Ήταν μόλις 40 όταν κραύγαζε παντού ότι θα σχίσει τα μνημόνια. Στα 41 έβαλε την υπογραφή του σε νέο μνημόνιο. Ήταν 40 όταν έδινε υποσχέσεις πως δεν θα επιτρέψει περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, όταν έλεγε ότι θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ και το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ. Στα 41 τα έκοψε όλα και μείωσε τον κατώτατο μισθό, όπως και το αφορολόγητο.

Το ελληνικό κράτος βρίσκεται εδώ και οκτώ ολόκληρα χρόνια σε κατάσταση χρεοκοπίας. Διασώθηκε μόνο επειδή η χώρα βρίσκεται στην Ευρωπαική Ένωση και αποτελεί στρατηγικό μέλος του δυτικού κόσμου. Αυτό όμως, δεν συνέβη χωρίς τίμημα.

Η εβδομάδα που πέρασε δεν ήταν μόνο ένα ορόσημο εθνικής τραγωδίας. Ήταν αποκαλυπτική για τον κυνισμό και τον αμοραλισμό της κυβέρνησης. Ακόμα δεν έχουμε καταλήξει στον αριθμό των θυμάτων αλλά είναι πλέον σαφές ότι από την πρώτη στιγμή, ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί του ακολούθησαν συνειδητά, ένα σχέδιο προστασίας της εικόνας τους.

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω για ποιόν λόγο οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τον διορισμό στο Δημόσιο ως επιβράβευση ή βοήθεια για τους πολίτες. Είτε πρόκειται για «bonus» σε Ολυμπιονίκες είτε για πληγέντες από φυσικές καταστροφές ή πεσόντες για την πατρίδα.

Όσα έγιναν σε λίγες ώρες στο Μάτι, δεν μπορεί να το καταγράψει η ειδησεογραφία. Η διάχυση της πληροφορίας και της εικόνας δεν είναι ποτέ ικανή να αποδώσει το επί μέρους. Για τους περισσότερους μάλιστα, η δραματοποίηση λειτουργεί «ψυχαγωγικά», δεδομένου ότι εμπλουτίζουν το αφηγηματικό υλικό της καθημερινότητας. Άσε που υπάρχει και το αισθητικό μέρος της υπόθεσης.

Η Ένωση Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος με μία πρόσφατη ανακοίνωση είχε επισημάνει ότι «έχει καταντήσει γραφικό εν έτει 2018 να φωνάζουμε διαρκώς για τα αυτονόητα, ζητώντας μέσα ατομικής προστασίας, ανανέωση του πυροσβεστικού στόλου, άμεση συντήρηση του υπάρχοντος, θεσμοθέτηση κανόνων υγείας και ασφάλειας».

Δύο κορυφαίοι οικονομολόγοι, ο James Robinson του Χάρβαρντ και ο Daron Acemoglou του ΜΙΤ, ύστερα από έρευνα 20 ετών δίνουν σοβαρές απαντήσεις στο βιβλίο τους «Why Nations Fail» (Γιατί τα κράτη αποτυγχάνουν). Κατά τους δύο επιστήμονες, το πρόβλημα και οι λύσεις βρίσκονται στους θεσμούς και στα κίνητρα που δημιουργούνται μέσα από αυτούς.

Αυτή η χώρα έχει τρία διαχρονικά προβλήματα: τον κρατισμό, το χρέος και την εμμονή των ανθρώπων με την εξουσία. Την ακολουθούν από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του ελληνικού κράτους και διαμορφώνουν αναλόγως, τις δομές του πολιτικού συστήματος, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Υπάρχει μια φράση που ακόμα και τώρα, σηματοδοτεί την φθίνουσα πορεία της νεολληνικής «λαϊκής διάνοιας». Αυτής που κάποτε δημιουργούσε ρίζες γλωσσικής σοφίας και κληροδοτούσε παρακαταθήκες για τους επόμενους. Είναι το περίφημο ενθουσιώδες «σόφισμα» που αναπαρήγαγαν οι υποψήφιοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις προεκλογικές περιοδείες του Αλέξη Τσίπρα, το 2015: «Και δύο να κάνεις από τα δέκα που λες, ευχαριστημένος θα είμαι»...

