Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η στήριξη των Ελλήνων κεφαλαιούχων στον Αλέξη Τσίπρα αρχίζει από πολύ παλιά. Πριν από το 2013, όταν έχουμε το πρώτο εύρημα φιλίας με τον δικηγόρο των off shore Αρτεμίου που είχε διαρρεύσει από κάποιο «ατύχημα». Υπήρξαν όμως και άλλοι πολλοί: φαρμακοβιομήχανοι, εφοπλιστές, πρώην μεγαλοπαράγοντες ποδοσφαιρικών ομάδων και αρκετοί που δεν είμαστε σε θέση να τους ξέρουμε, ακόμα και τώρα.
Στη συνέχεια, ακολούθησε η ενθουσιώδης παρέμβαση της Γιάννας Αγγελοπούλου που εδραίωσε πλέον τον Αλέξη στο διεθνές πολιτικό jet set ως μία ελπιδοφόρα αντισυστημική προοπτική για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Όλα τα παραπάνω- κι ακόμα περισσότερα- θα πρέπει να μας απασχολήσουν ως πεδία προβληματισμού για το τι ακριβώς συνέβη στις τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 και για το πως η χώρα βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο για ένα ολόκληρο εξάμηνο.
Ποιο ήταν το κίνητρο για όλους αυτούς να στηρίξουν έναν άνθρωπο με ανερμάτιστη πολιτική σκέψη και να του επιτρέψουν να παίξει στα ζάρια το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας; Γιατί έπρεπε να υποστεί η ελληνική κοινωνία αυτό το αρρωστημένο σοκ της εξαπάτησης, ενώ βρισκόταν σε τροχιά κανονικότητας και εξόδου από τα μνημόνια; Eρωτήματα αναπάντητα τα οποία πολύ γρήγορα θα πρέπει κάποιος να μας τα εξηγήσει, μπας και καταλάβουμε τι πήραν τελικά οι εκπρόσωποι της ελληνικής ελίτ από τον Αλέξη Τσίπρα και αν πραγματικά άξιζε το ρίσκο της επικινδυνότητας για τη χώρα.
Σήμερα όμως, και μολονότι οι Ευρωπαίοι φίλοι μας παραμένουν "ερωτευμένοι" με τον πρωθυπουργό, για τους δικούς τους λόγους, η εγχώρια ελίτ φαίνεται να αποσύρει τη στήριξή της στο πρόσωπό του. Από καιρό, έχουμε τα πρώτα δείγματα απροθυμίας να συνεργαστούν μαζί του, αν εξαιρέσει κανείς τα μεγάλα deals που έχουν δρομολογηθεί για τα μεγάλα έργα ή τις εργολαβίες.
Είναι σαφές ότι πλέον, δεν βλέπουν κανένα ενδιαφέρον στην προοπτική διαμόρφωσης ενός πολιτικού σκηνικού εμπιστοσύνης και συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ενδεχόμενες συμμαχίες του. Προκύπτει άλλωστε από την φθίνουσα δυναμική άσκησης της εξουσίας που τείνει να γίνει πια καθημερινό ζήτημα, δεδομένου πως εκκρεμεί και η απειλητική διάθεση που επιδεικνύει τελευταία ο Πάνος Καμμένος.
Ο Αλέξης Τσίπρας σταδιακά απομονώνεται από όλους αυτούς που συνέβαλαν στο να φτάσει στον πρωθυπουργικό θώκο. Και σε ό τι αφορά την οικονομική εξουσία της χώρας, τίποτα δεν δείχνει ότι θα αναζητήσουν νέο δίαυλο επικοινωνίας με την προοπτική να τον ξαναχρησιμοποιήσουν στο μέλλον...
Εν τω μεταξύ, δεν νομίζω ότι αρκεί η προστασία που η Καγκελαρία και οι Βρυξέλλες του παρέχουν αυτή τη στιγμή. Γιατί στο εσωτερικό της χώρας υπάρχει ένα εκλογικό σώμα το οποίο αρνείται πλέον να προσλάβει μηνύματα χειραγώγησης υπέρ της Αριστεράς, του κρατισμού, των επιδομάτων ή του αντιευρωπαϊκού μένους.
Ο κόσμος κουράστηκε να εμπιστεύεται ιδεολογήματα και ρητορικές ανακολουθίες. Κουράστηκε κατά συνέπεια και η ελίτ να στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ που τα πριμοδοτεί και τα προμοτάρει.
Επιμένω όμως να ψάχνω απαντήσεις γιατί τον στήριξαν. Τόσα πολλά τους έδωσε και δεν το έχουμε μάθει ακόμα;
