Κοροϊδευόμαστε ομαδικώς, αυτό είναι ολοφάνερο. Όχι μόνο στην εφαρμογή του lockdown, αλλά και στην ιστορία των εμβολίων. Επίσης στα ελληνοτουρκικά κι ας μοιάζει άσχετη η μια ιστορία με την άλλη. Γενικώς βλέπω μια αλλόκοτη κοινωνική συμπεριφορά που κάνει τους ψυχολόγους να σχίζουν τα πτυχία τους. Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα σκεφτόμαστε κι αλλιώς απαντάμε στους δημοσκόπους που μας παίρνουν τηλέφωνο. Έχουμε πλάκα, έχουμε και ανάγκη όμως από μια καλή συνταγή ψυχοφαρμάκων.
Στο lockdown τα πράγματα θυμίζουν κωμωδία των Monty Python. Κατεβαίνουν τα μιλιούνια στην Ερμού και στην Τσιμισκή σα να μην υπάρχει αύριο για αγορά ρούχων, παπουτσιών και καλλυντικών. Που διάολο θα τα βάλουν τα ρούχα και τα πατούμενα αφού η εστίαση, η διασκέδαση και τα πάρτι στα σπίτια απαγορεύονται; Έλα ντε. «Το ‘χα ψυχολογική ανάγκη» λένε, σ’ αφήνουν σύξυλο και τρέχουν να σταθούν στην επόμενη ουρά. Πόση ψυχολογική ανάγκη μπορεί να 'χει κάποιος να βρεθεί (ο ίδιος ή η γριά μάνα του) στην εντατική; Απορώ.
Με το εμβόλιο τα ίδια. Από τους τρεις ανθρώπους που μου ανοίγουν κουβέντα, οι δύο διατυπώνουν μια κάποια σφοδρή ή πιο light αμφιβολία. «Μα υπάρχει ο ιός;», «κι αν υπάρχει ποιος τον κατασκεύασε;», «κι αν υπάρχει και προέρχεται από την φύση, δεν βρήκαν όμως ευκαιρία οι κυβερνήσεις να μας φοβίσουν και να μας καπακώσουν;», «και δοκιμάστηκε επαρκώς το εμβόλιο;», «κι αν δεν ακούγονται άμεσες παρενέργειες, μήπως τις κρύβουν;», «κι αν δεχτούμε ότι είναι ασφαλές τώρα, σε δέκα χρόνια τι θα βγάλει;» και πάει λέγοντας. Χιονοστιβάδα ερωτήσεων.
Τρώνε έτοιμα φαγητά-σκουπίδια από τα σούπερ μάρκετ, μπουκώνονται στο φυτοφάρμακο από τα μανάβικα, γεμίζουν τα μούτρα τους με ενέσεις καλλωπισμού που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν τι έχουν μέσα, αλλά το εμβόλιο τους κατατρώει. Κι αφού κάνουν χίλιες ερωτήσεις σε όποιον είναι υποστηρικτής του εμβολίου μέχρι να τον τρελάνουν, ρίχνουν κι έναν δεκάρικο για την καθυστέρηση του εμβολιαστικού προγράμματος και εναντίον των φαρμακευτικών εταιρειών. Κι αφού τα κάνουν όλα αυτά, περιμένουν εναγωνίως τη σειρά τους για να εμβολιαστούν, κάνοντας όμως και τη δήλωση «δεν το 'χω αποφασίσει ακόμα, θα το σκεφτώ πολύ αν θα πάω».
Μιλάμε για ομαδικό σαλτάρισμα, που δεν αφορά μόνο την πανδημία και τα εμβόλια αλλά όλα τα θέματα. Μόλις φύγει απ’ την οθόνη τους ο Βατόπουλος και εμφανιστεί ο Κωστίδης από την Κωνσταντινούπολη, η τρέλα τους πιάνει στα ελληνοτουρκικά. Πόλεμο με τους Τούρκους δεν θέλουν, αλλά ούτε συνομιλίες με τους Τουρκαλάδες γουστάρουν. Τα Rafale και τις καινούριες φρεγάτες τις θέλουν, αλλά να πληρώσουν γι' αυτά δεν θέλουν. Άμυνα θέλουν, αλλά τον γιο τους φαντάρο δεν τον θέλουν.
Μουρμουράνε για τα μέτρα στήριξης που είναι λίγα, βρίζουν όσους κατεβαίνουν στην Ερμού αλλά τσαντίζονται γιατί δεν μπορούν να πάνε να κυνηγήσουν ή να ψαρέψουν, γίνονται έξαλλοι αν φάνε κανένα πρόστιμο, αμφιβάλουν για τον ιό αλλά τους πιάνει τρέμουλο για την μετάλλαξη του, όλα τους φταίνε, όλα τους βρωμάνε, όλα τους φαίνονται ύποπτα και πληρωμένα από κάποια αόρατα κέντρα. Κι αφού λένε και σκέφτονται όλα αυτά, τους παίρνει τηλέφωνο ο δημοσκόπος και απαντούν «δαγκωτό Κυριάκο». Και τρελαίνεται ο Τσίπρας. Πλάκα δεν έχουμε;
