Αυτοί οι μικροί, αθόρυβοι άνθρωποι, οι «κυρ Παντελήδες», όπως περιφρονητικά τους αποκαλούν εκείνοι που γοητεύονται από το ψευτοεπαναστατικό «όραμα» της δικής τους αλήθειας και επανάστασης, είναι που κράτησαν, κρατούν και θα κρατούν όρθια την κοινωνία. Το έκαναν στο παρελθόν, όταν η χώρα βγήκε τραυματισμένη από την πικρή δεκαετία 1940 - 1950, αλλά κι αργότερα. Κανείς τους δεν θέλει να γίνει «αναγνωρίσιμος», «διάσημος» ή «ήρωας».

Η απότομη αλλαγή από την εποχή της αστακομακαρονάδας, στη δύσκολη πράγματι εποχή των μνημονίων που ακολούθησαν, έχει κληροδοτήσει την ελληνική κοινωνία με ένα κράμα δυσανεξίας και απέχθειας, που θα μπορούσε εύκολα να το χαρακτηρίσει κανείς εθνικό κόμπλεξ. Αν πει κάποιος στον μέσο Έλληνα να κάνει οικονομία ή λελογισμένη χρήση ενός προϊόντος, να αλλάξει μια συνήθεια και μια υπηρεσία, αυτομάτως, γίνεται εχθρός του. Εισπράττεται ως υποτίμηση. Ως προσβολή.

Οι χώρες και οι κοινωνίες χρειάζονται ηγέτες. Με όλες τις δημοκρατίες, τις συμμετοχές, τις συλλογικότητες, τις διαφάνειες και τις θεσμικές κατοχυρώσεις που έχουμε επιτύχει στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο μας, ουδέποτε ξεπεράσαμε την ανάγκη του ενός ανδρός που θα κάθεται στο τιμόνι μας. Μπορεί να καταναλώσαμε πολλή ενέργεια για να πλαισιώσουμε τους ηγέτες με περιοριστικούς θεσμούς και ασφαλιστικές δικλείδες, ουδέποτε όμως η ιστορία λειτούργησε ερήμην τους.

Έναν μήνα μετά την επίσημη εμφάνιση τους και την άσκηση διώξεων για ορισμένες πράξεις τους, οι "θεματοφύλακες του Συντάγματος" συνεχίζουν να υφίστανται και να δρουν σαν να μη συνέβη τίποτα. Ή μάλλον σα να συνέβη υπόκωφα μια κανονικοποίηση τους, ένα γενικευμένο, από Πολιτεία και Κοινωνία, "δε βαριέσαι, άστα να παίξουν τα παιδιά". Κι ας μην είναι ούτε τόσο νέα, ούτε τόσο αθώα.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το κύμα βίας που φαίνεται να έχει ξεσπάσει στη χώρα μας. Γυναικοκτονίες, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αυτόκλητοι «υπερασπιστές του συντάγματος»... Ενώ φαινομενικά δεν σχετίζονται όλα αύτα, αποτελούν εκφάνσεις μιας κοινωνίας με ιδιαίτερα κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά χαρακτηριστικά που εξηγούν την εκδήλωση τέτοιων φαινομένων.

Βρισκόμαστε στον αστερισμό της παροχολογίας. Είναι η ώρα που το κράτος - πατερούλης φροντίζει για όλες τις ανάγκες των υπηκόων του. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι δεν είμαστε η Ολλανδία στην εποχή των μπαχαρικών και δεν θα βρούμε τους πόρους κλέβοντας το βιος άτυχων ιθαγενών. Ο κορονοϊός θα τελειώσει και μαζί οι έκτακτες ανάγκες των έκτακτων χρηματοδοτήσεων. Θα δυσκολευτούμε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, αλλά αυτό θα συμβεί. Κάτι πάντως δεν πάει καλά…

«Οι ένοπλες δυνάμεις αποδεικνύουν για άλλη μία φορά ότι βρίσκονται στο πλευρό της κοινωνίας. Αισθανόμαστε τιμή και απόλυτο σεβασμό στις ένοπλες δυνάμεις που έχουν αναλάβει το κομμάτι της ευθύνης που τους αναλογεί και στο θέμα της πανδημίας. Συγκροτημένα προσφέρουν και συνεισφέρουν στην προσπάθεια και του υπουργείου υγείας και της κυβέρνησης και ολόκληρη την κοινωνία», τόνισε ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Χαρδαλιάς, επισκεπτόμενος το εμβολιαστικό κέντρο στις εγκαταστάσεις του ΟΛΠΑ στην Πάτρα.

