Πριν από εκατό χρόνια (στις 28 Οκτωβρίου 1919) ψηφίστηκε ο νόμος για την ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ (National Prohibition Act). Ο νόμος αυτός που έμεινε γνωστός ως Νόμος Βόλστεντ (Volstead Act), απαγόρευε την παρασκευή, μεταφορά και πώληση οινοπνευματωδών ποτών στις ΗΠΑ. <b>Γράφει o John Phelan.</b>

Όταν κατέκτησαν την εξουσία οι σοσιαλιστές έμαθαν με τον δύσκολο τρόπο ότι δεν μπορείς απλά να καταργήσεις την ιδιωτική ιδιοκτησία και τους μηχανισμούς της αγοράς. Ποια είναι λοιπόν τα διδάγματα από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τα διδάγματα από την εμπειρία της Ανατολικής Γερμανίας και του πρώην Ανατολικού Μπλοκ που οι σημερινοί Μιλλένιαλ Σοσιαλιστές αρνούνται να πάρουν; <b> Γράφει ο Kristian Niemietz. </b>

Έξι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων που δεν μετέχουν στην ΕΕ βρίσκονται σε συνομιλίες από τον Ιούλιο του 2018 με στόχο τη δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς 20 εκατομμυρίων ανθρώπων ώστε να ενισχυθεί η ελευθερία της μετακίνησης και της διεξαγωγής διεθνούς εμπορίου. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης υποστήριξε δημοσίως τη δημιουργία μιας περιφερειακής οικονομικής περιοχής στα Δυτικά Βαλκάνια. <b> Γράφει η Tanja Porcnik. </b>

Το Facebook αποφάσισε να μην καταστέλλει τα υποτιθέμενα ψεύδη στις πολιτικές διαφημίσεις. Πολλά «ψέματα» μπορεί να αποδειχθούν συζητήσιμες προτάσεις που η μία ή άλλη πλευρά θεωρεί «προφανή ψέματα». Κομμάτια πολύτιμου δημόσιου λόγου θα απαγορευτούν, και οι δύο πλευρές στην πάσχουσα πολιτική μας σκηνή θα συμπεράνουν ότι το Facebook έχει συνταχθεί με τους αντιπάλους τους. Το Facebook μπορεί απλά να αρνηθεί να φιλοξενήσει εντελώς τις πολιτικές διαφημίσεις. <b> Γράφει ο John Samples. </b>

Το ΟΚ Boomer είναι μια απάντηση στους μεγαλύτερους που ισχυρίζονται ότι ξέρουν τα πράγματα καλύτερα από τους νέους. Το Boomer αναφέρεται στη γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν κατά την περίοδο 1946-1964. Έχει ως στόχο να κόβει τη συζήτηση με τρόπο ειρωνικά καταδεκτικό, κυρίως γιατί οι νεότερες γενιές αισθάνονται πως έτσι επιστρέφουν τη συμπεριφορά που εισπράττουν από τους εκπροσώπους της γενιάς των boomer. <b> Γράφει ο Tyler Brandt. </b>

Ένα από τα παράδοξα των διατλαντικών σχέσεων είναι ότι διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ συστηματικά ενθαρρύνουν τους Ευρωπαίους να κάνουν περισσότερα στους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας, και ευλόγως. Όποτε όμως οι Ευρωπαίοι αποκάλυψαν πρωτοβουλίες που στοχεύουν ακριβώς σ’ αυτό, αντιμετωπίστηκαν με απαξίωση και κριτική από την Αμερική και από διαπρεπείς ατλαντιστές. <b>Γράφει ο Dalibor Rohac. </b>

Πρόσφατα, ένας συνάδελφος επέκρινε την «εμπιστοσύνη μου στις αγορές», έναντι της ακτιβιστικής του προτίμησης να χρησιμοποιεί το κράτος και την εξουσία του να φορολογεί για να επιβάλλει αλλαγές στην τεχνολογία και την κοινωνία. Τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου στη Δύση υπάρχει πολύ μεγαλύτερος πλούτος και ευημερία λόγω των οικονομικών ελευθεριών.<b> Γράφει ο Maciek Chwalowski. </b>

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, θυμόμαστε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας. Για μένα, το τέταρτο Σάββατο του Νοεμβρίου είναι αφιερωμένο στην ανάμνηση των εκατομμυρίων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στη μαζική γενοκτονία από λιμό, το Χολοντομόρ. <b>Γράφει η Marianna Davidovich Brashear. </b>

