Μετά την πτώση του εικοσαετούς καθεστώτος του Ναπολέοντος του 3ου (της λεγόμενης Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας) αναφέρεται πως ο Βίκτωρας Ουγκώ ρωτήθηκε ποιος θα είναι πια ο νέος τύραννος της Γαλλίας. Και απάντησε: «ο ανακριτής».
Το φαινόμενο της «ανακριτικής τυραννίας», της τυραννίας των διωκτικών αρχών, το ζήσαμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Την έζησαν πρωτίστως οι 13 διωχθέντες σε δύο φάσεις, τρεις ιδιώτες στην πρώτη φάση, δέκα πολιτικοί στη δεύτερη (ο ένας απλώς διεκπεραιωτικά είχε ασκήσει πολιτικό ρόλο).
Μόνο που -τα γεγονότα κραυγάζουν- επρόκειτο για μια «οργανική τυραννία». Όπου οι φορείς των διωκτικών ρόλων φάνηκε να ενεργούν σαν όργανα πολιτικών προσώπων και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Μισή ντουζίνα εισαγγελείς κατονόμασαν αργότερα τις πιεστικές και πολιτικά προσανατολισμένες παρεμβάσεις στο έργο τους του αρμόδιου για την …καταπολέμηση της διαφθοράς υπουργού! Και κάποιοι τελικά φαίνεται πως μπήκαν στη …μωρία των προθύμων.
Λειτουργούσε όμως αυτόνομα και αυτοβούλως ο υπουργός;
Ένα από τα θύματα της σκευωρίας -της χωρίς στοιχεία διωκτικής μανίας εν πάση περιπτώσει- ο μεγάλος Ευάγγελος Βενιζέλος μίλησε για «αυτουργό του αυτουργού».
Αυτό που είναι βέβαιο πάντως είναι πως ο μέγας μάγιστρος της έντεχνης εξαπάτησης του λαού -τον οποίο τελικά το καλοκαίρι του 15 τον έσωσε απ΄ τη μετατροπή του σε λαό τριτοκοσμικής χώρας μόνο η απουσία αρχών τού, μη στερούμενου ένστικτου αυτοπροστασίας, «ηγέτη»- ο Τσίπρας προχώρησε άπαξ, και ήταν μάλλον έτοιμος να προχωρήσει ξανά, σε εκλογές με κρεμασμένα στα κάγκελα, δακτυλοδεικτούμενα και με κουρελιασμένο το τεκμήριο της αθωότητάς τους άτομα, πρόσφορα κατά την κρίση του για να καταδειχθεί η καθολική σαπίλα του παλιού πολιτικού συστήματος. (Άρα και των ανθρώπων που κράτησαν όρθια τη χώρα μέσα στη μεγαλύτερη κρίση της νεότερης ιστορίας της). Και, εξ αντιδιαστολής, η «αγνότητα» του συστήματος των «ηθικοπλεονεκτούντων», το οποίο ο ίδιος δημιούργησε (με «αξιοπιστία» την οποία ανέδειξα, μέσα από χαρακτηριστικά παραδείγματα, σε πρόσφατο άρθρο μου στο Liberal.gr).
