Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα μια πόλη θριάμβων. Εκεί έφτασε τον Οκτώβριο του ΄12, ως απελευθερωτής ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος και εκεί έφτιαξε λίγα χρόνια μετά, την κυβέρνησή του ο Βενιζέλος. Από την συμπρωτεύουσα ξεκινούσαν οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των κομμάτων με τα πλήθη των οπαδών να συρρέουν κάτω από τον Λευκό Πύργο. Εκεί κάθε χρόνο στη ΔΕΘ, όλοι οι πρωθυπουργοί έβγαζαν τον σάκο με τα δώρα για να κερδίσουν την αποδοχή του ελληνικού λαού.
Στη Θεσσαλονίκη εξήγγειλε το πρόγραμμά του και ο Αλέξης Τσίπρας τον Σεπτέμβριο του 2014. Ήταν οι εποχές που η δημοφιλία του ήταν στα ύψη και όλοι τον αντιμετώπιζαν με ενθουσιασμό. Κάποιοι ως ιππότη βγαλμένο από το δάσος του Σέργουντ, μερικοί σαν τον άρχοντα των δαχτυλιδιών και κάποιοι σαν εκπορθητή της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Μια μικρή βόλτα από το Βελλίδειο ως την παραλία ήταν αρκετή για να μετρήσει κανείς το πάθος των οπαδών του.
Από τότε ως τώρα, έγιναν πάρα πολλά. Κοντεύουμε να συμπληρώσουμε μία ολόκληρη τετραετία και όλα πλέον είναι διαφορετικά. Ο σημερινός πρωθυπουργός βρίσκεται σήμερα στη Θεσσαλονίκη για να συμμετάσχει στη τετραμερή Σύνοδο Ελλάδας – Βουλγαρίας – Ρουμανίας – Σερβίας, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο ΗΥΑΤΤ. Δίπλα από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» και αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης. Θυμίζω μόνο ότι μέχρι τώρα αντίστοιχες σύνοδοι πραγματοποιούνταν στο Μέγαρο Μουσικής. Ενώ τώρα, η σύνοδος θα λάβει χώρα σε μέρος απομακρυσμένο και φυλασσόμενο.
Τι μεσολάβησε; Tι άλλαξε και ο πρώην δημοφιλής Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης; Ούτε δωρεάν ρεύμα έδωσε στους αναξιοπαθούντες ούτε δωρεάν ιατρική περίθαλψη εξασφάλισε ούτε τον ΕΝΦΙΑ κατήργησε ούτε και επανέφερε τον κατώτατο μισθό. Κατά συνέπεια, είναι ζήτημα αν πραγματοποίησε έστω και μία από τις "δέκα εντολές" του προγράμματος που είχε εξαγγείλει στην ΔΕΘ του 2014 ως νέος Μωυσής της Αριστεράς.
Εκείνο όμως, που μετέβαλε το άλλοτε θριαμβικό σκηνικό της Θεσσαλονίκης ήταν η μετατόπιση από την πολιτική φαντασίωση στην πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός της εξουσίας που διαμορφώνει τις σωστές συντεταγμένες για τη σχέση ενός πολιτικού με τους ψηφοφόρους του ή ενός ηγέτη με την κοινωνία που διοικεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί πια να κυκλοφορήσει στους δρόμους της πόλης. Οι Θεσσαλονικείς είναι οργισμένοι μαζί του για την συμφωνία των Πρεσπών, για την φορολογία, για την καθημερινότητά τους. Για πολλά άλλα που όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν με την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά επιβάρυναν ακόμα περισσότερο τη ζωή τους.
Είναι βεβαίως, εξοργιστικό να φέρνει κανείς στο μυαλό του την αλαζονική άνεση και το θράσος το οποίο εξέπεμπε σε όλη την προεκλογική περίοδο ο Αλέξης μέχρι να πάρει την εξουσία. Αλλά και στο πρώτο εξάμηνο ώσπου να φτάσει στο όριο της ανάληψης των ευθυνών του.
Άλλο όμως η θεωρία και άλλο η πράξη. Άλλο η απαγγελία στίχων και οι γλαφυρές αφηγήσεις των υποσχέσεων και άλλο ο σκληρός στίβος της εξουσίας που φτιάχνει το αληθινό προφίλ των μεγάλων ηγετών.
Ασφαλώς, δεν υπάρχει φιλελεύθερη συνείδηση που να επιχαίρει με την απομόνωση των πολιτικών. Ούτε και δημοκράτης πολίτης που να ικανοποιείται με την τιμωρία τους από την οργή του πλήθους. Θυμίζω μόνο ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που δίχαζαν τον κόσμο το 2014, που δικαιολογούσαν τις επιθέσεις στα καφενεία και που έδειχναν σαν κουκολοφόροι τους "γερμανοτσολιάδες" για να οδηγηθούν στο "απόσπασμα"...
Η Θεσσαλονίκη έχει πάντα κάτι μαγευτικό. Αλλά είναι και γεμάτη αντιφάσεις. Παθιασμένη πόλη που άλλοτε δίνει ευκαιρίες θριάμβου και άλλοτε τιμωρεί ανελέητα τους "θριαμβευτές"...
