Η εξέγερση έχει συνδεθεί με πράξεις αντίστασης σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και για αυτό θεωρήθηκε ένα αποδεκτό πολιτικό όπλο στον αγώνα ανατροπής τους. Η εξέγερση όμως σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, ενάντια σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, βρίσκεται έξω και από τα ακρότατα όρια του πολιτεύματος. Σε αυτή την περίπτωση οφείλουν να ενεργοποιηθούν τα νόμιμα αντανακλαστικά της προστασίας του, που προβλέπονται από τους θεσμούς.

Οι ήρωες, οι μάρτυρες, τα πρόσωπα που έγιναν πρωταγωνιστές γεγονότων, είναι ανυπεράσπιστοι. Η μνήμη τους  εναποτίθεται στο έλεος όσων τους οικειοποιούνται για να προωθήσουν τις δικές τους ατζέντες. Τελευταίο παράδειγμα ο  άτυχος δεκαεξάχρονος Αλ. Γρηγορόπουλος. Αδιαφορώντας για τους υγειονομικούς κανόνες άρχισαν να μαζεύονται υπογραφές για συγκέντρωση εις μνήμην του στα Εξάρχεια.

Η πτήση για το αεροδρόμιο Μπάντεν Μπάντεν στην Καρλσρούη θα αναχωρούσε σε λιγότερο από μισή ώρα. Μισή ώρα μέχρι την αναχώρηση, 7,5 μίλια μακριά από την πόλη γλωσσοδέτη μέχρι την πόλη θρύλο των φιλελέδων όλου του κόσμου. Και που πάω και πέφτω ο ευλογημένος; Σε διαδήλωση του ΠΑΜΕ! Είχαν κλείσει την Αττική Οδό και εμπόδιζαν τους φιλελέδες να διαφύγουν προς την γη της επαγγελίας. Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε!  

Από τότε που ο Άνταμ Σμιθ έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της οικονομικής επιστήμης, γνωρίζουμε ότι οι κρατικές παρεμβάσεις στις τιμές των προϊόντων έχουν σημαντικές απρόθετες συνέπειες. Όταν το κράτος ορίζει ανώτατες τιμές συχνά δημιουργούνται ελλείψεις προϊόντων τις οποίες εκμεταλλεύονται με μεγάλη προθυμία οι μαυραγορίτες. 

Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. διατηρεί όχι απλά το προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά διαθέτει αυτό το ειδικό βάρος που απαιτείται για να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα οδηγήσουν σε μια ιδεολογική επικράτηση έναντι της «αγίας» και «μαρτυρικής αριστεράς».

Πέρασε καιρός για να καταλάβω ότι πίσω από το «νεοφιλελεύθερο σκουλήκι» βρισκότανε μόνο το σκουλήκι. Το «νεοφιλελεύθερος» ήταν μόνο το περιτύλιγμα. Τι να έλεγε; Τιποτένιο; Ποταπό; Με το «νεοφιλελεύθερος» «καθάριζε». Ήταν κάτι κακό και απροσδιόριστο, άρα τρομαχτικό. Οι νεοφιλελεύθεροι φταίνε, ως γνωστό, για την κλιματική αλλαγή, για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων και την δολοφονία του Κένεντι. Τι ακριβώς είναι; Κάτι σαν τους εξωγήινους. Όλοι μιλάνε γι αυτούς αλλά δεν τους έχει δει κάποιος!

Στις φιλελεύθερες κοινωνίες όπου όλοι χωρούν, ο εθελοντισμός αποτελεί ύψιστη μορφή κοινωνικής προσφοράς, γιατί η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν ταυτίζεται μόνον με το κέρδος. Αλλά όλα αυτά είναι ακατανόητα για «κολλημένα» μυαλά, που λειτουργούν με προκατασκευασμένα σχήματα τα οποία όπου δοκιμάστηκαν απέτυχαν.