Για την επιδημιολογική κατάσταση και τη νέα φάση στην οποία έχει περάσει η πανδημία σε ολόκληρη την Ευρώπη, για τα σχολεία, την υποχρεωτικότητα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς μίλησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου. Τόνισε ότι η οικονομία και η κοινωνία δε θα ξανακλείσουν ενώ αναφέρθηκε και στις εξελίξεις στη Βόρεια Μακεδονία.

Στην πιο κρίσιμη φάση του εισέρχεται ένα από τα βασικά πολιτικά στοιχήματα της κυβέρνησης, αυτό για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση, το οποίο μερίδα της εκπαιδευτικής κοινότητας και οι συνδικαλιστικές της ηγεσίες, με τη στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης επιχειρούν να υπονομεύσουν. Ωστόσο πάνω από 8.000 σχολεία (το 60%) συμμετέχουν στην αξιολόγηση και έχουν δηλαδή υποβάλει φακέλους στην ηλεκτρονική πλατφόρμα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Στις μέρες μας η παρακμή της πολιτικής είναι εντονότερη παρά ποτέ. Και δεν θα μπορούσε ασφαλώς να είναι διαφορετικά γιατί και η πολιτική ακολουθεί και αντανακλά την κοινωνία. Και η κοινωνία παρήκμασε κι αυτή γιατί πρωτίστως αποσαθρώθηκε η Παιδεία. Και αυτό κατά βάση συνέβη γιατί ολιγώρησαν οι πολιτικοί και αδιαφόρησε η κοινωνία.

Οι μαθητές για πολλά χρόνια έμαθαν ότι περνάς στο Πανεπιστήμιο χωρίς κόπο γι' αυτό και στόχευαν σε σχολές με μόρια κάτω από τη βάση. Έμαθαν ότι ακόμη κι αν περάσεις σε σχολή, ακόμη κι αν δεν διαβάσεις, θα πάρεις πτυχίο, είτε αντιγράφοντας, είτε παπαγαλίζοντας. Συνετέλεσαν σε όλα αυτά, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, οι αναξιολόγητοι καθηγητές, τα βιβλία, το πρόγραμμα σπουδών. Κάπως έτσι, ένας στους δύο μαθητές έγραψαν και φέτος κάτω από τη βάση σε αρχαία, φυσική, ιστορία.

Για να ορθοποδήσει ο τόπος απαιτείται και η διαμόρφωση ενός νέου ηθικού πλαισίου μέσα στο οποίο ο πλούτος και η επιτυχία μετά από σκληρή δουλειά, θα έχουν σημαντική θέση. Το αν θα κερδίσουμε τα στοιχήματα που θα βρεθούν στον δρόμο μας αυτό εξαρτάται από εμάς και από αυτούς που εκλέξαμε. Όλοι προσδοκούμε την δεύτερη Ανάσταση που θα αφορά την ζωή μας.

Η κοινωνική και οικονομική συμπεριφορά μας «επί κορονoϊού», πρέπει να μας αφήσουν τα θετικά τους: Μια κουραστική «μάσκα», προκειμένου να ανορθωθεί ο συνάνθρωπος, μια συλλογική «πλάτη», προκειμένου να αναστηθεί η κοινωνία και ένα ανορθωτικό τίναγμα, μια έγερση από ύπνο ή θάνατο, προκειμένου να χτίσουμε μια όμορφη καθημερινότητα και ένα δυναμικό «αύριο». Ίσως, αυτός να είναι ο καλύτερος εορτασμός των 200 χρόνων από την Επ–ανάστασή μας. Που τον χρειάζεται ο πλανήτης.

Ο διχασμός απέναντι σε πράγματα που έπρεπε να ενώνουν και να εμπνέουν. Η νοοτροπία που οδηγεί στη «δικτατορία των μετρίων». Οι καθημερινές τρικλοποδιές των ανίκανων στους ικανούς και ταλαντούχους. Ο τρόπος που αντιδρά ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην επιτυχία ενός ξεχωριστού, όπως ο 22χρονος Ελληνας τενίστας, που συνεχίζει να προοδεύει.

Τη φράση αυτή που επιλέξαμε και ως τίτλο την είπε η καθ. Αναστασία Κοτανίδου, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του Κύκλου Ιδεών «Πανδημία και κοινωνική συνοχή» όπου παρουσιάστηκε έρευνα της Metron Analysis. Ένα από τα δύο βασικά ευρήματα είναι η διάσταση στις απόψεις μεταξύ των νέων και των μεγαλύτερων για όλα τα θέματα, με τους νέους να εμφανίζονται δύσπιστοι απέναντι σε όλους και σε όλα.

Η τακτική του κατευνασμού νομοτελειακά οδηγεί στην παράδοση. Είναι μόνο θέμα χρόνου όταν ακολουθήσεις αυτό τον δρόμο να φτάσεις στο σημείο που όταν λάβεις το τελεσίγραφο, να μην έχεις πλέον ούτε τα ηθικά, ούτε τα ψυχικά ούτε τα πολιτικά πλέον ερείσματα για να αντισταθείς.

