Η πανεπιστημιακή αστυνομία και η κάρτα εισόδου στα πανεπιστήμια πρέπει να είναι τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης, εφόσον θέλει να υπερασπιστεί την ελευθερία στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Η Αριστερά καλείται να απαντήσει ξεκάθαρα. Ταυτίζεται με τον Νόμο ή με τους τραμπούκους; Θέλει την μόρφωση για τα παιδιά των μικρών και μεσαίων εισοδηματικών τάξεων ως μέσο για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου ή της αρκούν αγράμματοι στρατιώτες στον κομματικό της στρατό;
Οι όποιες δηλώσεις έχουν γίνει μέχρι στιγμής από Αριστερούς για τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ στέκονται στο αποτροπιαστικό -πράγματι- θέαμα της διαπόμπευσης του Πρύτανη. Δεν καταδικάζουν ξεκάθαρα τα φαινόμενα βίας στα πανεπιστήμια. Λες και αν δεν υπήρχε η διαπόμπευση όλα θα ήταν φυσιολογικά. «Φυσιολογική» η εισβολή των αναρχικών στο γραφείο του καθηγητή, «φυσιολογική» και η χρήση βίας.
Η αλήθεια είναι ότι ένα δίκιο το έχουν! Εδώ και δεκαετίες θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό να γίνονται καταλήψεις στα πανεπιστήμια, να «κτίζονται» καθηγητές στα γραφεία τους, να γεμίζουν οι τοίχοι με αφίσες. Στην Αριστερά δεν έχουν καταδικάσει τα φαινόμενα βίας στα πανεπιστήμια, επειδή αυτή η βία είναι αναπόσπαστο κομμάτι εκείνου που οι ίδιοι ονομάζουν «πολιτική δράση». Μία δράση που την έχουν μεταφέρει πλέον σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Το πολιτικό ερώτημα είναι τι είδους Παιδεία θέλουμε. Σε αυτό πρέπει όλοι να τοποθετηθούν άμεσα και υπεύθυνα. Θέλουν μια Παιδεία που να εξυπηρετεί την κοινωνική κινητικότητα, που θα βοηθάει τα παιδιά από τις φτωχές και μεσαίες εισοδηματικά τάξεις να διεκδικήσουν μέσω της γνώσης ένα καλύτερο μέλλον; Ή θέλουν το σχολείο της ανομίας, το σχολείο της άρνησης στην πρόοδο, στην τεχνολογία, στην αξιολόγηση του έργου των εκπαιδευτικών και στο επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει;
Ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστεί κανείς το δημόσιο σχολείο είναι να φροντίσει για την ποιοτική αναβάθμισή του. Άλλωστε, οι πλούσιοι έχουν τρόπο να σπουδάσουν τα παιδιά τους ανεξάρτητα από το αν γίνονται ή όχι μαθήματα στην ΑΣΟΕΕ, από το αν η ΑΣΟΕΕ βρίσκεται σε κατάληψη. Οι πλούσιοι θα στείλουν τα παιδιά τους με μεγάλη οικονομική ευκολία σε ένα μεγάλο οικονομικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Το πραγματικό πρόβλημα το έχει το παιδί του εργάτη από την Ελευσίνα, για το μέλλον του οποίου δήθεν κόπτεται η Αριστερά. Αυτό το παιδί έχει την ανάγκη για ένα καλό δημόσιο σχολείο.
Ας πούμε ότι η Αριστερά δηλώνει πως επιμένει στους «αγώνες». Δηλαδή στην στήριξη των μπαχαλάκηδων στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Τότε η κυβέρνηση καλείται να τραβήξει τις διαχωριστικές της γραμμές και να εφαρμόσει τον Νόμο. Δεν χρειάζεται να κάνουν νέους νόμους. Είναι αρκετό να εφαρμόσουν αυτούς που έχουν ήδη ψηφίσει. Κι όποιος αντέξει! Είναι η ώρα της ρήξης με την Ελλάδα των μπαχαλάκηδων. Αυτοί κι εμείς δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Δεν είναι θέμα πολιτικών διαφορών πάνω σε απόψεις και θεωρίες. Είναι θέμα πολιτισμού. Δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε με την βία. Η ασφάλεια των πολιτών είναι βασική προϋπόθεση για να υπάρξει ελευθερία στην έκφραση. Ένας απειλούμενος πολίτης θα γίνει αργά ή γρήγορα ένας φιμωμένος πολίτης.
Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει την δουλειά της και οι πολίτες στην συνέχεια να κρίνουν. Αν δεν τους αρέσει ο Νόμος και ένα καλό δημόσιο σχολείο, ας ξαναφέρουν στην εξουσία τον Αλέξη Τσίπρα. Το δικαίωμα στην αυτοκτονία δεν μπορεί να το στερήσει κανείς. Ακόμη και από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου. Αλλά η κυβέρνηση πρέπει να μην φοβηθεί και να κάνει την προσπάθειά της. Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην έχει ανθρακωρύχους, αλλά έχει την Εκπαίδευση. Δεν επιτρέπεται να μην τολμήσει. Ας τολμήσει κι ας χάσει! Ο τελικός κριτής εξακολουθεί να είναι ο ελληνικός λαός. Στις εκλογές αλλάζουν οι κυβερνήσεις και όχι στις διαδηλώσεις και στις καταλήψεις.
Θανάσης Μαυρίδης
