Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Μίλαν Κούντερα γράφει στην «Αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης»: «Η πρώτη εσωτερική επανάσταση της Σαμπίνας κατά του κομμουνισμού δεν ήταν ηθικής τάξεως αλλά αισθητικής. Αυτό που της γεννούσε αποστροφή δεν ήταν τόσο η ασχήμια του κομμουνιστικού κόσμου (οι πύργοι που είχαν μετατραπεί σε στάβλους) όσο η μάσκα της ομορφιάς με την οποία καλυπτόταν? μ' άλλα λόγια, το κομμουνιστικό κιτς».
Kαι λίγο πιο κάτω: «Το σιωπηρό και άγραφο σύνθημα της παρέλασης δεν ήταν «Ζήτω ο κομμουνισμός!», αλλά «Ζήτω η ζωή!» Η δύναμη και η πανουργία της κομμουνιστικής πολιτικής ήταν ότι ιδιοποιήθηκε αυτό το σύνθημα. Ακριβώς αυτή η ηλίθια ταυτολογία («Ζήτω η ζωή!») έσπρωχνε στην κομμουνιστική παρέλαση ακόμα κι αυτούς που οι κομμουνιστικές ιδέες τούς άφηναν παντελώς αδιάφορους».
H γοητεία της αθωότητας ήταν πάντα το μεγάλο όπλο της Αριστεράς. Αλλά και το κιτς ως παράγωγο της απλοϊκής σκέψης και της ανάλαφρης διάθεσης του ολοκληρωτισμού ως έκφραση.
Τελευταία, μετράω δηλώσεις αριστερών που απαρνούνται τη γοητεία του «ζωντανού νέου» Αλέξη Τσίπρα. Αν εξαιρέσεις τους απανταχού καλλιτέχνες που κλαίνε τον παλιό τους έρωτα, τώρα εμφανίζονται οργισμένοι και οι παλιοί σύντροφοι του Αλέξη. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποκάλεσε την κυβέρνηση «ζόμπι», ο Γάλλος «αγωνιστής» Μελανσόν είπε ότι ο Τσίπρας είναι από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής και η Σοφία Σακοράφα ανακάλυψε ότι «ο πρωθυπουργός είναι επικίνδυνος... και ακριβώς γι' αυτό θα έπρεπε να το έχουμε αντιληφθεί όλοι εμείς»...
Το πρόβλημα με όλους αυτούς δεν είναι ότι ανακάλυψαν την απάτη της γοητείας και του κιτς του Αλέξη Τσίπρα αλλά ότι δεν κατανοούν ότι είναι συνένοχοι και συμμέτοχοι στο έγκλημα μέχρι τώρα! Η τουλάχιστον κάνουν πως δεν κατανοούν.
Όλοι τους είναι ολόιδιοι με τον άνθρωπο που επελέγη από τον Αλέκο Αλαβάνο ακριβώς για αυτή την αποστολή: να πλασάρει την αθωότητα και το λαϊκιστικό κιτς ως επαναστατικά φίλτρα για αποδόμηση του πολιτικού συστήματος.
Και αυτό ακριβώς έκανε από την πρώτη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων του. Αλλά το ίδιο έπραξαν και οι σημερινοί τιμητές τους. Όμοιοι κι απαράλλαχτοι μαζί του. Απλά υποδεέστεροι μπροστά του. Ανίκανοι να σταθούν τόσο αδίστακτοι και έκθετοι μπροστά σε ένα κοινό που διψούσε για ψέματα και φαντασιώσεις.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι πόσο κοστίζει τελικά να μάθει κανείς τον Αλέξη Τσίπρα; Πόσος χρόνος χρειάζεται να τον καταλάβει και να αισθανθεί την επικίνδυνότητά του; Λίγος για όσους δεν του μοιάζουν. Πολύς για όλους αυτούς που λειτουργούν κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν.
Όσο για το κόστος, κανείς από τους σημερινούς οργίλους συντρόφους δεν αποποιείται τις οικονομικές και πολιτικές προσόδους που εξασφάλισαν χάρη στον Τσίπρα. Ούτε και την καταξίωση στη μαγική αυλή των θαυμάτων της Αριστεράς.
Κοστίζει κάτι παραπάνω να καταλάβεις τι ρόλο παίζει ο Αλέξης. Το ωραίο βέβαια, είναι ότι το κόστος δεν το πληρώνεις εσύ αλλά όλοι οι άλλοι που τον είχαν πάρει χαμπάρι από την πρώτη στιγμή...
