιας, μηνύματος αλλά είναι μια συμπεριφορά, εν προκειμένω κατάπτυστη.\r\n\r\n

Φίλοι στα δεξιά και τ’αριστερά έχουν τον ίδιο νταλκά: «Πότε, επιτέλους, θα αποκτήσουμε ένα κόμμα που θα μας εκφράζει πλήρως;». Το παράπονο μέχρι σήμερα το εξέφραζαν κυρίως οι φιλελεύθεροι που βρίσκονταν κάθε φορά να ασφυκτιούν σε μεγάλα, πολυτασικά κόμματα. Φαίνεται όμως πως η ίδια σκέψη βασανίζει και κάποιους στα δεξιά που στην έκρηξη του Μεταναστευτικού βλέπουν την ιστορική ευκαιρία να σφυρηλατήσουν μια «δεξιά ταυτότητα»

Νέα Δημοκρατία και Κυβέρνηση διευκολύνουν τον κ. Τσίπρα υιοθετώντας τη ρητορική -ενίοτε και την πολιτική- ΣΥΡΙΖΑ σε θεμελιώδη ζητήματα της οικονομίας, όπως την εμμονική καθήλωση στα αναδρομικά και τις υποσχέσεις για το επίδομα από το υπερπλεόνασμα. Η κυβέρνηση χρειάζεται μια δραματική αλλαγή στους τόνους, τη ρητορική της και την ατζέντα της συζήτησης, τώρα που η αποδοχή της από το εκλογικό σώμα είναι πολύ μεγάλη. Απαιτούνται τολμηρές πρωτοβουλίες.

Επειδή κάθε απόπειρα να μπουν στην ίδια φράση, ως δύο όροι σύγκρισης, ο Α. Παπανδρέου και ο κ. Τσίπρας καταλήγει ως «γκολ από τ’αποδυτήρια» υπέρ του κ. Τσίπρα, ακόμα και τις φορές που η σύγκριση γίνεται για να απαξιωθεί ο Ανδρέας, ήρθε η ώρα να απομονώσουμε το νοσηρό κομμάτι της περιόδου του ‘80, αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα διεκδικεί ως δικό του και να του βάλουμε μια δική του ετικέτα. Το Τσιπροπασόκ είναι εδώ λοιπόν και είναι αναπάντεχα δυνατό γι αυτό ας μην το υποτιμά κανείς.

Το πρόγραμμα εκταφής και ταυτοποίησης των οστών των πεσόντων στην Αλβανία είναι εξαιρετικά σημαντικό. Αξίζει να γίνει ευρύτερα γνωστό και ως αφορμή για μάθηση και ενεργητική εμπλοκή των νεότερων με την ιστορία μας. Γιατί είχε δίκιο ο ποιητής όταν φανταζόταν την Ελευθερία να βγαίνει μέσα από τα «ιερά κόκαλα των Ελλήνων». Τιμώντας τους προγόνους μας, τιμούμε κάθε αγώνα για την Ελευθερία.

Όποιος θέλει να αξιολογεί την πορεία κάθε κυβέρνησης δεν χρειάζεται να διαβάζει παραπολιτικά σχόλια και ν’ αναζητά «πληροφορίες από μέσα». Για κάποιον έμπειρο στην πολιτική και στην ανάγνωση των ρεπορτάζ από τις γραμμές αρκεί να παρατηρεί τις διατυπώσεις, τις λέξεις που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση στις επίσημες ανακοινώσεις της, όλα αυτά που κωδικοποιούνται στον όρο «ρητορική». Οι λέξεις και οι όροι μάς αποκαλύπτουν όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για να καταλάβουμε την πορεία των πολιτικών εξελίξεων.\r\n\r\n

Δεν ξέρουμε πώς σκέφτεται ο καθένας ούτε μας ενδιαφέρει να αξιολογήσουμε το βαθμό της υπευθυνότητας ενός γονιού που υποχρεώνει το παιδί του να τελειώσει Επαγγελματικό Λύκειο για να καταφέρει να τρυπώσει σε κάποιο τμήμα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης όπου δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα μέχρι και οι απόφοιτοι των Γενικών Λυκείων. Μας ενδιαφέρει όμως να μάθουμε πως σκέφτεται να διορθώσει αυτό το λάθος η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.

Τον Αύγουστο του 2014 κάποιος άνδρας, άνοιξε πυρ στην είσοδο των γραφείων της εφημερίδας New York Times. Το επεισόδιο δεν ήταν αιματηρό και η εφημερίδα, μέσω του τουίτερ, ενημέρωσε αμέσως την κοινή γνώμη ότι όλοι στο κτίριο των γραφείων της ήταν καλά και ότι θα επανερχόταν, όταν θα είχε συγκεντρώσει περισσότερες πληροφορίες για το γεγονός. Το επόμενο ενημερωτικό τουίτ δημοσιεύθηκε μετά από τρεις ολόκληρες ώρες.

«Αν είχα καταλάβει νωρίτερα πως λειτουργούν τα πράγματα στη χώρα μας, θα είχα φροντίσει να περάσω 2-3 χρόνια από την ΚΝΕ. Η ζωή μου θα ήταν πολύ ευκολότερη σε κάθε επίπεδο». Η φράση αυτή, την οποία προσυπογράφουμε, ανήκει στον κ. Άδωνι Γεωργιάδη και την είχε πει σε μια ωραία ραδιοφωνική συνέντευξη που μας είχε δώσει πριν από δύο χρόνια.

