Υπάρχει ένα θέμα εδώ και αφορά ουδόλως τον πολιτικά ξοφλημένο ΣΥΡΙΖΑ. Και το θέμα είναι ότι ο προοδευτικός χώρος της χώρας αδυνατεί να εκστομίσει μια πολιτική κουβέντα χωρίς να κοιτάει τη Δεξιά, χωρίς δηλαδή να αυτοπροσδιοριστεί αποφατικά, απαριθμώντας όσα δεν είναι. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού των προοδευτικών, ακόμα και των πιο ορθολογιστών και προσγειωμένων, κυριαρχεί η πικρία για την «χαμένη αριστερά».

Ο Αλέξανδρος Διονυσιάδης είναι ένας γενναίος άνθρωπος, όχι γιατί έκανε κάποιες ηρωικές πράξεις, μα γιατί όταν η συνείδηση και η αντίληψη του ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα, συνειδητοποίησε τα λάθη του και άλλαξε. Η αλλαγή αυτή κάθε άλλο παρά εύκολη και ανώδυνη ήταν, μα την τόλμησε. Λίγοι μπορούν να το κάνουν αυτό. 

Ο Αντώνης Σαμαράς στην εξάωρη κατάθεση του στον ανακριτή για την σκευωρία Novartis φέρεται πως κατονόμασε ως ηθικό αυτουργό τον Α. Τσίπρα, ευρισκόμενο στην κορυφή της πυραμίδας των συνωμοτών. Και είναι λογικό. Δεν είναι δυνατόν μια τέτοια κορυφαία κίνηση, δηλαδή να κατηγορηθούν δύο πρώην πρωθυπουργοί και οκτώ πρώην υπουργοί, να μην τελούσε σε γνώση του πρωθυπουργού.

Τους κατηγόρησαν για το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο στην χώρα. Και τι έκαναν οι άνθρωποι; Για να διασκεδάσουν την στεναχώρια τους πήραν το ελικόπτερο, όπως κάποιος άλλος κοινός θνητός θα έπαιρνε το αυτοκίνητό του και πήγαν για ούζο στον Βόλο. Προφανώς αγαπούν το αυθεντικό. Ουζάκι στην Ν. Ιωνία του Βόλου και όχι στα προσφυγικά της Αθήνας. Στην καμπίνα του ελικοπτέρου τους συντρόφευε η απεριόριστη συμπαράσταση των συντρόφων υπουργών. 

Η εξέλιξη της συμφωνίας των Πρεσπών, αργά αλλά σταθερά εξελίσσεται σε ένα άνευ προηγουμένου φιάσκο για την Ελλάδα. Οι Βούλγαροι μπλοκάρουν με άνεση την είσοδο των Σκοπιανών στην ΕΕ για λόγους σαφώς πιο ασήμαντους από αυτούς που ταλάνιζαν τις δικές μας σχέσεις. Και τώρα οι Τούρκοι, των οποίων την διείσδυση στην γειτονική χώρα θα ανέκοπτε δήθεν η συμφωνία των Πρεσπών, μόνο που δεν βγαίνουν αλά-μπρατσέτα με τους Σκοπιανούς στα διεθνή φόρουμ.

Κατά τα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους σημειώθηκε μια δραματική άμβλυνση των διαφορών στη δημόσια υγεία - με σημαντικότερο το μέσο προσδόκιμο ζωής. Μέσα σε μια σχετικά σύντομη χρονική περίοδο μετά την επανένωση, το προσδόκιμο ζωής τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών στο ανατολικό μέρος της Γερμανίας αυξήθηκε σημαντικά, προσεγγίζοντας τα αντίστοιχα επίπεδα του δυτικού μέρους. <b>Γράφει ο Clas Rehnberg.</b>

Οι τελευταίοι μήνες έχουν καταδείξει πόσο έχει απωλέσει την αίγλη της, στο διεθνές σκηνικό, η Μεγάλη Βρετανία. Αυτά δεν θα συνέβαιναν εάν πρωθυπουργός ήταν ακόμα η Τερέζα Μέι ή, βέβαια, προσωπικότητες όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ.