Ο Τζων Άνταμς, που έχει καταστεί «σχεδόν ένας αστερίσκος στα βιβλία της ιστορίας σήμερα» σύμφωνα με έναν συγγραφέα, δεν τιμάται αρκετά. Έγραψε μια διαμαρτυρία για τον Stamp Act που αποτέλεσε πρότυπο για άλλες διαμαρτυρίες. Ιχνηλάτησε αρχές της ελευθερίας για τους Αμερικανούς λίγο πριν την ανεξαρτησία. <b>Γράφει ο Gary M. Galles.</b>

Αντικομμουνιστής στην αντιπολίτευση τα χρόνια της Τρίτης Πολωνικής Δημοκρατίας, αντιπρόεδρος του πολωνικού κοινοβουλίου, δύο φορές πρωθυπουργός της Πολωνίας και πρόεδρος της Ευρώπης. Μπορεί κανείς με ασφάλεια να πει ότι ο Ντόναλντ Τουσκ θα ήταν ο πιο ικανός προεδρικός υποψήφιος στις πολωνικές εκλογές του 2020. Επιτρέψτε μου, όμως, να σας πω γιατί πιστεύω πως είναι θετικό το γεγονός ότι αποφάσισε να μην είναι υποψήφιος. <b>Γράφει ο Marcin Hencz.</b>

Πριν από 30 χρόνια, η Βελούδινη Επανάσταση ξεκίνησε με μια διαμαρτυρία στην Πράγα. Ξέσπασε εντελώς ξαφνικά. Στη συνέχεια, όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα και το καθεστώς ανετράπη. Σήμερα μια μικρή αναμνηστική πλακέτα αναφέρει «Πότε, αν όχι τώρα; Ποιος, αν όχι εμείς;» - μια υπόμνηση να αξιοποιούμε τις ευκαιρίες για ελευθερία όταν αυτές αναδύονται. <b> Γράφει ο Detmar Doering.</b>

Οι εναλλακτικές που διατυπώνουν οι αριστεροί επικριτές του καπιταλισμού έχουν πάντα έναν κοινό παρονομαστή: περισσότερο κράτος και λιγότερη αγορά. Παραβλέπουν το γεγονός ότι κατά τον 20ο αιώνα, κάθε σύστημα που βασίστηκε στον κρατικό σχεδιασμό όχι μόνο απέτυχε οικονομικά, αλλά και οδήγησε σε περιβαλλοντική καταστροφή που υπερέβη κατά πολύ την όποια αντίστοιχη στις καπιταλιστικές χώρες. <b> Γράφει ο Rainer Zitelmann. </b>

Τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες μιας διαμάχης που αφορά προτάσεις για την κατάργηση των μετρητών. Ο πόλεμος εναντίον των μετρητών προάγεται από μια συμμαχία μεγάλων εταιριών ψηφιακών πληρωμών, ιδεολόγων υπέρ του ελέγχου και κεντρικών τραπεζών. <b>Γράφει ο Kevin Dowd. </b>

Τι ακριβώς είναι ο κλασικός φιλελευθερισμός; Τι πιστεύουν οι φιλελεύθεροι; Ποια είναι τα κεντρικά κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά ζητήματα που έχουν εξετάσει; Τι σημαίνει να είναι κανείς «φιλελεύθερος στοχαστής»; Και ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι φιλελεύθεροι στοχαστές όλων των εποχών; <b>Γράφει ο Eamonn Butler. </b>

Σύμφωνα με τις κατατάξεις του φετινού Δείκτη Διεθνούς Φορολογικής Ανταγωνιστικότητας (International Tax Competitiveness Index - ITCI), η Εσθονία καταλαμβάνει την πιο ανταγωνιστική θέση για έκτη συνεχόμενη χρονιά, ενώ η Γαλλία κατατάσσεται στον πάτο του δείκτη. Τι συνεπάγονται αυτές οι κατατάξεις για τις χώρες της ΕΕ και τους πολίτες τους; <b>Γράφει η Παναγιώτα Γεωργίου.</b>

Η Πολιτική Συνοχής της ΕΕ αποτελεί σχεδόν το ένα τρίτο του τρέχοντος επταετούς προϋπολογισμού. Είναι όμως συζητήσιμο το αν τα προγράμματα συνοχής έχουν αποδώσει αποτελέσματα στην κατεύθυνση της σύγκλισης και της ανάπτυξης, δεδομένου του ότι η κατανομή των κονδυλίων βασίζεται κυρίως σε διακυβερνητικές επιλογές. <b>Γράφει η Serena Clarke.</b>