Κορυφαίοι κεντροδεξιοί πολιτικοί έχουν εκφράσει δημόσια τον απεριόριστο σεβασμό τους στους αγώνες του ΚΚΕ, δηλαδή στην «ένοπλη πάλη» του κόμματος για την ανατροπή της αστικής δημοκρατίας. Μάλλον είναι ευκολότερο αυτό από το να αντιμετωπίσουν τα σμήνη θυμωμένων και αποφασισμένων Κνιτών που θα τους αποκαλούν «ακροδεξιούς» και «αντικομμουνιστές». Ίσως οι πολιτικοί αυτοί να είχαν μία άλλη στάση αν είχαν διαβάσει το καταστατικό του κόμματος πριν δηλώσουν οτιδήποτε.

Η χθεσινή αντιπαράθεση, κυρίως στους δρόμους της Αθήνας αλλά και σε άλλες πόλεις, μεταξύ διαδηλωτών του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς από τη μια και των δυνάμεων της αστυνομίας από την άλλη, δεν είχε ιδεολογικό πρόσημο.

Ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος είτε ψηφίζει νόμους που έχει την θέληση και την ικανότητα να τους επιβάλει  είτε απέχει από την λήψη οποιουδήποτε μέτρου, διασώζοντας τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του. Η κυβέρνηση έλαβε μέτρα που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να τα τηρήσει. Πέρασε πανηγυρικά κάτω από τον πήχη. 

Τελικά, μεγάλο μέρος της ελληνικής αριστεράς, με λίγες αλλά ηχηρές εξαιρέσεις όπως αυτή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επέλεξε να αδιαφορήσει για την απόφαση - που δεν ακυρώθηκε από το ΣτΕ - της Ελληνικής Αστυνομίας να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις εν μέσω της πανδημίας. Είτε με την όπως συνήθως υποδειγματικά συντεταγμένη μορφή του ΚΚΕ, είτε λιγότερο οργανωμένα, τα αριστερά κόμματα βγήκαν τελικά στους δρόμους.

Ακόμα και η πανδημία δεν αφοπλίζει τον κ. Τσίπρα από οργίλο ύψος του. Περιηγήθηκε χθες στη Θεσσαλονίκη και δίκην δικαστού δήλωσε πως κάποιοι έχουν «εγκληματικές ευθύνες» για την αδράνεια στην προετοιμασία του ΕΣΥ. Η απάντηση ήρθε από έναν ενεργό βορειοελλαδίτη πολίτη στο facebook.

Η πανεπιστημιακή αστυνομία και η κάρτα εισόδου στα πανεπιστήμια πρέπει να είναι τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης, εφόσον θέλει να υπερασπιστεί την ελευθερία στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Η Αριστερά καλείται να απαντήσει ξεκάθαρα. Ταυτίζεται με τον Νόμο ή με τους τραμπούκους; Θέλει την μόρφωση για τα παιδιά των μικρών και μεσαίων εισοδηματικών τάξεων ως μέσο για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου ή της αρκούν αγράμματοι στρατιώτες στον κομματικό της στρατό;

H επίθεση κατά του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, της οποίας το τελετουργικό άντλησε σκηνοθετικά ευρήματα από τη διαπόμπευση των Εβραίων από τους Ναζί, από την απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές ταξιαρχίες και από τις εκτελέσεις των δυτικών ομήρων από τον ISIS, απέδειξε ότι η μη επιβολή του νόμου, ακυρώνει την ίδια τη δημοκρατία.

Η αριστερά σφυρίζει επί της ουσίας αδιάφορα για την απάνθρωπη εικόνα του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ Δημήτρη Μπουραντώνη με την κρεμασμένη στον λαιμό του ταμπέλα, με την οποία ο πρύτανης «δηλώνει» ακούσια την «υποστήριξή» του στο «κίνημα των καταλήψεων». Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε μία θολή ανακοίνωση Τύπου. Δεν καταδικάζουν τα φαινόμενα βίας στα Πανεπιστήμια. Ακριβώς επειδή η Αριστερά είναι μέρος του προβλήματος.

Η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, αυτού του νεοναζιστικού μορφώματος, έληξε τυπικά με την εκφώνηση των ποινών. Με την άλλη βία όμως τι κάνουμε ; Με την βία των κόκκινων χρυσαυγιτών. Αυτή η βία υπάρχει εδώ και σαράντα χρόνια. Μάλιστα η βία της επαναστατικής Αριστεράς άφησε πίσω της πάνω από τριάντα νεκρούς. Τα υπολείμματα της όμως εξακολουθούν και δρουν.

