Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το μείγμα από το οποίο αποτελείται ένας φορέας ή ένα κόμμα είναι ενδεικτικό για να προβλέψει κανείς την πολιτική του συμπεριφορά. Υπάρχουν αστικά κόμματα που τα στελέχη τους μεταφέρουν στις δομές και την λειτουργία τους την τεχνογνωσία ή τις βασικές αρχές τους. Είτε πρόκειται για φιλελεύθερες τώρα είτε για σοσιαλδημοκρατικές σε προηγούμενες δεκαετίες. Πρόκειται για πολιτικό προσωπικό το οποίο χρησιμοποιεί μεν όλες τις γνωστές "τεχνικές" προσεταιρισμού του εκλογικού σώματος αλλά κάποια στιγμή, αποδέχεται την νίκη του αντιπάλου. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ήδη καταξιωμένοι στην εργασία τους ή κατανοούν την εναλλαγή της εξουσίας στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Όταν όμως πρόκειται για κόμματα της Αριστεράς τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Ειδικά αν η δημιουργία τους προέκυψε από ανομοιογενείς "αντισυστημικές" ομάδες οι οποίες είχαν σαν μοναδικό στόχο την εξουσία και τίποτε παραπάνω. Γιατί εκ των πραγμάτων, ο αμοραλισμός και ο τυχοδιωκτισμός είναι οι μόνες ιδεολογικές τάσεις που μπορούν να αποτελέσουν τις συγκολλητικές ουσίες της κομματικής τους συνάφειας. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού ο σκληρός πυρήνας της ομογενοποίησης αμφισβητεί ευθέως, την αστική δημοκρατία και προτείνει στους οπαδούς του ένα "ελπιδοφόρο" μοντέλο κοινωνικής δικαιοσύνης, δια μέσου καταπραϋντικών μύθων και ψευδαισθήσεων.
Οι δημοσκοπήσεις της Marc για το «Πρώτο Θέμα» και της Pulse για τον ΣΚΑΪ δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία σπάει το φράγμα της αυτοδυναμίας. Η επόμενη Βουλή εμφανίζεται πεντακομματική, με τη Νέα Δημοκρατία να εξασφαλίζει από 158 έως 162 έδρες. Είναι φανερό ότι η συμφωνία των Πρεσπών εξελίσσεται σε καταλύτη για τον εκλογικό καταποντισμό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για τους ΑΝ.ΕΛ. που εξαφανίστηκαν από το δημοσκοπικό χάρτη. Ενώ εντυπωσιακή είναι η μετακίνηση του ψηφοφόρων του Αλέξη Τσίπρα προς το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η πρόσφατη δημοσκόπηση είναι μόνο η αρχή από μία σειρά δειγμάτων που θα ακολουθήσουν από δω και πέρα, καταδεικνύοντας την κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος. Και το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο θα αντιδράσουν στο επιτελείο του πρωθυπουργού προκειμένου να διασώσουν την πολιτική τους συνέχεια.
Σε ό τι αφορά στην οικονομία, το βέβαιο είναι ότι ο Αλέξης δίνει ήδη τις μάχες του σε Βερολίνο και Βρυξέλλες, προκειμένου να φτάσει στις εκλογές, μετακυλίοντας τις υποχρεώσεις στους επόμενους. Για να το πετύχει αυτό είναι έτοιμος να "εκποιήσει" και κομμάτι το Παρθενώνα...
Στην πολιτική, η απλή αναλογική στην τοπική αυτοδιοίκηση δημιουργεί από τώρα, ανησυχίες για μελλοντική διάλυση του θεσμού που θα παραδοθεί στη βορά των μικρών αλλά ανατρεπτικών μειοψηφιών. Πυρήνων που θα λειτουργήσουν ως "κρυογονικές κυψέλες" του συριζαιϊκού γονιδιώματος...
Στην κοινωνία, πολύ γρήγορα, θα δούμε να διαχέεται παντού, το παλαιό κλίμα διχασμού. Θα βρεθούν εύκολα ευκαιρίες για μνήμες Εμφυλίου και εμπέδωση του γνωστού μανιχαιστικού πρωτογονισμού, με σκοπό τον ερεθισμό των ταπεινών ενστίκτων.
Τέλος σε επίπεδο ιδεολογίας, η επαναφορά της Αριστεράς ως πρότυπο συσπείρωσης δεν θα είναι πλέον τόσο εύκολη, τη στιγμή που ο Αλέξης θα πηγαινοέρχεται στο Βερολίνο αποσπώντας μικρά δωράκια επιβίωσης από την Καγκελαρία. Υπάρχει όμως, ένα νέο κύμα αντισυστημικής "τρομοκρατίας" που λειτουργεί ως "αντάρτικο πόλεων" για τον αιφνιδιασμό των αντιπάλων. Αυτά είναι μικρά σκάνδαλα, επιθέσεις σε οικογενειακά πρόσωπα αντιπάλων, επαναφορά παλαιών υποθέσεων και ένα σωρό άλλες στημένες ή κατασκευασμένες "αστυνομικές" ιστορίες που σαγηνεύουν το ακροατήριό τους.
Για όσους δεν έχουν συνειδητοποιήσει πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγει από την κυβέρνηση, μάλλον θα πρέπει να αφήσουν λίγο την φαντασία τους να το προβλέψει. ''Όχι γιατί τα στελέχη του είναι κακοί άνθρωποι αλλά επειδή έτσι ωρίμασαν πολιτικά στην δίνη της μισαλλοδοξίας, της παρανομίας και του ηθικού πλεονεκτήματος που νομιμοποιεί ακόμα και το πολιτικό έγκλημα! Ούτως ή άλλως, η αριστερή «ηθική» έχει δημιουργήσει γενιές «τοξικών» ανθρώπων, στρατευμένους στην αποσύνθεση της αστικής δημοκρατίας.
