Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Φίλοι στα δεξιά και τ'αριστερά έχουν τον ίδιο νταλκά: «Πότε, επιτέλους, θα αποκτήσουμε ένα κόμμα που θα μας εκφράζει πλήρως;».
Το παράπονο μέχρι σήμερα το εξέφραζαν κυρίως οι φιλελεύθεροι που βρίσκονταν κάθε φορά να ασφυκτιούν σε μεγάλα, πολυτασικά κόμματα και δευτερευόντως ο προοδευτικός κόσμος που μέχρι χθες έβρισκε στέγη στο ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται όμως πως η ίδια σκέψη βασανίζει και κάποιους στα δεξιά που στην έκρηξη του Μεταναστευτικού βλέπουν την ιστορική ευκαιρία να σφυρηλατήσουν μια «δεξιά ταυτότητα», διακριτή από την φιλελεύθερη αύρα του κ.Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος μπορεί να μην έχει επιβάλλει τίποτα στο κόμμα του, μπορεί να μην απαιτεί ομοιομορφία στην εκφορά του λόγου και στο περιεχόμενο των πολιτικών μηνυμάτων αλλά έχει επιδείξει ένα μοναδικό ταλέντο στο να διασκεδάζει τις εντάσεις και τελικά να περνάει στην πλειοψηφία «το δικό του» χωρίς ν'ανοίγει ούτε μύτη.
Είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο βουλευτές, στελέχη και επιδραστικοί σχολιαστές της κοινής γνώμη να συγχέουν την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, όσα δηλαδή βρίσκεται να συζητάει η κοινωνία, με τις ανάγκες της. Όσα δηλαδή την κινητοποιούν και την οδηγούν στην κάλπη.
Μπορεί στην παρούσα συγκυρία να συζητείται με ένταση το Μεταναστευτικό επειδή το θέλουν κύκλοι και στο συμπολιτευόμενο Τύπο αλλά οι πολίτες, μετά από δέκα χρόνια κρίσης, την Οικονομία αξιολογούν ως το σημαντικότερο πρόβλημα. Απόδειξη ότι στις δημοσκοπήσεις που ζητήθηκε από τους πολίτες να αξιολογήσουν το κυβερνητικό έργο των 100 πρώτων ημερών ενώ η διαχείριση του Μεταναστευτικού «σκοράρει» χαμηλά, 7 στους 10 θεωρούν ότι η χώρα είναι σε καλή πορεία ακριβώς γιατί αποτιμούν θετικά τις δράσεις της κυβέρνησης στην Οικονομία.
Τα κόμματα απαντούν σε ανάγκες της κοινωνίας και όχι σε αυτά που θέλει «η αγορά», το forum των Ελλήνων, πολλώ μάλλον δε σήμερα που ο καθένας μπορεί να εκφραστεί μέσα από τα social media και υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι απλώς να «τα λένε» για λογαριασμό των πολλών και να ξεδίνουν.
Το γεγονός ότι δέκα χρόνια κρίσης δεν κατάφεραν να κατεδαφίσουν το πελατειακό σύστημα και να αναδυθεί στη θέση του ένας διαφορετικός τρόπος πολιτικοποίησης πρέπει να προσγειώνει τόσο τους ιδεολόγους όσο κι αυτούς που απλώς προσπαθούν να φτιάξουν ένα niche market για να έχουν εσαεί πρόθυμους να τους σταυρώνουν στις εκλογές.
Χώρες της Κεντρικής Ευρώπης που εμφανίζουν ισχυρή αλλά συστημική λαϊκιστική δεξιά με εθνοκεντρική και αντιμεταναστευτική ρητορική έχουν διανύσει πολύ διαφορετικές ιστορικές διαδρομές από τη δική μας, οι λαοί τους αντιλαμβάνονται την ευημερία τους με πολύ διαφορετικό τρόπο και τα αξιακά τους συστήματα διαφέρουν πολύ από το δικό μας.
Όποιος ασφυκτιά μέσα στο πολυτασικό του κόμμα και επιθυμεί να διακριθεί, ας στηρίξει τις φιλελεύθερες θέσεις της κυβέρνησης στην Οικονομία και την Εργασία.
Ας βγει να καταγγείλει τη συνταξιολογία και την επιδοματολογία.
Ας αρνηθεί να ψηφίσει τα «επιδόματα της πείνας» από το υπερπλεόνασμα.
Ας καταγγείλει τα λεφτόδεντρα.
Κι αν τον ελκύουν τα κοινωνικά θέματα, ας στηρίξει την αντικαπνιστική εκστρατεία και την εκστρατεία για τη μείωση των πλαστικών.
Τα σχέδια για Έλληνες Σαλβίνι και Κουρτς, εντός της κυβερνητικής πλειοψηφίας, δεν βλέπουμε πως μπορούν να περπατήσουν στην Ελλάδα. Αντίθετα, όσοι το επιχειρήσουν θα καταλήξουν καταγέλαστοι και θα βρεθούν πολλοί πρόθυμοι να συμβάλλουν στην περιθωριοποίησή τους. Πρώτοι εμείς. Κι αυτό, αν θέλουν, μπορούν να το εκλάβουν και ως υπόσχεση.