Η ευρωπαϊκή μαρξιστική Αριστερά θεωρούσε πως οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα μπορούσαν να αποτελέσουν το επαναστατικό υποκείμενο στις χώρες του προηγμένου καπιταλισμού, καθώς η εργατική τάξη είχε συμβιβασθεί με τις ανέσεις και τις παροχές που κατέκτησε στις προηγούμενες δεκαετίες. Έτσι γίναμε μάρτυρες, όλα τα κόμματα της Αριστεράς ευθέως και πλαγίως μέσω πολύμορφων «αλληλέγγυων» συλλογικοτήτων.

Απειλούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους πως την δεύτερη φορά στην εξουσία θα είναι πιο σκληροί, θα είναι αμείλικτοι. Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται πως με αυτήν την απειλή ακυρώνουν αυτομάτως κάθε πιθανότητα επανόδου τους στην εξουσία, καθώς αποκόβονται από εκείνους τους ψηφοφόρους που είναι απαραίτητοι σε κάθε μεγάλο κόμμα για να νικήσει στις εκλογές.

Το θεσμικό ατόπημα του παραπάνω συνθήματος έχει αναλυθεί επαρκώς όλο αυτό το χρονικό διάστημα και το προσπερνώ. Βέβαια είναι γνωστή η πρακτική της Αριστεράς να επιδιώκει αντιθεσμικές λύσεις πιέζοντας και δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα. Αυτή η πρακτική είναι πολύ παλιά. 

Ας γίνει κατανοητό πως σήμερα η Αριστερά, σε όλες τις αποχρώσεις της, είναι μια αντιδραστική δύναμη. Μια δύναμη που αντιστέκεται στην σύγχρονη ψηφιακή κοινωνία γιατί, μέσα από αυτήν, δεν μπορεί να κυριαρχήσει με την βία, δεν μπορεί να ελέγξει με την φυσική απειλή, δεν μπορεί να καθοδηγήσει και να επιβάλει.

Το κύριο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση με τις καταλήψεις των σχολείων δεν είναι τα κόμματα της Αριστεράς, οι ιδεοληψίες τους και η ομόθυμη υποστήριξή τους στο «κίνημα», ούτε βεβαίως η χωρίς αμφιβολία αντιδραστική συντεχνία της ΟΛΜΕ που εκπροσωπεί ένα πολύ μικρό μέρος μόνο των εκπαιδευτικών.

Θυμάμαι στην δεκαετία του 60 και του 70 στα ιδιωτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης πήγαιναν αυτοί που δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα στο δημόσιο σχολείο. Οι «σκράπες», όπως τους αποκαλούσαν τότε. Εκείνη την εποχή το δημόσιο σχολείο διήγε την ηρωική εποχή του. Πλην των Πειραματικών και των γυμνασίων, όλα τα άλλα δημόσια σχολεία είχαν τμήματα με 50 έως 60 μαθητές.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη όπου οι νέοι και οι νέες ασκούνται στο άθλημα των καταλήψεων. Σε αυτό τα τέκνα των νεοελλήνων μυούνται στην θρησκεία της Αριστεράς. Ο δικαιωματισμός τους συντροφεύει πλέον σε όλη τους την ζωή. Μαθαίνουν ότι έχουν μόνο δικαιώματα και διόλου υποχρεώσεις. Οι καταλήψεις των σχολείων δεν είναι «κίνημα», είναι ασθένεια.

Της έπεσαν πολλά μαζί. Έπρεπε να διαχειρισθεί καυτά προβλήματα και να πάρει γρήγορα αποφάσεις. Αυτά είναι μερικά από τα ελαφρυντικά της κυβέρνησης της ΝΔ για το γεγονός πως υπέστειλε την σημαία του ιδεολογικού αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Όμως η κρίση της πανδημίας αποτελούσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την κυβέρνηση να προβάλει το φιλελεύθερο πρόσωπο της.