Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Αν κάτι πρέπει να μας εντυπωσιάσει στην ανάρτηση της αναπληρώτριας καθηγήτριας Μέσης Εκπαίδευσης για τα ενοίκια στη Σαντορίνη που προκάλεσε μέχρι και την παρέμβαση της Υπουργού Παιδείας, δεν είναι τόσο το ήδη γνωστό πρόβλημα που θέλησε να μοιραστεί και όχι τόσο να καταγγείλει, γιατί το ύφος της ανάρτησης μόνο καταγγελτικό δεν είναι, όσο οι αντιδράσεις που προκάλεσε η ανάρτηση αυτή.
Είδαμε πάλι ένα κύμα ύβρεων και απαξίωσης από πολλούς μάλιστα στο όνομα του “φιλελευθερισμού” και της “ελεύθερης αγοράς”. Αν και γνωρίζουμε όσο ελάχιστοι τον κόσμο του ελληνικού διαδικτύου για να μας σοκάρει οτιδήποτε συμβαίνει εκεί, βρίσκουμε άξιες σχολιασμού τις μισανθρωπικές μπούρδες που γράφονται στο όνομα του φιλελευθερισμού κι αυτή τη φορά μάλιστα για ένα ζήτημα που εφάπτεται της Παιδείας που σε μια σύγχρονη κοινωνία που θέλει να λέγεται φιλελεύθερη, λειτουργεί ως ο εγγυητής της διασφάλισης των ίσων ευκαιριών.
Ούτε τα επιδόματα στέγασης θα λύσουν το πρόβλημα ούτε βέβαια κάποια παρέμβαση στη αγορά των ενοικίων στις περιοχές που αυτά είναι υψηλά. Οι παρεμβάσεις στην αγορά είναι αδιανόητες. Τη λύση θα τη δώσει η τοπική αυτοδιοίκηση και βέβαια οι ίδιοι οι γονείς. Είναι ν'απορεί κανείς.
Είναι δυνατόν στη Σαντορίνη, τη Μύκονο, την Κέρκυρα, να μην ενδιαφέρονται για τη στέγαση των δασκάλων των ίδιων τους των παιδιών;
Είναι δυνατόν να μην τους απασχολεί αν οι καθηγητές των παιδιών τους βασανίζονται και τα βγάζουν πέρα με το ζόρι; Τα παιδιά τους διδάσκουν! Δεν τους ενδιαφέρει αν αισθάνονται ασφαλείς και ικανοποιημένοι από τη ζωή τους στον τόπο τους ώστε να έχουν μετά και οι γονείς την απαίτηση οι δάσκαλοι να αφιερωθούν στο έργο τους; Αν δεν μας απασχολεί η κατάσταση των ανθρώπων που διδάσκουν τα παιδιά μας τι μπορεί, τελικά, να μας βγάλει από το νιρβάνα;
Είναι απίστευτο ότι πλούσιοι Δήμοι δεν έχουν ήδη φροντίσει οι ίδιοι, μόνοι τους, να επιλύσουν το θέμα της στέγασης των κρατικών λειτουργών που εργάζονται στα μέρη τους, χτίζοντας ξενώνες τους οποίους μπορούν ακόμα και να τους νοικιάζουν στους ενδιαφερόμενους σε χαμηλές τιμές. Περιμένουν λύση από το κεντρικό κράτος αντί να έχουν σπεύσει οι ίδιοι να δώσουν λύση στο πρόβλημα.
Τα επιδόματα και οι απόπειρες παρέμβασης στην αγορά δεν θα δώσουν καμία λύση, απαιτούνται πρωτοβουλίες αλλά πέρα από τις πρωτοβουλίες απαιτείται και κοινωνική αλληλεγγύη. Ως πότε η κοινωνία θα μένει χωρισμένη σε ομάδες που η μία θ'αντιμετωπίζει την άλλη εχθρικά; Αν ούτε το μέλλον των παιδιών μας δεν μπορεί να μας φέρει σ'ενα τραπέζι να βρούμε από κοινού μια λύση σ'ενα πρόβλημα, αν το μέλλον των παιδιών μας δεν μας κινητοποιεί στο να αυτενεργήσουμε χωρίς να περιμένουμε την παρέμβαση του κράτους, μπορούμε να αισιοδοξούμε;