Την ημέρα που έγινε γνωστό το σκάνδαλο της Folli Follie έμπειροι χρηματιστηριακοί παράγοντες ήταν συγκεντρωμένοι σε συνεδρίαση του Συνεγγυητικού. Έτυχε!  Οι παράγοντες αυτοί, λοιπόν, ζήτησαν από τον τότε Πρόεδρο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς να πάρει θέση για τα γεγονότα. Κι εκείνος προτίμησε την επομένη να αναχωρήσει με την σύζυγό του για ένα&#8230; επαγγελματικό ταξίδι. Μιλάμε για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από την εποχή του Κοσκωτά! Θα ασχοληθεί κάποιος σοβαρά;

Η προσπάθεια προσέλκυσης στην Ελλάδα εργαζομένων (κυρίως εξειδικευμένων επιστημόνων) που ξενιτεύτηκαν τα χρόνια της «κρίσης» αλλά και αλλοδαπών φυσικών προσώπων που ουδέποτε υπήρξαν φορολογικοί κάτοικοι Ελλάδας είναι το επόμενο στοίχημα.

Πολύπειρος δημοσιογράφος στον οικονομικό και πολιτικό Τύπο, στέλεχος σήμερα της Eurobank στο κομμάτι της επικοινωνίας, ο Φ. Καρζής κατάφερε να συνθέσει στο τελευταίο πόνημά του με τίτλο «Το Μεσαίο κενό», μια πραγματεία για την άλλοτε ανθούσα μεσαία τάξη. Ο συγγραφέας μιλά στο Liberal για τις προκλήσεις της δημοκρατίας και το μέλλον του καπιταλισμού στην ψηφιακή εποχή. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Μυλωνά.</b>

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, συνηθίζεται στο τέλος του χρόνου, να γίνεται μια αναφορά και ανάλυση για όλα όσα συνέβησαν το φθινόπωρο του 2008. Διότι από την κατάρρευση της Lehman Brothers, πυροδοτήθηκε η κρίση των Αμερικανικών subprime loans, που κατέληξε στην παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση του 2008, έχει περάσει προ πολλού ο κλασικός επταετής ανοδικός κύκλος.

Προς τέρψιν των κρατιστών, η πανδημία λειτούργησε στο μυαλό των περισσοτέρων ως ένα καλό επιχείρημα υπέρ «της σπουδαιότητας του Ε.Σ.Υ.» και της ανωτερότητας του δημόσιου έναντι του ιδιωτικού τομέα. Και είναι προφανές ότι σε μια χώρα όπου το δημόσιο κατέχει κυρίαρχη θέση και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο ποσοστό της οικονομίας, οι λύσεις σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης να προέρχονται κυρίως μέσα από αυτό!

«Έχουμε αρκετούς συμμάχους. Αρκεί βέβαια κι εμείς να τους βοηθήσουμε σε αυτά που μας ζητάνε», γράφει σε ηλεκτρονικό μήνυμα στέλεχος της Folli Follie προς το αφεντικό. Κατονομάζει δύο υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ και δύο βουλευτές οι οποίοι αγωνίζονται να καθυστερήσουν την έρευνα και να μπλοκάρουν τις εξελίξεις. Μάλιστα, για έναν από αυτούς αναφέρεται σε άλλο μήνυμα πως «υπερβάλλει εαυτόν για τον όμιλο, είναι ο μπροστάρης». 

Γεμάτος ο Τύπος την Κυριακή που μας πέρασε από αναλύσεις και σενάρια για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών αν και οι συντάκτες τους, έμπειροι οι περισσότεροι, γνωρίζουν πολύ καλά ότι την απόφαση για τις πρόωρες εκλογές ο εκάστοτε πρωθυπουργός την παίρνει το πρωί της ημέρας που θα τις ανακοινώσει. Είναι όμως το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών αυτό που πρέπει να συζητάμε στην παρούσα φάση; 

Όταν αυξήθηκαν τα κρούσματα στην Δυτική Αττική, οι Συριζαίοι φώναζαν ότι κακώς δεν έγινε λοκ ντάουν νωρίτερα. Μόλις έγινε, υποδαυλίζουν τους μαγαζάτορες που ζητούν ν&apos; ανοίξουν. Όταν η Μαρέβα πήγε με τον οίκο Dior στο μουσείο στην Καλαμάτα μπας και προωθηθεί η χώρα διεθνώς, ήταν προκλητική γιατί ο κόσμος πεθαίνει. Όταν η Περιστέρα μέσα σε ένα εξάμηνο έκανε την διαδρομή ΤΕΙ Λαμίας, διοικητική υπάλληλος ΕΜΠ, καθηγήτρια ΕΜΠ, καθηγήτρια πανεπιστημίου Πεκίνου, το &apos;κανε με την αξία της.