Το Ποτάμι ιστορικά, είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση του πολιτικού συστήματος. Θυμίζει κάπως του Εκλεκτικούς της Εθνοσυνέλευσης 1862-64. Οι Εκλεκτικοί ήταν μια ετερόκλητη παράταξη εξεχόντων Aθηναίων, λογίων και αξιωματικών, με μετριοπαθείς θέσεις, που προσπαθούσε να εμπνεύσει του Έλληνες ψηφοφόρους των οποίων το επίπεδο αναλφαβητισμού τότε, ίσως ξεπερνούσε το 80%..!

Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, εντείνονται οι προσπάθειες των κυβερνητικών στελεχών να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα. Είτε βρεθούν μπροστά στο σενάριο της μη αυτοδύναμης Νέας Δημοκρατίας είτε στοχεύσουν στην πρόκληση νέας αναμέτρησης, σε ενάμισι χρόνο, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. \r\n\r\n

Γράφτηκαν πολλά τις τελευταίες μέρες, για τον αδερφό του πρωθυπουργού, Δημήτρη Τσίπρα. Η φερόμενη κατηγορία ήταν ότι η εταιρεία του υπέβαλε πλαστή ασφαλιστική ενημερότητα για να λάβει ένα δημόσιο έργο ύψους 1,1 εκατ. ευρώ! Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός στις κρίσεις του, δεδομένου πως δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς έχει συμβεί.

Ξαφνικά, μια μέρα μετά το πηγαδάκι Τσίπρα – Καμμένου – Μέρκελ στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, η καγκελάριος έκοψε τη δόση των 15 δισ. ευρώ για μόλις 28 εκατ. ευρώ! Κι όμως, ο πρόθυμος Αλέξης Τσίπρας ψήφισε 450 προαπαιτούμενα στο τρίτο μνημόνιο, νομοθέτησε πάνω από 15 δισ. ευρώ δημοσιονομικά μέτρα, δέχτηκε την επαναπροώθηση των προσφύγων και έκλεισε το Σκοπιανό...

Πόσες ελπίδες έχεις να κερδίσεις εκλογές, όταν ξεκινάς τις μεθοδεύσεις σου με λάθος ημερομηνίες; Ποια είναι η δυναμική στην οποία επενδύεις, όταν αφήνεις ανεξέλεγκτους 16 «ευφυέστατους» βουλευτές σου να στήσουν λάθος παγίδα για τις επικείμενες εκλογές;

Η \\\"νέα Δεξιά\\\" που φαίνεται να απειλεί τον σύγχρονο κόσμο δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος του υφιστάμενου συντηρητισμού ο οποίος υπάρχει ως διαχρονικό φαινόμενο στις κοινωνίες. Και μέχρι τώρα το άλλο μεγάλο κομμάτι αυτού του φοβικού χώρου είναι η Αριστερά και οι ιδεολογικές της καταβολές. Η άρνηση, ο προστατευτισμός και το αντικαπιταλιστικό μένος.

Ο Μίλαν Κούντερα γράφει στην «Αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης»: «Η πρώτη εσωτερική επανάσταση της Σαμπίνας κατά του κομμουνισμού δεν ήταν ηθικής τάξεως αλλά αισθητικής. Αυτό που της γεννούσε αποστροφή δεν ήταν τόσο η ασχήμια του κομμουνιστικού κόσμου (οι πύργοι που είχαν μετατραπεί σε στάβλους) όσο η μάσκα της ομορφιάς με την οποία καλυπτόταν? μ’ άλλα λόγια, το κομμουνιστικό κιτς».