Τι κι αν το πρώτο πρόσωπο κατά του οποίου στράφηκε η δολοφονική αναλγησία του Μεγάλου Ιεροεξεταστή αποδείχτηκε περίτρανα –και δικαστικά στη συνέχεια- πως λειτουργούσε στο πλαίσιο των δικηγορικών καθηκόντων του, ως πληρεξούσιος εντολοδόχος επιχειρηματία πελάτη του;
Τι κι αν οι περισσότεροι εκ των πολιτικών, των οποίων επιδιώχτηκε η «δολοφονία», μείωσαν δραστικότατα –εν μέρει και υπό την πίεση των μνημονίων- τη συνολική φαρμακευτική δαπάνη της χώρας, καθώς και την κερδοφορία εταιρειών όπως η Νοβάρτις;
Έπρεπε να υπηρετηθεί το βασικό αφήγημα εν ονόματι του υπέρτατου σκοπού, που ήταν η μονιμοποίηση στην εξουσία των ηθικοπλεονεκτούντων νεοεπιβητόρων της…
Ο Ανδρέας Λοβέρδος στο βιβλίο του «Απόπειρα δολοφονίας» -ο Παπαδιαμάντης ίσως τιτλοφορούσε ένα τέτοιο βιβλίο «Απόπειρα μιαιφονίας»- γράφει με πάθος. Πιθανόν και με εμπάθεια. Απόλυτα κατανοητή, ωστόσο, για όποιον ξέρει ή έχει την ενσυναίσθηση να καταλάβει τι υπέφερε, όπως άλλωστε και οι άλλοι αθώοι διαπομπεμφθέντες. (Θυμάμαι κατά τη διάρκεια ενός καφέ που πίναμε στη στοά Σπυρομήλιου να μου λέει: «τους φοβάμαι, Θανάση»).
Το βιβλίο, όμως, έχει δύο τεράστια πλεονεκτήματα: Πρώτον, συγκεντρώνει και συμπυκνώνει τα γεγονότα, φρεσκάροντας τη μνήμη ενός λαού κατανοητά αμνήμονος για ό,τι δεν τον αφορά άμεσα. (Βέβαια το κράτος δικαίου τον αφορά άμεσα, αλλά αυτό ποτέ δεν μπορούν να το διεκδικούν υπέρ τους οι ανίσχυροι). Δεύτερον, ερμηνεύει με πειστικότητα και διανοητική συνοχή την αλληλουχία των γεγονότων, καθώς και το πολιτικό σκεπτικό ή τις εμπάθειες που υποκρύπτονταν πίσω από την επιλογή κάθε διωκόμενου (ακόμη και των ελασσόνων που ο συγγραφέας θεωρεί πως επελέγησαν για ξεκάρφωμα). Ενώ παράλληλα αναδεικνύει τη σύγκλιση των λαϊκισμών, της χυδαίας λαϊκιστικής Αριστεράς δηλαδή με τη λαϊκιστική πτέρυγα της νεοδημοκρατικής δεξιάς, αυτή που ο Βενιζέλος απεκάλεσε «τρίτη, κρυφή συνιστώσα της (συριζανέλειας) κυβέρνησης…
Απ’ όλο αυτό το εγχείρημα τελικά τι απομένει; Ασφαλώς η κατάπτωση της Δικαιοσύνης (δεν την είχε ανάγκη μετά τα πολλάκις αυτοεπιδικασθέντα δυσθεώρητα ποσά ως αναδρομικά, αλλά και την υπόθεση Γεωργίου): Οι μισοί ανώτατοι εισαγγελείς της χώρας έχουν ασκήσει σήμερα ποινική δίωξη κατά των άλλων μισών, ενώ ο –γενικώς πάντα πρόθυμος να υιοθετήσει τη λάσπη- λαός εξέλεξε βουλευτή, μακράν πρώτο, πρόσωπο που η δικαιοσύνη είχε καταστήσει κατηγορούμενο…
Φοβάμαι όμως πως απομένει και το αίσθημα της κατάπτωσης της πολιτικής. Το οποίο είναι τόσο επικίνδυνο για τον δημόσιο βίο της χώρας, ώστε ορισμένοι –ανεξαρτήτως προσωπικών αισθημάτων- θα ευχόμασταν στη μωρία της κατά Λοβέρδο «συμμορίας» να μην αποδειχθεί πως μετείχε και πολιτικό πρόσωπο ευρισκόμενο υψηλότερα του αρμόδιου για την καταπολέμηση της διαφθοράς αναπληρωτή υπουργού. (Έστω και αν αυτός παρέμεινε αμετακίνητος, ενώ «επί των ημερών του» άλλαξαν τέσσερεις υπουργοί Δικαιοσύνης…).