Εντός του 2020 η ατομική ευθύνη, μία που σε μεγάλο βαθμό ήταν ξεχασμένη από τον πολιτικό διάλογο της χώρας, επανήλθε στο προσκήνιο. Αφορμή φυσικά ήταν η τήρηση των αυστηρών περιοριστικών μέτρων που αναγκάστηκε να ψηφίσει η Βουλή και να εφαρμόσει η κυβέρνηση, όμως ο τρόπος με τον οποίο η αριστερά και ορισμένες ελίτ ανταποκρίθηκαν στην επίκληση της ατομικής ευθύνης είναι ένδειξη μίας βαθύτερης ιδεολογικής διαμάχης που κρατά εδώ και πολύ καιρό.

Στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να διαλέξουν το μικρότερο από δύο δεινά. Ο συνδυασμός του Μπάιντεν ως Προέδρου και μιας πλειοψηφίας Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία μπορεί όμως να αποδειχθεί το καλύτερο δυνατό πολιτικό αποτέλεσμα - όχι μόνο για τις ΗΠΑ, αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους.<b>Γράφει ο Otto Br&#248;ns-Petersen.</b>

Όλα αυτά τα χρόνια που περιγράφω πως η Ρουμανία ξεκίνησε από χαμηλά και ανέβηκε, έφτασε, πέρασε την Ελλάδα και συνεχίζει να καλπάζει, μία μειοψηφία κοιτά την ουσία των επιχειρημάτων και η πλειοψηφία προσπαθεί να τα απορρίψει χρησιμοποιώντας πάσης φύσεως στερεότυπα.

Για θέματα που με αφορούν προσωπικά, δεν απαντώ ποτέ στα social media, ούτε εν θερμώ. Η άμεση και οργισμένη αντιπαράθεση με όπλο τους λίγους χαρακτήρες στο twitter δεν είναι του γούστου μου. Αφήνω τους άλλους να ξεσπούν, να βρίζουν ή να ξεκατινιάζονται, μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο trendy θέμα στο οποίο θα βγάλουν τα εσώψυχά τους. Δεν παρασύρομαι, εξάλλου μετά από τριάντα τέσσερα χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρω καλά πως όλα τα θαύματα ή οι κατάρες, κρατούν τρεις μέρες.

«Εκσυγχρονισμός της οικονομίας χωρίς ταυτόχρονο εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης είναι απλώς αδύνατος», αναφέρει στο liberal.gr o καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, επισημαίνοντας ότι «χρειάζεται τώρα μια «επανάσταση» άλλου τύπου από εκείνη του 1821 που θα μας οδηγήσει σε ένα ισορροπημένο μοντέλο ανάπτυξης που έχει την ποιότητα ζωής ως προτεραιότητα». <b> Συνέντευξη στην Ευφροσύνη Παυλακούδη. </b>

Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: Το ένα είναι ο εμβολιασμός να φέρει την άρση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Σε αυτή την περίπτωση πάμε σε ανασχηματισμό και κάτω από ορισμένες συνθήκες ακόμη και σε εκλογές. Η δεύτερη περίπτωση είναι η κρίση να φτάσει μέχρι και τον Απρίλιο, οπότε η κατάσταση αναμένεται να γίνει ιδιαίτερα δύσκολη για τα οικονομικά της χώρας. Σε αυτή την περίπτωση τα ανοικτά θέματα πολλά και οι επιλογές περιορισμένες.

Το φαινόμενο της «ανακριτικής τυραννίας», της τυραννίας των διωκτικών αρχών, το ζήσαμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Την έζησαν πρωτίστως οι 13 διωχθέντες σε δύο φάσεις, τρεις ιδιώτες στην πρώτη φάση, δέκα πολιτικοί στη δεύτερη. Μόνο που - τα γεγονότα κραυγάζουν - επρόκειτο για μια «οργανική τυραννία».

Σαν σήμερα, πριν από 76 χρόνια, η πολιτοφυλακή του ΚΚΕ συλλάμβανε την Ελένη Παπαδάκη και μετά από λίγο την δολοφονούσε. Τα γεγονότα είναι γνωστά και αποτέλεσαν στίγμα τότε για την ακτινοβολία του Κόμματος, ώστε ο Ν. Ζαχαριάδης αναγκάσθηκε στην 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ να τα αποδοκιμάσει, όχι γιατί διαπράχθηκαν, αλλά γιατί δεν οργανώθηκαν σωστά. 

Κορυφαία προτεραιότητα της κυβέρνησης και ειδικά της Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής είναι η κοινωνική επανένταξη των φυλακισμένων και ειδικά των νεαρών κρατουμένων (ανηλίκων ή νεαρών ενηλίκων) που εκτίουν την ποινή τους και στη συνέχεια πρέπει να βρουν ξανά τη θέση τους στον κόσμο.