Είναι τιμητικό να κρατάς τη σημαία της πατρίδας σου ή της χώρας που βρίσκεσαι να ζεις ως επικεφαλής μιας ομάδας που συμμετέχει στους επετειακούς εορτασμούς ενός γεγονότος που αναγνωρίζουμε συλλογικά ως σημαντικό. Στους εορτασμούς των εθνικών επετείων η σημαία δεν είναι διακοσμητική. Γίνεται το διαχρονικό σημείο αναφοράς «των αγέννητων, των νεκρών».\r\n\r\n

Αν κάτι χρεώνουμε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πέρα από τα «παρατράγουδα» του α’εξαμήνου του 2015 και την χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, είναι ότι ευτέλισε όλη τη δικαιωματική ατζέντα. Το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εργαλειοποίησε τους πρόσφυγες, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τη Χρυσή Αυγή στους τακτικισμούς του, ευτέλισε τα Κινήματα της Οικολογίας και δεν έκανε τίποτα για τις Γυναίκες.

Ο Πρωθυπουργός στο θέμα του Μεταναστευτικού στοιχήθηκε αμέσως στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Στο αρμόδιο Υπουργείο οι κ.κ. Χρυσοχοΐδης και Κουμουτσάκος είναι παραπάνω από φανερό ότι εργάζονται σκληρά για να ανταποκριθούν στην πρόκληση. Στα Μήντια η στήριξη στον Πρωθυπουργό στο θέμα αυτό είναι χαλαρή, αν όχι εχθρική, αλλά υπάρχει μια καλή πλευρά στην ιστορία: ας το δει ο Πρωθυπουργός ως ευκαιρία να μετρήσει τους πραγματικούς του φίλους.\r\n\r\n

Αν κάτι εντυπωσιάζει στην ανοιχτή επιστολή που απηύθυνε η πρώην Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης, Φαίη Νικητοπούλου δεν είναι τόσο το περιεχόμενό της. Κακά τα ψέματα, όσα γράφει εκεί τα πιστεύουν αρκετοί και μάλιστα όχι μόνο στη Νέα Δημοκρατία. Το εντυπωσιακό στην περίπτωση της κ.Νικητοπούλου όμως βρίσκεται στο ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο «του συστήματος» της Νέας Δημοκρατίας.

Παρακολουθούμε το διεθνή Τύπο εδώ και δεκαετίες (πλέον) και σε αρκετές ξένες γλώσσες. Δεν διαβάζουμε ποτέ, ούτε στον Τύπο της Μέσης Ανατολής, ειδήσεις για κατά περίπτωση “σωτήριες παρεμβάσεις Υπουργών” σε υποθέσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και αφορούν την ταλαιπωρία πολιτών από το Κράτος. Ποτέ όμως.

Εκατό μέρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, οι δείκτες αισιοδοξίας καταγράφουν ιστορικά υψηλά ποσοστά. Οι πολίτες δηλώνουν στις έρευνες ότι δεν αισιοδοξούν μόνο για την πορεία της κυβέρνησης, αλλά για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, κάνουν όνειρα, επαγγελματικά και προσωπικά, για το δικό τους μέλλον.

Για τη Δικαιοσύνη δεν θεωρούμε εαυτούς επαρκείς για να θεωρητικολογήσουμε, αρκούμαστε στο να καταγράψουμε την απόγνωση που νιώθει ο πολίτης βλέποντας αυτούς που μπορούν να καθορίσουν το μέλλον του, να πρωταγωνιστούν σε αυτή την ιστορία και να ανταλλάσσουν προσβολές και αδιανόητες κατηγορίες. Ακόμα και η βεβαιότητα που εξέπεμπε κατά την απολογία του στη Βουλή ο κ. Παπαγγελόπουλος βαραίνει ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε ευρύτερα γνωστός στην Ελλάδα δεν ήταν λίγοι στα δεξιά του Κέντρου, κάποιοι και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, που έσπευσαν να ταυτιστούν μαζί του και να αρχίσουν να τον μιμούνται. Τι κι αν πλήθος δημοσιευμάτων, αναλύσεων, παρεμβάσεων ειδικών επεσήμαναν πως οι κ.κ. Τραμπ και Τσίπρας ήταν και οι δύο προϊόντα του εθνολαϊκισμού και όλα τα σοβαρά ΜΜΕ της υφηλίου τους στοίχιζαν στην ίδια κατηγορία μαζί με τη Μαρίν Λεπέν;\r\n

Στην πρώτη ομιλία που εκφώνησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην «Ώρα του Πρωθυπουργού» την περασμένη Παρασκευή απέδειξε, για άλλη μια φορά, πόσο καλός πολιτικός είναι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έδειξε ότι μπορεί να διακρίνει τη χρονική συγκυρία που μπορεί να αναδείξει μια πολιτική φυσιογνωμία.

Αν κάτι πρέπει να μας εντυπωσιάσει στην ανάρτηση της αναπληρώτριας καθηγήτριας Μέσης Εκπαίδευσης για τα ενοίκια στη Σαντορίνη που προκάλεσε μέχρι και την παρέμβαση της Υπουργού Παιδείας, δεν είναι τόσο το ήδη γνωστό πρόβλημα που θέλησε να μοιραστεί και όχι τόσο να καταγγείλει, γιατί το ύφος της ανάρτησης μόνο καταγγελτικό δεν είναι, όσο οι αντιδράσεις που προκάλεσε η ανάρτηση αυτή.