Στις 5 Νοεμβρίου χιλιάδες αντικαπιταλιστές διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους στις πρωτεύουσες ανά τον κόσμο. Φορώντας μάσκες από το V for Vendetta και εμπνευσμένες από τον Guy Fawkes αυτοί οι αποκαλούμενοι «αντικαθεστωτικοί» διαδηλωτές, που συμμετέχουν στην ετήσια Πορεία των Εκατομμυρίων Μασκών, θέλησαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους με το καπιταλιστικό σύστημα και τα άνισα αποτελέσματα που υποτίθεται ότι παράγει. <b>Γράφει ο Alexander Hammond.</b>

Δύο εξελίξεις υπογραμμίζουν την πρόσφατη κλιμακούμενη κρίση του ΝΑΤΟ. Η πρώτη είναι το εντυπωσιακό σχόλιο του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν ότι «αυτό που ζούμε σήμερα είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ». Δεν ήταν ένα πρόχειρο σχόλιο. Όταν ο Μακρόν ρωτήθηκε αν ακόμη πιστεύει στο Άρθρο 5 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, υπό το οποίο μια επίθεση εναντίον ενός συμμάχου θεωρείται επίθεση εναντίον όλων, απάντησε «Δεν γνωρίζω». <b>Γράφει ο Ted Galen Carpenter. </b>

Πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, η Virginia Postrel στο βιβλίο της The Future and Its Enemies: The Growing Conflict over Creativity, Enterprise and Progress προειδοποίησε για την επερχόμενη σύγκρουση ανάμεσα στους δυναμιστές και τους στασιστές. Οι πρώτοι ζουν προσδοκώντας το μέλλον, πιστεύοντας βαθιά ότι η αλλαγή και ο πειραματισμός θα τους ωφελήσουν. Οι οπισθοδρομικοί στασιστές νοσταλγούν τις παλιές καλές ημέρες, θέλουν το κράτος να κρατήσει τα πράγματα ως έχουν. <b>Γράφει ο James Pethokoukis. </b>

Για την έβδομη φορά από το ξεκίνημα της ουκρανικής κρίσης, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτωρ Όρμπαν συναντήθηκε με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαδίμηρο Πούτιν. Ο εθνοσυντηρητικός Όρμπαν είναι ένας από τους πιο ηχηρούς επικριτές των κυρώσεων της Δύσης εναντίον της Ρωσίας. Η σχέση ανάμεσα στις δύο χώρες έχει ένα ισχυρό οικονομικό θεμέλιο, ιδίως με τη μορφή της σύμβασης παροχής φυσικού αερίου. <b> Γράφει ο Toni Skoric. </b>

Το να αστειευόμαστε με τους πολιτικούς είναι μια αμερικανική παράδοση. Κάποια ανέκδοτα υπερβαίνουν το όριο του καλού γούστου - κάποια είναι άδικα ή μη αστεία. Αφήνοντας όμως στην άκρη το καλό γούστο και το χιούμορ, οι Αμερικανοί θεωρούμε δεδομένο ότι μπορούμε να κάνουμε πλάκα με τους πολιτικούς και τους ηγέτες μας. <b>Γράφει ο Jon Miltimore.</b>

Η κυβέρνηση λέει ότι το ποσοστό φτώχειας στην Αμερική είναι 11,8%. Λέει ακόμη ότι το ποσοστό της φτώχειας κυμαίνεται μεταξύ 11% και 15% από το 1970, επίδοση που καταδεικνύει ότι έχει επιτευχθεί λίγη ή και καμία πρόοδος έναντι της φτώχειας τις τελευταίες δεκαετίες.Το επίσημο όμως ποσοστό φτώχειας του Στατιστικού Γραφείου έχει μια ανωφερή προκατάληψη και ως ένα βαθμό δεν έχει νόημα. <b>Γράφει ο Chris Edwards.</b>

Ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός πολιτικών ηγετών θεωρεί την ανισότητα του πλούτου ως ένα μείζον οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα. Οι πολιτικοί αυτοί καταγγέλλουν ότι ο πλούτος μετακινείται προς την κορυφή εις βάρος όλων των υπολοίπων. Συνιστά όμως η ανισότητα του πλούτου την κρίση που κάποιοι πιστεύουν πως είναι; <b>Γράφει ο Chris Edwards. </b>

Οι συζητήσεις με θέμα τους μισθούς είναι πάντα ένα καυτό θέμα, ανεξάρτητα αν μιλάμε για έναν υπάλληλο που ζητά αύξηση από τον προϊστάμενό του, ή για συνδικαλιστικές διαπραγματεύσεις. Σε κάθε περίπτωση, τα τελευταία χρόνια το ζήτημα των μισθών έγινε ένα από τα βασικά θέματα του δημόσιου διαλόγου στη Σλοβακία.