Ο Ζαν Ζενέ ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Στη ζωή του υπήρξε περιθωριακός και ιδιότροπος εκπρόσωπος του θεάτρου του παραλόγου. Ως κατάδικος και εκδιδόμενος ομοφυλόφιλος, ο Ζενέ περιπλανήθηκε στην Ευρώπη και έγινε το αγαπημένο παιδί της γαλλικής διανόησης.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας πλησιάζει στο τέλος του. Οι τέσσερις ομάδες που θα διεκδικήσουν το τρόπαιο είναι ευρωπαϊκές (Βέλγιο, Κροατία, Γαλλία, Αγγλία). Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω ότι πρόκειται για μία από τις σπάνιες περιπτώσεις της διοργάνωσης.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν ένας από τους «αντισυστημικούς» υπουργούς της πρώτης κυβέρνησης των «Συριζανέλ». Σε χθεσινή συνέντευξή του αρνήθηκε μεν ότι υπήρχε σχέδιο... κατάληψης του Νομισματοκοπείου αλλά δήλωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση σχεδίαζε να τυπώσει το 2015 δραχμές! Αναρωτιέμαι, λοιπόν, με την ευκαιρία της επετείου του δημοψηφίσματος του \\'15, τι έμεινε από εκείνη την παρωδία πολιτικής στρατηγικής.

Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα μια πόλη θριάμβων. Εκεί έφτασε τον Οκτώβριο του ΄12, ως απελευθερωτής ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος και εκεί έφτιαξε λίγα χρόνια μετά, την κυβέρνησή του ο Βενιζέλος. Από την συμπρωτεύουσα ξεκινούσαν οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των κομμάτων με τα πλήθη των οπαδών να συρρέουν κάτω από τον Λευκό Πύργο...

Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κάποιος τι κάνει ο Πάνος Καμμένος, στο πολιτικό σύστημα. Αναμεταδίδει από θέση ισχύος, όλους τους μύθους που σοβούν στην ελληνική κοινωνία. Όλες τις \\\"ελληνορθόδοξες\\\" και \\\"βαλκανικές\\\" παραδόσεις που καλλιεργήθηκαν στην νεοελληνική κουλτούρα. Ο Πάνος αντιπροσωπεύει ακόμα τον μέσο Έλληνα που πορεύεται με οράματα ξενοφοβίας, εσωστρέφειας και μυθομανίας.

Η στήριξη των Ελλήνων κεφαλαιούχων στον Αλέξη Τσίπρα αρχίζει από πολύ παλιά. Πριν από το 2013, όταν έχουμε το πρώτο εύρημα φιλίας με τον δικηγόρο των off shore Αρτεμίου που είχε διαρρεύσει από κάποιο «ατύχημα». Υπήρξαν όμως και άλλοι πολλοί: φαρμακοβιομήχανοι, εφοπλιστές, πρώην μεγαλοπαράγοντες ποδοσφαιρικών ομάδων και αρκετοί που δεν είμαστε σε θέση να τους ξέρουμε, ακόμα και τώρα.

Για όσους δεν έχουν συνειδητοποιήσει πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγει από την κυβέρνηση, μάλλον θα πρέπει να αφήσουν λίγο την φαντασία τους να το προβλέψει. \\'Όχι γιατί τα στελέχη του είναι κακοί άνθρωποι αλλά επειδή έτσι ωρίμασαν πολιτικά στην δίνη της μισαλλοδοξίας, της παρανομίας και του ηθικού πλεονεκτήματος που νομιμοποιεί ακόμα και το πολιτικό έγκλημα!

Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων ή για μεγαλύτερη σύγκλιση. Το βέβαιο είναι πως οι προκλήσεις θα είναι μεγάλες και για δυνατούς παίκτες. Όχι γιατί ο γαλλογερμανικός άξονας θέλει να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα αλλά επειδή ούτως ή άλλως η πολιτική και οικονομική εξέλιξη είναι δεδομένη για έναν κόσμο κοινωνικών και πολιτισμικών αλλαγών.