Κοροϊδευόμαστε ομαδικώς, αυτό είναι ολοφάνερο. Όχι μόνο στην εφαρμογή του lockdown, αλλά και στην ιστορία των εμβολίων. Επίσης στα ελληνοτουρκικά κι ας μοιάζει άσχετη η μια ιστορία με την άλλη. Γενικώς βλέπω μια αλλόκοτη κοινωνική συμπεριφορά που κάνει τους ψυχολόγους να σχίζουν τα πτυχία τους. Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα σκεφτόμαστε κι αλλιώς απαντάμε στους δημοσκόπους που μας παίρνουν τηλέφωνο. Έχουμε πλάκα, έχουμε και ανάγκη όμως από μια καλή συνταγή ψυχοφαρμάκων.

Οι τρεις πρόσφατες υποθέσεις της δίκης των μελών της Χρυσής Αυγής, του δεκατετράχρονου μαθητή και των κατηγορουμένων για θανατηφόρα σκοπούμενη σωματική βλάβη του ακτιβιστή ΛΟΑΤΚΙ Ζακ Κωστόπουλου ανέδειξαν κάποια κοινά επικίνδυνα χαρακτηριστικά για την αντίληψη μέρους της κοινωνίας μας ως προς την απονομή της Δικαιοσύνης.

Βρίσκουμε αληθινά παρήγορο το γεγονός ότι η κοινή γνώμη δεν αναλώθηκε σε καυγάδες για το αν το 9χρονο παιδί στη Ρόδο λιποθύμησε όντως από την πείνα. Είναι αλήθεια ότι όσοι ισχυρίζονται ότι έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» ένιωσαν πολύ άνετα να πλέκουν αντιμνημονιακά παραμύθια με αυτοκτονίες και παιδιά που λιποθυμούσαν από την πείνα, με αποτέλεσμα να είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία απέστρεψε το πρόσωπο από ένα πρόβλημα που προϋπήρχε του μνημονίου: την ακραία φτώχεια.

Η κυβέρνηση έκανε το καθήκον της κατά τρόπο ικανοποιητικό, αποσπώντας τα διεθνή εύσημα. Ήρε σταδιακά τα μέτρα της καραντίνας, αφήνοντας έτσι στους πολίτες την ευθύνη της συμπεριφοράς τους. Και αποδειχθήκαμε «ανήλικοι». Πολίτες που χρειάζονται άνωθεν επιτήρηση και προστασία, καθώς μόνοι μας δεν έχουμε την ωριμότητα να αυτοπεριοριστούμε και να αυτοπροστατευθούμε.

Τις δυσκολίες της καθημερινότητάς μας μετά την άρση των μέτρων της καραντίνας τις είχαμε φανταστεί, πριν καν αρχίσουμε να τις αντιμετωπίζουμε. Δεν χρειαζόταν καμία ιδιαίτερη ικανότητα βέβαια στο να προβλέψουμε ότι η «εύκολη φάση» της περιπέτειας ήταν η περίοδος του «Μένουμε σπίτι». Τώρα, «εκεί έξω», τα πράγματα είναι όσο «άγρια» τα είχαμε φανταστεί και το «Μένουμε Ασφαλείς» αποδεικνύεται πιο πολύπλοκο.

Όπως με την ανοσία αγέλης, η εγγενής ανθρώπινη «κακία» —το ένστικτο αυτοσυντήρησης, το περίφημο «εγωιστικό γονίδιό» μας— έχει βοηθήσει στην επιβίωσή μας ως είδους στις αρχαίες, πρωτόγονες εποχές. Τι μπορεί όμως να κάνει κανείς σήμερα, που αυτή η «κακία» δεν έχει απολύτως καμία θέση στις κοινωνίες μας; Και, κυρίως, πώς μπορεί κανείς να την αποφύγει;

Η κυβέρνηση θα συνεχίσει να συνομιλεί με τις τοπικές κοινωνίες, ωστόσο θα πρέπει κάποια στιγμή να αναλάβει και αποφάσεις, καθώς το πρόβλημα είναι υπαρκτό και μπορεί να αυξηθεί το επόμενο διάστημα, δήλωσε ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής.

Οι πολίτες καλούμαστε να κρίνουμε το πολιτικό μας σύστημα και τους πρωταγωνιστές του, όχι από το αν καταφέρνουν το ιδανικό που έχουμε στο μυαλό μας και μάλιστα αντίθετα στην τρέχουσα επικρατούσα κουλτούρα, δηλαδή αντίθετα σ? εμάς τους ίδιους. <b>Γράφει ο Χρήστος Γεωργιάδης. </b>